Rozdział 14

- Twój ojciec będzie się martwił, że tak długo nie wracasz. – Odparła.

- Chrzanić to. – Powiedziałam.

- Lizzy wyślij sms do jej ojca, że nocujemy dzisiaj u ciebie. – Powiedziała chłodnym tonem.

Dzewczyna wzięła ode mnie telefon i wysłała wiadomość.

- Powiesz mi wreszcie? – Spytałam.

- Nie mam wyboru. – Powiedziała. – Ale na pewno nie tutaj. W domu postaram ci się to wszystko wytłumaczyć na tyle ile umiem.

- Okej. Może być.

Wsiadłyśmy do samochodu i ruszyłyśmy w drogę. Zadzwoniłam dla pewności do taty tłumacząc mu, że nic mi nie jest i, że noc spędzę z Amy u Lizzy. Ojciec zgodził się i powiedział, że w takim razie on będzie nocował u Donny. Po 10 minutach drogi zajechałyśmy pod dom. Wzięłyśmy wszystkie torby z bagażnika i weszłyśmy do środka.

- Hej mamo! Już jesteśmy! – Krzyknęła Lizzy.

Kobieta wyszła do nas z kuchni. Wyglądała identycznie jak Lizzy tylko jej starszy odpowiednik.

- Ciszej kochanie bo ojca obudzisz. Dziewczynki dzisiaj u ciebie nocują? – Spytała.

- No. Mamy dużo rzeczy do zrobienia i do obgadania. – Uśmiechnęła się.

- Jak chcecie to zamówcie sobie pizze bo ja idę spać. Nie siedźcie za długo. – Pomachała nam i poszła do sypialni.

- Dobra idziemy na górę. – Weszłyśmy po schodach. – Pierwsze drzwi po lewo. Ja zaraz przyjdę. Pójdę zamówić pizze.

Weszłyśmy do małego pokoju o ciemno bordowych ścianach i ciemnej drewnianej podłodze. Stało tam zaledwie duże dwuosobowe łóżko, biurko i duża szafa. Na parapecie była setka zdjęć z podobizną Lizzy i tysiące brązowych, srebrnych i złotych medali i pucharów. Usiadłam na łóżku z Amy i czekałyśmy na Lizzy. Obie siedziałyśmy w ciszy nie odzywając się do siebie. Po 10 minutach przyszła do nas Lizzy. Zamknęła drzwi, zasłoniła rolety w oknach i zapaliła małą lampkę nocną. Spojrzała znacząco na Amy dając jej sygnał, że może zaczynać.

- Powiesz mi o co chodzi? – Spytałam podenerwowana.

- Powiem ci to najprościej jak umiem. Na razie nie wszystko, bo to zbyt dużo jak na jeden dzień. – Wyjaśniła po czym wzięła głęboki wdech. – Zacznę od początku. Ten symbol… - Pokazała na bliznę. – Jest w mojej rodzinie od wieków. Dziedziczy go zawsze pierwsze dziecko w każdym pokoleniu. Obojętnie czy chłopiec czy dziewczynka. Łezkę mam ja, miał mój ojciec, babcia, pradziadek i praprababka i tak dalej. Wszystko jest zapisane w jednej wspólnej księdze. Wszystkim, którzy mają tę bliznę przytrafiają się dziwne rzeczy. Ukazują się niewyjaśnione sprawy, i nieznane osoby najczęściej nasi przodkowie. Blizna wykonywana jest małym nożykiem w wieku 4 lat. Ma ona za zadanie nas chronić i przypominać nam o pochodzeniu. Tuż przed 17 urodzinami zaczynają nam się przytrafiać właśnie te paranormalne rzeczy. Zaczyna się od pukania a potem nawiedza nas nasz przodek. W snach, lub podczas codziennych czynności. On nie jest naszym wrogiem ale przypomina nam, że nadszedł czas na dołączenie do innych. Raz na kilkadziesiąt lat wybierana jest tzw. „Trójka Jedności” spośród czternastu naznaczonych osób.  Zazwyczaj dwie osoby płci męskiej i jedna osoba płci żeńskiej. Obecnie w naszym pokoleniu takich naznaczonych jest 14 osób mieszkających w obrębie całych USA. Część z nich wie o pochodzeniu a część nie. Obecnie panował mój ojciec, ojciec Spencera i… twoja matka. Zwykle dziedziczą te posady ich dzieci. Przed twoją matką panował twój biologiczny dziadek. Zaraz po zajściu w ciążę twojej babci z twoją mamą, dziadek zostawił ich i wyjechał do Kanady gdzie ślad po nim zaginął. Twoja babcia wyjechała stąd do Wilson gdzie związała się z mężczyzną, którego uważasz za dziadka i razem dochowali się jeszcze chłopca i dziewczynki. Jako, że twoja matka urodziła się jako pierwsza została naznaczona. Babcia nie uświadomiła jej co oznacza ten symbol. Zgodnie z wolą dziadka zrobiła go ale nie chciała jej wtajemniczać Wmówiła jej, że to pamiątka po wypadku samochodowym. Z czasem ojciec Spencer’a skontaktował się z twoją matką i spotkali się. Wyjaśnił jej wszystko dokładnie tak jak ja teraz wyjaśniam tobie. Początkowo nie chciała uwierzyć ale po przeczytaniu listów od twojego prawdziwego dziadka wszystko się zmieniło. Postanowiła nie zacierać tradycji, tylko przekazać ją dalej. Niestety potem kontakt z nią się urwał. Potem zmarł ojciec Spencera, potem mój… no i… została jeszcze twoja matka, która jednak zrezygnowała z praktycznej części bycia w trójce. W listach, które zostawił mi mój ojciec wynikało, że pojawi się u nas nowy mieszkaniec i będzie nim właśnie „naznaczony”.  Byłam niemal stuprocentowo pewna, że będzie to chłopak, bo jest już jeden członek płci męskiej – Spencer, i ja płci żeńskiej. Zaprzyjaźniłam się z tobą bo straciłam już zaufanie do tego wszystkiego. To co napisał ojciec było dla mnie kłamstwem. Sam podkreślił – 2 płci męskiej i 1 żeńskiej. Potem na lekcji pokazałaś mi tę bliznę. Musiałam skłamać, bo nie byłam stuprocentowo pewna. Następnie te całe wydarzenia w klasie z tą dziewczynką trochę mnie zaniepokoiły i zaczęłam wierzyć, że to ty jesteś następczynią. No i dzisiejsze wydarzenie potwierdziło moje przypuszczenia. W obecnym okresie panowania „Trójkę Jednolitości” będzie stanowił Spencer, ja i ty. – Skończyła Amy.

