Rozdział 9

- To w takim razie gdzie jest ta twoja koleżanka? – Przerwał.

- Już jestem. – Krzyknęłam. Nie zastałam jednak odpowiedzi. – Tato? – Rozejrzałam się po domu. Pusto. Nikogo nie ma. Wyjęłam telefon i wykręciłam numer do ojca.

- Hej. Gdzie jesteś? – Spytałam ojca.

- W barze. Zapomniałem ci powiedzieć ale mam dzisiaj duże przyjęcie i wrócę później. Obiad jest w lodówce, więc przygrzej sobie. – Odparł lekko zdyszany.

- A okej. To na razie. – Rozłączyłam się.

- To co mały? Chcesz coś zjeść? – Podniosłam malucha i posadziłam na szafkę w kuchni.

Chłopiec kiwnął głową i przebierał nóżkami.

- Okej. To poczekaj a ja zrobię nam coś do jedzenia. – Oznajmiłam wyjmując z lodówki zafoliowaną miskę z przyklejoną jaskrawą karteczką z napisem „Na obiad”. Włożyłam ją do mikrofalówki po czym nakryłam do stołu. Wzięłam malca i posadziłam na krzesełku naprzeciwko mnie. Chłopiec zajadał się aż mu się uszy trzęsły. Był widocznie bardzo głodny.

- Smakuje?

- Taaak. Naprawdę świetna z pani kucharka. – Odparł chłopiec.

- Żadna pani. Chealsy jestem urwisie.- Uśmiechnęłam się.

Zjedliśmy obiad po czym wspólnie pozmywaliśmy bawiąc się przy tym pianą i chlapiąc się wodą. Potem włączyłam mu telewizor i przełączyłam na bajkę oddając mu pilot. Ja w tym czasie wzięłam się za odrabianie lekcji. Po godzinie ściemniło się a zegar wskazywał 20:00.

Wzięłam jego torbę i chwyciwszy ziewającego Tommy’ego za łapkę poszliśmy na górę do mojego pokoju. Posadziłam chłopca na łóżku a torbę postawiłam na podłodze.

- Idziemy cię umyć mały brudasie. – Pstryknęłam go w nosek. Chłopiec uroczo się uśmiechnął i wziął mnie za szyje. Poszliśmy do łazienki i zdjęłam mu koszulkę. Byłam przerażona. Całe rączki, plecy i brzuch miał w siniakach.

- Kto ci to zrobił? – Spytałam chłopca przyglądając się obrażeniom.

- Mama.. bo byłem niegrzeczny – Odparł chłopczyk i sam zaczął przyglądać się siniakom.

Umyłam chłopczyka po czym wróciliśmy do pokoju. Przebrałam go w czyste piżamki, wygrzebałam jego przytulanki i książkę i położyłam się z nim do łóżka. Po upływie 10 minut czytania książki chłopiec niemal od razu usnął. Był naprawdę zmęczony. Ostrożnie i po cichu wstałam z łóżka i usiadłam przy biurku. Patrzyłam jak słodko śpi tuląc do siebie misie. Było mi go szkoda. Miał szczęśliwą i kochającą rodzinę a teraz co? Ojciec nie żyje, matka alkoholiczka a siostra, która nie wiadomo gdzie gdzie jest. Uświadomiłam sobie, że spędzając z nim cały wieczór uratował mnie przed przygnębiającym wieczorem, który spędziłabym siedząc w pokoju rozmyślając o Spencerze tonąc we łzach. No właśnie… Spencer..- Podkuliłam nogi i objęłam je rękoma. Co ja teraz będę robić po szkole? Z kim będę smsować i śmiać się do nocy. A właśnie co do sms to może tata napisał, o której będzie. Wyjęłam telefon z kieszeni i zobaczyłam jedną nieodebraną wiadomość. Pewnie ojciec, że już wraca. Nacisnęłam guzik i przeczytałam „Chealsy proszę. Nie chcę żeby tak to wyglądało. Cały wieczór myślę o tobie. Proszę spotkajmy się jutro przed szkolą o 7:30 pod naszym dębem. Spencer”. Łzy pociekły mi po policzkach. Chciałam mu odpisać, że zgadzam się na spotkanie ale nie. Odłożyłam telefon i schowałam go z powrotem do kieszeni, żeby nie kusił. Musiałam być twarda. Postanowiłam, że to koniec i zdania 10 razy zmieniać nie będę. Wytarłam łzy i usiadłam do biurka, kończąc odrabiać lekcje.

- Hej. Już jestem. – Zapukał i wszedł tata nachylając się nad łóżkiem.

- Tutaj jestem. – Odparłam podnosząc się z krzesła.

Ojciec nie wiedział co się dzieje i stał zdezorientowany czekając na wyjaśnienia.

- Choć wyjdziemy z pokoju. – Wzięłam ojca za rękę i zeszliśmy na dół.

- Co to ma znaczyć? – Ojciec był zdenerwowany.

