Rozdział 7

- Jestem! – Krzyknęłam otwierając drzwi.

- Jestem w kuchni jak coś – Odparł tata wyglądając zza drzwi.

- Mam dzwonić po straż pożarną? – Zaśmiałam się zdejmując bluzę.

- Bardzo śmieszne. Chodź lepiej i mi pomóż.

- Już idę tylko ręce umyje. Mogę? – Poszłam w stronę łazienki gdzie opłukałam ręce.

Podwinęłam rękawy i weszłam do kuchni.

- To co dzisiaj na obiadek? – Spytałam zaglądając do garnków.

- Szczerze to myślałem, że coś wykombinujesz. – Odparł zawstydzony ojciec i oparł się o stolik.

- Tak myślałam. Dobra to nakryj do stołu a ja zaraz coś wykombinuje. – Podeszłam do lodówki wzięłam ser i jajka, następnie wyjęłam z szafki bułkę tartą i zaczęłam smażyć.

- Ładnie pachnie. – Oznajmił ojciec zaglądając mi przez ramię.

- No wiem. – Wyszczerzyłam się.

- Z tym chłopakiem to coś na poważnie? – Zapytał ni stąd ni zowąd tata.

- A skąd ci to nagle przyszło do głowy? Podglądałeś?

- Wiesz aż taki stary to ja nie jestem i potrafię łączyć fakty. Poza tym najpierw widziałem was wtedy przy samochodzie wychodząc ze sklepu a dzisiaj odprowadza cię przez dom…Myślałem, że coś się kroi. A, że piszczałaś na całą ulicę to wyjrzałem czy nic się nie dzieje.- Wzruszył ramionami.

- On ma dziewczynę. – Odparłam zasmucona i przerzuciłam ser na drugą stronę.

- Przyjaciel ci nie wystarczy? – Ciągnął dalej ten temat.

- Nie chce o tym gadać bo to za bardzo skomplikowane jest. Poza tym nie będę się tobie spowiadać. Siadaj już do stołu. – Wzięłam talerz z jedzeniem i postawiłam na stole.

- Jak w szkole? – Spytał biorąc kęs.

- Normalnie nic ciekawego. Tylko zapomniałam torby wziąć ze szkoły. – Wzruszyłam ramionami i popiłam ser chłodnym mlekiem.

- Jak to zapomniałaś? – Ojciec przerwał posiłek i spojrzał na mnie.

- No normalnie. Poszłam się przewietrzyć i zostawiłam na stołówce torbę, a potem wszyscy pojechali na wycieczkę, o której nikt mi nie powiedział a szkołę zamknęli.

- To ten chłopak w takim razie też nie był? – Spytał.

- A ty książkę piszesz? Pytasz i pytasz i końca nie widać. Jedz lepiej bo ci wystygnie. – Wzięłam ostatni kęs do buzi i sprzątnęłam talerz.

- Po prostu się o ciebie martwię. – Oznajmił patrząc mi prosto w oczy.

- Wyluzuj trochę. I nie patrz się tak na mnie! – Zasłoniłam oczy rękoma.

- Skarbie po prostu od kilku dni widzę, że nie jesteś sobą i martwi mnie to. – Odparł ze smutkiem.

- Ja nie jestem sobą? A może to właśnie jestem prawdziwa ja co?! Całe życie traktujesz mnie jak dziecko. Ja już nie mam 10 lat. Dojrzewam i zmieniam się. Zaakceptuj to. – Podeszłam do drzwi i założyłam bluzę.

- A ty gdzie się wybierasz o tej porze? – Ojciec wstał od stołu.

- Widzisz? – Powiedziałam zrezygnowana. – Jest 20.00. Ohh nie zapomniałam o dobranocce – Przewróciłam oczami i wyszłam.

- Gdzie idziesz? – Krzyknął ojciec z domu wyglądając przez okno.

- Się kurde przejść coś jeszcze?- Zatrzymałam się na chodniku.

Ojciec machnął ręką i odszedł.