Siedziałam z Lizzy wpatrzone w nią jak w obrazek. Nie mogłam uwierzyć w to co przed chwilą usłyszałam. Po pierwsze facet, którego uważałam za dziadka wcale nim nie był. Po drugie to co dla mnie jest nienormalne, dla osób takich jak ja jest całkiem normalne. Po trzecie miałam być w jakiejś głupiej trójce? Już sama nazwa brzmiała idiotycznie.

- Co? Niee. To niemożliwe. – Powiedziałam. – To jakaś pomyłka. – Kręciłam głową.

- Cheals to prawda. Mówiłam, że łatwo nie będzie. Sama też nie chciałam w to uwierzyć a jednak za dużo w tym prawdy. – Oznajmiła patrząc mi prosto w oczy.

- To niby kim jest ta dziewczynka? Kto pukał do mnie do drzwi? Czemu mam te cholerne wizje? I co, mam rozumieć, że moja matka też umrze wcześniej jak wasi ojcowie? A Lizzy dlaczego o tym w ogóle wie?  – Zadawałam milion pytań. Lizzy w tym czasie poszła odebrać pizze.

- Nie wiem kim jest ta dziewczynka. To nie ja ją widzę tylko ty. Może to twoja mama albo babcia. – Powiedziała. – Nie widziałaś zdjęć mamy jak była mała?

- Nie. U moich dziadków  był pożar w domu i tylko jeden pluszak ocalał a reszta spłonęła. Tak mi matka mówiła. Ale teraz to już sama nie wiem komu i w co mam wierzyć. – Odparłam.

- Pukać do drzwi to też nie wiem kto to. Może to ta dziewczynka tylko po prostu jej nie widziałaś. Bo zazwyczaj ukazuje się tylko jedna osoba. Jeśli byłaby to twoja matka to byłby to pierwszy przypadek kiedy ukazuje się osoba, która jeszcze żyje. – Oznajmiła patrząc mi w oczy.

- A u ciebie kto był? – Spytałam.

- Mój ojciec. – Powiedziała.

- Nadal….? – Zaczęłam.

- Nie. Już się nie ukazuje. To jest tylko przed 17 urodzinami. Potem zdarza się to coraz rzadziej aż w końcu zanika i pojawia się za kolejne 17 lat. Zdziwiłam się, jak powiedziałaś o tych wizjach bo mi się to nie zdarzyło jeszcze. W księdze zapisane jest, że przytrafia się to dopiero za kolejne 17 lat i to nie wszystkim a wybranym osobom.

- To źle? – Spytałam.

- Nie wiem. A często ci się to robi?

- Zdarzyło się jeden czy dwa razy. – Powiedziałam.

- Poszukam jeszcze i poczytam w księdze ale nie wiem czy coś będzie.

- Lizzy też ma tą bliznę? – Zapytałam.

- Nie. To po prostu moja przyjaciółka i ona mnie wspierała od początku a ja potrzebowałam pomocy bo też nie mogłam sobie z tym wszystkim poradzić. Mam do niej stu procentowe zaufanie. – Objęła Lizzy, która wróciła już z pizzą.

- A Dave? – Zapytałam.

- Nie. Z naszej szkoły to nikt już. – Powiedziałam.