- Proszę nie złość się. To tylko małe biedne dziecko. – Odparłam krzyżując ręcę.

- No ale kto to jest? – Spytał.

- Brat mojej koleżanki. – Oznajmiłam przygryzając wargę.

- I dlaczego nie jest u siebie? – Spytał. – Czekam na wyjaśnienia.

Usiedliśmy na kanapie i wszystko mu opowiedziałam.

- Od pewnego czasu moja koleżanka dziwnie się zachowywała i zrywała z lekcji tłumacząc się „problemami rodzinnymi”. Od jej koleżanki dowiedziałam się, że jej ojciec nie żyje a z matką nie dzieje się najlepiej. ”. W końcu dzisiaj po lekcjach poszłam do niej do domu, bo znowu się zerwała. Weszłam i zobaczyłam dom wyglądający jak po przejściu huraganu i jej totalnie zalaną matkę leżącą na kanapie, która się nad nimi znęcała. Postanowiłam przenocować ich dzisiaj u nas.

- Jak wracaliśmy, zaczęły ją zżerać wyrzuty sumienia, że nie powinna zostawiać matki w takim stanie. I uciekła, ale biegła zupełnie w innym kierunku niż jej dom. Wzięłam, więc jej brata i zajęłam się nim. – Dokończyłam spuszczając głowę w dół.

- Jestem z ciebie dumny. Zachowałaś się bardzo dojrzale ale wiesz, że nie możesz przechowywać go tak długo. – Powiedział patrząc mi się w oczy.

- Wiem tato. Ale zostanie u nas tyle czasu ile będzie mógł. A do ciebie mam prośbę. Mógłbyś pojechać do ich domu i zobaczyć czy Amy tam nie ma i przy okazji zobaczyć co z jej matką?

- Jasne skarbie. Powiedz tylko gdzie i już jadę. – Odparł.

Dałam mu karteczkę z adresem po czym stanęłam w oknie i wyglądałam na ulicę. Ojciec wystawił samochód z garażu i pojechał w wyznaczone miejsce. Usiadłam na kanapie włączając przypadkowo wybrany program. Przysnęłam. Po godzinie obudził mnie tata.

- Już jestem. – Odparł zmartwiony.

- O hej. – Wstałam z kanapy. – I co? – Spytałam z nutką nadziei w głosie.

- Amy nie było w domu a matka była nieprzytomna. Zadzwoniłem po pogotowie, które zabrało ją do szpitala. – Objął mnie ramieniem.

- To wszystko moja wina. – Wtuliłam się w niego. – Mogłam na to wszystko zaaragować wcześniej a nie czekać do ostatniej chwili jak już jest za późno. Dzięki Bogu chociaż Tommy’ego udało się stamtąd wyrwać.

- A co zrobimy z nim jutro? – Spytał zmartwiony. – Ty idziesz do szkoły a ja idę do pracy. Małego nie można zostawić przecież samego. …

Spojrzałam na ojca robiąc błagalną minę.

- Okej okej. – Wywrócił oczami. – Tylko nie rób tych swoich oczu. Wezmę go jutro do siebie. – Uśmiechnął się.

- Dzięki tato. Jesteś kochany. – Pocałowałam go w policzek.

- Oł yeah! Wymiatam.

Spojrzałam na niego spode łba błagalnym wzrokiem numer 2.

- Nie przesadzaj. – Uśmiechnęłam się zażenowana szturchając go w ramię. – Chcesz coś zjeść? – Spytałam idąc w kierunku kuchni.

- Niee. Po tej imprezie zostało mnóstwo jedzenia, więc zjadłem sobie już obfity obiadek. Ale zobacz i tak jakie mięśnie mam. Aż mi się nie mieszczą – Złapał się za wystający brzuszek.

- Hahahaha. Tato proszę cię. To jest zwisająca skóra od picia piwa. – Powiedziałam z ironią wywracając oczami.

- Jak możesz tak mówić. – Złapał się za serce. – Nie widzisz jak codziennie robię 100 brzuszków przed snem?

- Tak widzę, i również widzę jak potem idziesz do lodówki i jesz pączki. – Powiedziałam układając do szuflady suche naczynia.

- Oj dobra dobra. Każdy ma jakieś słabości. – Powiedział siadając na fotelu i przełączając na program z wiadomościami.

- Idę do siebie spać. – Dałam tacie buziaka na dobranoc i pomaszerowałam do pokoju.

Weszłam po cichu, żeby nie zbudzić dziecka. Poszłam do łazienki gdzie szybko się umyłam a następnie ostrożnie położyłam się do łóżka i momentalnie usnęłam. Rano obudził mnie śmiech dziecka. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Tommy’ego nie ma w łóżku. Wstałam szybko i zeszłam na dół. Zbiegłam po schodach i wbiegłam z impetem do kuchni. Zastałam w niej ojca i chłopca robiących naleśniki.

- O hej.. A co tutaj się dzieje? – Spytałam uśmiechając się od ucha do ucha.