Ja założyłam słuchawki na uszy a ręce schowałam do kieszeni. Wyszłam z mojej ulicy i skierowałam się w stronę szkoły. Może ktoś tam jest i odda mi łaskawie torbę.

Nagle usłyszałam za sobą pisk opon. Gwałtownie się odwróciłam i zobaczyłam siedzącą za kierownicą białego BMW dziewczynę Spencera. Odwróciłam się, wiec z powrotem i wsłuchałam się w lecącą „Breathe Carolina - Blackout”.

- Masz się od niego odwalić. Słyszysz wredna małpo? – Powiedziała Emily.

- Że co proszę? – Zdjęłam słuchawki z uszu i spojrzałam na nią z pogardą.

- Masz się odwalić od Spencera. Przestać z nim rozmawiać i umawiać się. Skończyć to.

- A co jeśli nie? – Zaśmiałam się pogardliwie i założyłam słuchawki na uszy idąc w dalszym kierunku.

- Ty podstępna żmijo! Zobaczysz zniszczę cię! Zostaniesz sama i tak zgnijesz tutaj! – Krzyknęła zza moich pleców.

Odwrócona tyłem machnęłam ręką i na obchodnego pokazałam jej ‘faka’.

Szłam dumna z wysoko uniesioną głową. Nie wiem co we mnie wstąpiło. Chociaż nie…, oczywiście że wiem. To ona sama tak na mnie działa. Mały troll.

Zaszłam do szkoły i na szczęście był dozorca, który miał nocną zmianę. Wybłagałam go o wejście i wzięcie torby. Cudem się udało. Po godzinie byłam z powrotem w domu. Weszłam bez słowa. Ojciec oglądał wiadomości, a ja od razu poszłam do swojego pokoju. Odpaliłam komputer weszłam Facebooka i Myspace i ustawiłam opis: „Nienawidzę blondynek. No dobra jednej”. Wylogowałam się i zaczęłam odrabiać lekcje. Zajęło mi to ponad godzinę. Potem poszłam do łazienki gdzie wzięłam zimny prysznic. Zawinęłam się w ręcznik, ogoliłam nogi. Następnie rozczesałam włosy i poszłam spać z mokrą głową. Położyłam się i zaczęłam myśleć o Spencerze. Byłam w nim bezgranicznie zakochana ale musiałam trzymać to w sercu bo on za każdym razem podkreślał słowo „przyjaciel”. Postanowiłam, więc, że zupełnie oleje Emily i zakończę jej rządy w tej szkole. A ze Spencerem postaram się spędzać jeszcze więcej czasu. Po godzinie wiercenia zasnęłam pogrążona we śnie. Był bardzo dziwny. Przedstawiał scenkę z siódmych urodzin siostry mojej mamy. Przyjęcie odbywało się w ogrodzie gdzie mieszkali dziadkowie. Byli tam właśnie nieżyjący już dziadkowie i brat mojej mamy, który wyjechał do Australii. Wszyscy śmiali się i robili zdjęcia. Tylko jedna osoba była smutna. Dziewczynka, którą wtedy widziałam za oknem teraz siedziała w cieniu drzewa razem ze swoją maskotką. Nikt nie zwracał na nią uwagi. Zaczęła cicho płakać i patrzeć się dobitnie w moją stronę swoim przeszywającym wzrokiem. Przypominała mi ona kogoś i miałam wrażenie, że jest ona bardzo bliską mi osobą. Nagle zamiast przyjęcia znalazłam się w szpitalu. Cała rodzina stała przy łóżku mojej babci. Wszyscy oprócz tamtej dziewczynki, która siedziała na sąsiednim łóżku i bawiła się lalką. Nagle podszedł do niej dziadek i zaczął ją szarpać i krzyczeć, że to wszystko jej wina. Dziewczynka jednak nic sobie z tego nie robiła. Patrzyła mu się w oczy lekko się uśmiechając. Potem przeniosła na mnie wzrok i uśmiechnęła się pogodnie. Nagle usłyszałam jednostajny dźwięk. Odwróciłam się w stronę łóżka babci i spostrzegłam, że jej serce nie bije. Wszyscy zaczęli płakać a dziadek robił sztuczny masaż serca. Za chwilę do sali wbiegł lekarz z pielęgniarką i wszystkich wyprosili. Obudziłam się w swoim pokoju cała spocona i zdyszana. Spojrzałam na zegarek – 5.30. Odgarnęłam włosy z czoła, wstałam z łóżka i podeszłam do okna. Akurat wschodziło słońce. Poszłam do łazienki i wzięłam zimny prysznic. Od razu mnie rozbudził. Zrobiłam sobie niesfornego koczka i zeszłam na dół. Zaparzyłam sobie kawę i zrobiłam kanapkę z serem. Rozłożyłam się na kanapie i włączyłam telewizor. Oczywiście o tej porze nic ciekawego nie było. Przerzuciłam na kanał z wiadomościami i jadłam śniadanie. Następnie pozmywałam, wyłączyłam telewizor i usiadłam na szafce z kuchni. Była dopiero 6:00. Nie wiedziałam za co mam się wziąć a do szkoły miałam jeszcze dużo czasu. Spojrzałam na stojące obok schodów kartony z moimi rzeczami. Wzięłam je i zaniosłam na górę. Nie ma co czekać na weekend. Podwinęłam rękawy piżamy do góry i zaczęłam wypakowywać rzeczy. Otworzyłam okno dachowe nad biurkiem, że w pokoju od razu wleciało świeże powietrze. Po dobrej półtorej godziny uporałam się z całym bałaganem. Postanowiłam dokupić tylko zasłony do pokoju, tablicę korkową nad biurko i lampkę nocną. Pokój o dziwo podobał mi się bardzo. Niby takie pierdoły na ścianach ale było całkiem przytulnie. Został mi jeszcze jeden karton ale to już na weekend. Dochodziła 7:00, więc przebrałam się w ciuchy do szkoły. Było ciepło jak na Georgię, która leżała w stanie Montanna, więc postanowiłam założyć krótkie jeansowe szorty i biały top z guzikami który wsadziłam w spodnie. Do tego czarne vansy. Poprawiłam koczka bo był już mocno rozwalony. Podpięłam go  spinkami pozostawiające go w nieładzie. Wzięłam torbę i zeszłam na dół.

