Rozdział 2

- Hej. Nie za późno na spacer? – Powiedział ktoś zza moich pleców, przybliżając się do mnie.

Szłam uparcie przed siebie, nie odwracając się, ani nie odpowiadając. Na lekcjach często mówili, aby nie wdawać się w rozmowę z nieznajomymi. Nie chciałam mieć, bowiem na samym początku dużych problemów. Szczególnie, że był to męski głos. Do głowy cisnęło mi się milion czarnych scenariuszy.

- Zwolnij trochę, bo już nie nadążam za tobą dziewczyno. Spokojnie nie masz się czego bać. – Odezwał się ponownie głos. Był to aksamitny głos młodego chłopaka. Odważyłam się, więc i powiedziałam:

- Co chcesz ode mnie? – Odwróciłam niechętnie głowę. Ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam chłopaka o pięknych dużych niebieskich oczach, bujnych brązowych włosach, których kosmyki wystawały zza kaptura. Tylko tyle udało mi się zobaczyć w świetle latarni. Nie wyglądał na starszego ode mnie. Tym bardziej na młodszego..

- Właściwie to nic nie chce. Wracałem z księgarni i zobaczyłem dziewczynę idącą samotnie o tej porze. Zdziwiłem się, bo w sumie to nikt już tak późno nie spaceruje po naszej okolicy. Pomyślałem, że zapewne się zgubiłaś. – Powiedział miły chłopak. Jego głos był tak przyjazny dla uszu, że nie chciałam żeby kończył mówić.

- No tak. – Wymamrotałam pod nosem. Wracam ze sklepu i kompletnie nie znam drogi do domu. Wcześniej jak było widno nie miałam z tym problemu. – Wyznałam zakłopotana. Nie lubiłam się przyznawać do błędów a tym bardziej przed nieznajomym i to chłopakiem.

- Ty to pewnie Chealsy Mein. Prawda? Mieszkasz w tej chatce na przedmieściach. Pewnie się zdziwisz skąd to wiem. – Chłopak spojrzał na mnie i kontynuował.- No cóż. Tutaj wszyscy się znają, a jak dowiedzieliśmy się, że sprowadzają się nowi mieszkańcy, to stało się to nowym tematem plotek. – Wyznał chłopak.

- Aha… Fajnie wiedzieć, że jest się obiektem plotek tutaj. – Oznajmiłam zdegustowana.

- Nie przejmuj się to minie. W końcu każdy się przyzwyczai i wszystko ucichnie. – Uśmiechnął się lekko. – Jeśli chcesz mogę odprowadzić cię do domu.

- Nie chce zawracać ci głowy. Pewnie śpieszysz się gdzieś. – Odparłam.

- To może zaczekać. Nie chce mieć cię potem na sumieniu jak ci się coś stanie. – Prychną.

- Dzięki, że już układasz taki scenariusz. Nie ma co. – Spojrzałam na niego spode łba.

Chłopak zaśmiał się po czym skręciliśmy w uliczkę obok.

- Ty wiesz o mnie prawie wszystko a ja o tobie nic. – Powiedziałam nieśmiale i spojrzałam w asfalt. Nie wiem czemu ale jego głos wywoływał u mnie dziwne, nieznane dla mnie uczucia. Nie chciałam wyjść na idiotkę, która po przyjeździe do nowego miasta a w tym przypadku wsi zakochuje się w chłopaku. Dlatego zaczęłam żałować, że dalej zaczęłam ciągnąć tę rozmowę.

- Przepraszam, że się nie przedstawiłem. Jestem Spencer Crown i mieszkam ulicę dalej od ciebie. – Chłopak uścisnął mi dłoń i słodko się uśmiechnął. Odwzajemniłam uśmiech, po czym wróciliśmy do rozmowy.

- Długo tu mieszkasz? – Spytałam za ciosem, po czym ugryzłam się w język. ‘Co ja robię? Tylko pogarszam całą sytuację’

- Z 5 lat. Przedtem mieszkałem z rodzicami w mieście około 50 mil stąd. Ale po śmierci ojca, razem z matką przeprowadziłem się tutaj. Wiem jak się czujesz w nowym miejscu. Przez najbliższe tygodnie będziesz w szkole nową „zabawką”. Tematem tabu. Z czasem wszystko wróci do normy. Też przez to przechodziłem. – Odparł.

- Przykro mi z powodu twojego taty.. – Wyznałam zakłopotana – Nie wiedziałam.