- A właśnie z moim nowym kolegą smażymy naleśniki bawiąc się przy tym. – Odpowiedział przerzucając naleśnika na drugą stronę.

- Naprawdę udało ci się przy tym nie spalić kuchni? – Byłam pod ogromnym wrażeniem. – Idę się szybko przebrać i zarazo was przyjdę.

Poszłam na górę i szybko udałam się w stronę łazienki gdzie wzięłam zimny prysznic, następnie owinięta w ręcznik podeszłam do okna. Było dzisiaj chłodniej niż wczoraj, więc założyłam szare rurki, czarne vansy i dużą obszerną granatową bluzę kangurkę. Włosy tym razem pozostawiłam z artystycznym nieładzie. Spakowałam plecak i chwyciłam leżący na biurku telefon. Zobaczyłam jedną nieodebraną wiadomość. „Chealsy błagam spotkaj się ze mną dzisiaj. Czuję się potwornie”. Wyłączyłam jednak telefon i wrzuciłam go głęboko do torby.

- Śniadanie! – Zawołał cieniutkim głosem Tommy.

- Idę ! – Krzyknęłam i zbiegłam na dół.

Chłopaki siedzieli już na dole wcinając naleśniki. Dosiadłam się do nich i zwróciłam się do ojca.

- Mam nadzieję, że to nie problem dla ciebie, że musisz go zabrać. – Spojrzałam na niego.

- Nie no co ty. Będzie mi dzisiaj pomagał. Najwyżej jak uda mi się wyjść wcześniej z pracy to wstąpimy może na lody. – Uśmiechnął się.

Spojrzałam na jedzącego chłopca.

- Widzę, że szykuje się fajny dzień, co? – Powiedziałam do chłopca.

- Wujek zabiera mnie do swojej pracy i powiedział, że będę mógł robić z nim jedzenie!. – Klasnął w rączki chłopiec. Zaczęliśmy się wszyscy śmiać. Chłopaki zaczęli się zbierać do baru, więc życzyłam im fajnej wspólnej zabawy i miłego dnia. Spojrzałam na zegarek, na którym dochodziła 7:40. Czas się było zbierać do szkoły. Pozmywałam szybko i wyłączyłam telewizor a następnie wyszłam z domu zamykając drzwi na klucz. Ruszyłam w stronę szkoły idąc szybkim krokiem w rytm lecącej w słuchawkach piosenki. Po drodze spotkałam Lizzy i Deana idących za rękę. Przywitaliśmy się po czym zwróciła się do mnie Lizyy.

- Czekałam wczoraj na sms od ciebie cały wieczór! – Powiedziała z wyrzutem.

- Przepraszam Lizzy ale wszystko to jest bardziej skomplikowane niż mi się wydawało. – Odparłam zmartwiona.

- O co chodzi? Coś się stało z Amy? – Spytała z przejęciem patrząc mi w oczy.

- Wczoraj poszłam do niej do domu, w którym zastałam jej matkę kompletnie pijaną. Wzięłam ich, więc do siebie na noc, ale po drodze Amy zaczęły zżerać wyrzuty sumienia, że zostawiła matę samą. Uciekła gdzieś w las. Przenocowałam jej młodszego brata. Wieczorem mój ojciec pojechał do jej domu ale Amy w nim nie było. Nieprzytomną matkę zabrało pogotowie.

- Boże Święty. – Powiedziała wtulając się w Dean’a.

- To nie koniec. – Odparłam. – Wieczorem na ciele dziecka zobaczyłam wiele siniaków. Chłopiec powiedział, że zrobiła mu to matka, bo był niegrzeczny.

- Ale wiesz, że nie możesz go trzymać u siebie.. – Powiedział Dean.

- Wiem. Ale nie chcę, żeby trafił do tymczasowego domu dziecka. Jeśli Amy za kilka dni nie wróci zgłoszę się do domu opieki. Póki co mały zostaje ze mną. – Odparłam.

- I siedzi teraz sam w domu? – Spytała Lizzy z niedowierzaniem.

- Nie. Mój tata wziął go ze sobą do baru. – Uśmiechnęłam się.

- Miło z waszej strony. – Powiedział Dean.

- Bardzo prawda? – Poparła go Lizzy.

- Każdy by się tak zachował, no może pomijając parę osób.. – Spojrzałam na stojącą na parkingu Emily.

- Nie byłabym tego taka pewna.. – Odparła Lizzy.

- Jak to? – Odparłam wybita z rytmu.

- Później ci powiem okej? Choć bo zaraz się spóźnimy. – Pociągnęła mnie za rękaw i poszłyśmy w stronę klasy.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

Dzięki wszystkim za miłe komentarze :) one podnoszą na duchu.

wow prawie 50 komentarzy i 60 obserwatorów !!!!

Kolejną czesc dodam w czwartek o 23.00 :)

Mam nadzieje ze wam sie spodobam :)

+++++ŚWIĘTA ŚWIĘTA I PO ŚWIĘTACH. CO POWIECIE NA 40 KOMENTARZY? :) ++++++