- Twój ojciec zmarł wcześniej i czy to oznacza, że moja.. – Zaczęłam.

- Nie. To po prostu był wypadek. – Powiedziała smutna.

- No a ojciec Spencera?

- Był chory na raka.

- Czyli moja matka nie umrze? – Powiedziałam ze łzami w oczach.

- Chyba, że ze starości. – Uśmiechnęła się.

- Żałuje, że jej teraz przy mnie nie ma. – Spuściłam głowę w dół.

- To zadzwoń do niej jutro. – Powiedziała Lizzy.

- To nie takie łatwe, bo od urodzenia traktowałam ją jak psychiczną osobę a ona po prostu starała mnie wychować według tradycji. Tak mi teraz wstyd. – Zakryłam twarz.

- Cheals to nieprawda. Twoja matka szczerze przesadzała opowiadając ci o tych wszystkich rzeczach. W księdze nie ma nic napisane o jakiś stworach. Jest napisana w naszym języku, więc nie wiem skąd twoja matka brała takie pomysły. – Odparła obejmując mnie.

- A tak zmieniając temat to Amy, od wczoraj blizna mi się strasznie zaczerwieniła. Swędzi i piecze mnie niemiłosiernie. To normalnie? – Spytałam.

- Tak. To kolejny sygnał jakby przypomnienie. Minie po urodzinach. Ja wiem, że to dla ciebie dziwne i to coś nowego ale uwierz mi to nie jest przekleństwo. Jesteśmy po prostu wyróżnieni i tyle. – Przytuliła mnie Amy.

- Zdaję sobie z tego sprawę. Po prostu czasem coś wydarzy się w twoim życiu i nagle zaczynasz inaczej na nie spoglądać. – Uśmiechnęłam się. – A dlaczego nie chciałaś mi o tym powiedzieć?

- Zgodnie z tradycją to dopiero po śmierci rodziców dzieci dowiadują się o swoim pochodzeniu. Albo uświadamia je ktoś z naznaczonych jak w przypadku twojej mamy albo za pośrednictwem listów. Ale to są naprawdę rzadkie przypadki. Ojciec Spencer’a zdążył mu powiedzieć a mi niestety mój nie. – Powiedziała.

- Cała rodzina wie o pochodzeniu? – Dopytywałam. Byłam po prostu ciekawa.

- Nie. Wiedzą tylko naznaczeni. Moja matka na przykład nic nie wie. Tak samo matka Spencera. Musimy to trzymać w tajemnicy. Nie pytaj dlaczego. Nie jestem skarbnicą odpowiedzi – Zaśmiała się.

- A czy naznaczony może się związać z naznaczoną? – Spytałam. Był to pewnego rodzaju podtekst.

- Szczerze mówiąc jeszcze nigdy się tak nie zdarzyło. To znaczy wydaje mi się, że wiązać to można. Małżeństwo i te sprawy to tak. Gorzej z potomkiem. W księdze pisze, że może dojść do powikłań ale nigdy nikt tego nie potwierdził.

- Czemu powiedziałaś mi, że Spencer coś ukrywa pod bandażem? Przecież wiedziałaś, że to blizna. – Powiedziałam zdziwiona.

- Powiedziałaś, że z nim gadałaś. Pomyślałam, że może coś wiesz, więc zaczęłam cię wypytywać. Szczerze to właśnie nie wiem dlaczego nie odsłania w ogóle tej ręki. Nie gadam z nim za często. Ale koniec z tym na dzisiaj. Idźmy już spać bo już 3:00. Na dyskotece będziemy wyglądać jak nieżywe. Chealsy nie myśl o tym teraz.

- Spróbuje. – Powiedziałam.

Kolejno poszłyśmy się umyć do łazienki a następnie w majtkach i koszulkach poszłyśmy spać. Długo myślałam nad tym co powiedziała mi Amy. W 97% jej wierzyłam ale ciągle brakowało mi jakby jednego elementu do całej układanki. Tylko czego? Po wierceniu się ponad godzinę usnęłam.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*
Przepraszam wszystkich, że dopiero teraz wstawiam ale prawdę mówiąc net działał mi już następnego dnia tyle że.... miałam i mam nadal szlaban do czwartku. Ale udało mi się dzisiaj wyprosić i wstawić :D
Dziękuje wszystkich jak zwykle za miłe komentarze <333 Uwaga a teraz odpowiadam na pytania:
1. Obeey to moja przyjaciółka ale tutaj się nadzwyczajnie obija i jest dla ozdoby <3
2. Nie nie nie! Spencer narazie nie będzie z Chealsy!
Następny postaram się wstawić w środę/czwartek jak wybłagam rodziców.
Miłego czytania i oczywiście pozdrawiam moich ukochanych czytelników
* Cookies
*Elenora
*Alexx
*Grapemousse
++++ MAM NADZIEJĘ, ŻE PODOBA WAM SIĘ NOWY WYSTRÓJ BLOGA <3