- Hej. – Wymamrotałam pod nosem. Wiedziałam, że muszę przeprosić ojca ale poczekam z tym parę dni żeby zobaczył, że jestem wkurzona, że tak się zachowuje.

- Cześć. – Odpowiedział jak zwykle czytając gazetę.

- Wrócę dzisiaj później. – Odparłam pakując drugie śniadanie.

- Dlacz… Dobra nic. – Ugryzł się w język.

- Pa. – Rzuciłam na odchodne i wyszłam z domu.

Schowałam klucze do torby gdy usłyszałam głos.

- Witam panią.

- Jezu Spencer jak się wystraszyłam. – Złapałam się za serce. – No hej hej. – Podeszłam i pocałowałam go w policzek. – Co ty tu robisz?

- Przyszedłem po ciebie. – Puścił oczko.

- Nie przypominam sobie, żebyś o tym wczoraj wspominał. – Zaśmiałam się i ruszyliśmy w stronę szkoły.

- To nie mogę już zrobić przyjaciółce niespodzianki nawet? – Spojrzał na mnie.

Lekko wykrzywiłam twarz na słowo „przyjaciółka”. Nie musiał tego aż tak cholernie podkreślać.

- Jasne, że możesz. Skąd wiedziałeś kiedy będę wychodzić? – Spytałam zdziwiona.

- Nie wiedziałem. Po prostu gdybyś była jeszcze niegotowa to bym poczekał na ciebie. – Uśmiechnął się słodko.

Doszliśmy na szkolny parking wywołując zamieszanie.

- Czemu oni się na nas patrzą? – Spytałam lekko zirytowana, że każdy mi się przygląda.

- No bo to nowość, że idę z jakąś dziewczyną i nie jest to Emily. – Powiedział witając się z kumplem, który do nas dołączył.