- Hah. Skąd mogłaś wiedzieć?. Nie przejmuj się. – Uciszył mnie chłopak. – Myślę, że jesteśmy na miejscu.

- Ah. No tak – Odparłam zasmucona. Z jednej strony uważałam, że źle zrobiłam rozmawiając z nim. Może wystarczyło przejść się w niezręcznej ciszy? Z drugiej strony jednak nie chciałam, żeby poszedł sobie. – Naprawdę nie wiem jak ci dziękować. Gdyby nie ty pewnie błąkałabym się po ulicach miasta.

- Drobiazg, nie ma, za co dziękować. – Powiedział Spencer. – Do zobaczenia w poniedziałek w szkole. – Uścisnął mi dłoń i spojrzał w oczy, po czym odwrócił się i poszedł.

Wyjęłam klucze i weszłam do środka. Z salonu dobiegał głos meczu transmitowanego w telewizji.

- Wróciłam! – Krzyknęłam.

- Gdzie ty byłaś?! Martwiłem się! – Odparł tato z przejęciem wstając z kanapy.

- Poszłam zwiedzić okolicę. Po drodze wstąpiłam do sklepu a potem ściemniło się i wróciłam do domu.

- Trafiłaś z powrotem po ciemku? – Zapytał zaciekawiony.

- Mhm… No tak. – Nie chciałam mówić ojcowi i tym, że spotkałam jakiegoś chłopaka. Zaraz by coś sobie pomyślał. – Zupełnie sama. Bez niczyjej pomocy. – Odparłam dobitnie.

- Ok. Rozumiem. – Odrzekł podirytowany.

- Idę do siebie. – Po czym wzięłam plecak i poszłam na górę.

Weszłam do niewielkiego pokoju z oknem wychodzącym na podjazd. Zapaliłam światło, po czym spojrzałam w sufit. No tak, na kablu wisiała mała żarówka. Pomieszczenie było nie duże, ale przytulne. Ściany były koloru lekkiej zieleni, podłoga zaś była drewniana. W pokoju stało niewielkie łóżko z białego drewna, szafka nocna, biurko stojące przy oknie i szafa. I tak byłam zdziwiona, że te wszystkie meble zmieściły się w pokoju. Obok szafy były jeszcze drzwi do łazienki. Była ona wystarczająca duża, żeby pomieścić prysznic, toaletę, i dwie duże szafki z umywalką, nad którymi wisiało duże lustro z starej złotej ramie. Rozejrzałam się po pokoju, po czym zaniosłam część kartonów do łazienki, a resztę postawiłam obok szafy. Nie chciało mi się już układać tego wszystkiego i robić porządków. Zostawiłam to na weekend.  Usiadłam, więc na łóżku i wyjęłam z plecaka ipoda.

Włączyłam ulubioną piosenkę i położyłam się w poprzek ze spuszczoną głową w dół. Po 10 min usłyszałam pukanie do drzwi. Zatrzymałam piosenkę, zeszłam z łóżka i podeszłam do drzwi. Otworzyłam je, ale po drugiej stronie nikogo nie było. Wróciłam, więc do łóżka i spojrzałam na zegarek: 23.19. Nie było jeszcze tak późno. Poszłam przebrać się w piżamę i kłaść spać, bo jutro pierwszy dzień w nowej szkole. Wróciłam do pokoju i ponownie i położyłam się do łóżka. Znowu usłyszałam pukanie.

- Tato! Proszę cię przestań! – Krzyknęłam. Jednak pukanie nie ustępowało. Otworzyłam ponownie drzwi i się rozczarowałam. Nikogo nie było. Poszłam do pokoju ojca, ten jednak smacznie spał chrapiąc przy tym. Wróciłam do pokoju przestraszona. Pomyślałam, że to może z tego zmęczenia słyszę dziwne rzeczy. Położyłam się do łóżka, a głowę zakryłam kołdrą. Znowu usłyszałam pukanie. Zignorowałam to i leżałam w dalszym ciągu w łóżku. Pukanie jednak zamieniło się w walenie. Zasłoniłam uszy rękoma i zamknęłam oczy. Walenie w końcu ustało. Przestraszona wyjrzałam zza kołdry i spojrzałam na drzwi. Odetchnęłam z ulgą i  przewróciwszy się na bok poszłam spać.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

 Mam nadzieję, że nie przestaniecie czytać dlatego, że główni bohaterowie to nie chłopaki "One direction" Poprostu moim zdaniem już za dużo takich blogów jest, więc stworzyłam coś nowego :)

Powinno wam się spodobać :D