- Siemka jestem Scott Wednesburry. – Chłopak uścisnął mi dłoń.

- Hej Chealsy Mein. – Uśmiechnęłam się pogodnie.

- Co tam jak tam? Co macie pierwsze? – Spytał.

- Ja mam chemie. – Powiedziałam zrezygnowana.

- U mnie na pierwszy odstrzał idzie matma. – Powiedział Spencer uśmiechając się.

- Uuuu Spencer widzę, że ostro pogrywasz na dwie na raz. – Prychnął Scott.

- Za krótko wczoraj gadaliśmy? – Odparł.

Zmartwiły mnie słowa jego kumpla. Może rzeczywiście tak nie wypada? On ma dziewczynę a ja niepotrzebnie się wpieprzam między nich. A co jeśli się pogodzą? Będzie potem bardziej boleć.

Zadzwonił dzwonek na lekcje i wszyscy zaczęli pchać się w stronę drzwi wejściowych.

- Do zobaczenia na stołówce. – Puścił mi oczko Spencer.

- No pa pa. – Machnęłam ręką.

Weszłam do klasy i usiadłam w ostatniej ławce. Wróciłam do rozmyślań o Spencerze. Pokazując się z nim wszędzie wyjdzie, że on jest totalnym dupkiem, że zarywa do dwóch na raz, a ja, że podrywam zajętego chłopaka. Postanowiłam odpocząć od niego, zobaczyć jego reakcje. Innego wyjścia nie widziałam. Całą lekcję przesiedziałam sama gapiąc się w okno. Po dzwonku wyszłam z sali i zobaczyłam Amy.

- O hej! – Przytuliła mnie.

- Hej Amy. – Powiedziałam. – Wagarowałaś wczoraj czy jak? – Uśmiechnęłam się lekko.

- Nieee. Moja mama źle się czuła i musiałam zostać w domu. – Odparła ze smutkiem. Nagle jednak jej twarz ożywiła się. – Ktoś bardzo chce cię poznać. – Dziewczyna wzięła mnie za rękę i zaprowadziła do stojącej na rogu korytarza pary.

- Lizzy! – Poklepała dziewczynę po ramieniu. – Oto Chealsy Mein.

Dziewczyna odwróciła się i podała mi rękę i przedstawiając się – Siemka jestem Lizzy McKowan a to mój chłopak Dean Sauer. Lizzy  była mojego wzrostu, szczupłą dziewczyną o falowanych długich brązowych włosach, ciemnej oliwkowej karnacji i dużych zielonych oczach. Zaś chłopak wysoki, postury baseballisty miał dłuższe ciemne włosy i brązowe oczy.

- Chealsy Mein. – Uścisnęłam obojgu rękę.

- Lizzy bardzo chciała cię poznać. Tyle rzeczy opowiedziałam jej o tobie. – Powiedziała podekscytowana Amy. Nerwowo się zaśmiałam. Pogawędziliśmy całą przerwę po czym okazało się, że akurat mam teraz z Lizzy biologie. Usiadłyśmy razem ciągle rozmawiając. Była na serio bardzo sympatyczna i miałyśmy wiele wspólnych zainteresowań. Okazało się, że jest tancerką i marzy o dostaniu się na Broadway. Zaś jej chłopak Dean chce zostać reżyserem. Dowiedziałam się również, że są parą już od 2 lat. To naprawdę urocze, że planują razem swoją przyszłość.

- Ty i Crown hm? To już na poważnie? – Spytała ni stąd ni zowąd dziewczyna.

- Niee. Przecież on ma dziewczynę. – Odparłam czerwieniąc się.

- Ta u nich to właśnie chyba stanęło na tytule „dziewczyna” i zero uczuć. Zresztą nie dziwię się mu skoro taka szuja z niej.

- Nie chce w to wnikać. To tylko przyjaciel. – Wzruszyłam ramionami.

- Może i tak. Ale serio ci mówię. Spencer naprawdę odżył. Ostatnio odnowił kontakty z kolegami, częściej się spotykają i długo gadają nadrabiając stracony czas. – Uśmiechnęła się pogodnie.

- Cieszę się ale to nie zmienia faktu, że nie chcę się w między nich wpieprzać na siłę, bo zostanę okrzyknięta „podrywaczka zajętych”. -  Wykrzywiłam się. Zaczęłam coraz bardziej sobie uświadamiać, że ta cała zabawa w przyjaźń słabo mi wychodzi, i stała się nudna. Nie chodzi mi o te spotkania tylko na ciągłe ukrywanie. Ta przyjaźń blokowała wszystko i dusiła wewnątrz mnie wszystkie uczucia jakimi darzyłam Spencera. Poza tym sprawy przybierały coraz poważniejszy obrót. Ludzie zaczęli szeptać za plecami i czasem nawet wytykanie palcami.

- Za dużo myślisz. Wyluzuj trochę. Sama też z chęcią utarłabym nosa tej małej wredocie.

Zaczęłyśmy się śmiać. Rozmawiałam z nią bardziej otwarcie niż z Amy, która zerwała się znowu z lekcji.

- Co z Amy? Znowu nie przyszła teraz na lekcje. Znowu zwiała? – Spytałam Lizzy.

- Nie wiem właśnie. Ostatnio dziwnie się zachowuje. Jak chcę ją wyciągnąć na jakieś zakupy do miasta albo gdziekolwiek to się wykręca. – Odpowiedziała z przejęciem.

- Martwię się o nią. Tak myślałam, żeby ją dzisiaj odwiedzić. – Odparłam.

- Byłam u niej bardzo dawno jeszcze przed całą tragedią. – Odwróciła twarz powstrzymując płacz. Przytuliłam ją lekko czekając na wyjaśnienia. Przed oczami mignęła mi postać mężczyzny w średnim wieku, wybuch w budynku, sygnał syreny strażackiej i cały parking karetek. Kolejno płacz ludzi, Amy, jakaś starsza kobieta, cmentarz i pogrzeb.

- Chealsy? Chealsy?! – Dziewczyna zaczęła mną potrząsać.

- Sorry przepraszam cię bardzo. Zamyśliłam się jak można jej pomóc. To powiesz co się stało? – Spytałam machając nerwową nogą pod ławką.

- 7 lat temu zdarzył się u nas w mieście wypadek. A mianowicie jakaś banda chłopaków jarała w okolicach małej wtedy firmy. Nagle zaczęły ścigać ich gliny i wyrzucili fajki. Pech chciał, że jedna wpadła przez okno do piwnicy budynku. Najpierw zaczęły palić się dokumenty a potem ogień rozprzestrzenił się na całą instalację gazową. Budynek wyleciał w powietrze. Akurat był w nim ojciec Amy… Długo przeżywała śmierć ojca i dopiero od półtora roku wróciła do żywych. Jej matka całkowicie odcięła się od świata ale ludzie mówili, że już wszyscy się otrząsnęli a ona dostała pracę.

- Pójdę do niej dzisiaj. Może faktycznie coś się stało. – Powiedziałam zdumiona. Byłam jednocześnie przerażona tym co widziałam.

- Poszłabym z tobą ale niestety mam trening i nie mogę. Zadzwoń potem i powiedz co się stało. – Wymieniłyśmy się numerami i od razu wzięłam numery od pozostałych.
*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_
Dziękuje z całego serca wszystkim tym, którzy czytają moje opowiadanie i go komentują. To naprawdę niezwykłe uczucie móc czytać opinie, które są w większej miarze pozytywne :)
Dzisiaj dłuższy rozdział ale to dlatego, że musi wam starczyć na 2 dni bo kolejny dodam dopiero w poniedziałek po południu. Dużo ludzi się dziwi, w jakim ja tępie pisze. Otóż normalnym ale wiele rzeczy muszę temu poświęcić. Dlatego z okazji świąt chcę trochę odpocząć i odzsyskać siły :D 

++++++++++DODAM W PONIEDZIAŁEK ALE JAK ZWYKLE NOWE WYZWANIE 30    +++++++++++++KOMENTARZY PASUJE?+++++++++++++