Rozdział 16

- I po prostu doszłam do wniosku, że nie chcę żeby… - Zaczęłam.
Przetańczyliśmy chyba z pięć wolnych i szybkich piosenek. W końcu padnięta usiadłam przy stoliku ze szklanką lemoniady. Obserwowałam tańczących dookoła mnie a w szczególności wypatrywałam powrotu Spencera.
- I o to mi właśnie chodziło. – Puściłam oczko i wzięłam ostatni łyk lemoniady po czym poszłyśmy tańczyć na parkiecie.

- Spencer?! Spencer? – Krzyknęła stojąca w drzwiach zapłakana Emily.

Odwróciłam wzrok i spojrzałam na nią. ‘Co ona tu do cholery robi?! Niech idzie sobie stąd. Jak zwykle wszystko psuje’ – Pomyślałam przenosząc wzrok z powrotem na Spencera, który wpatrywał się zdezorientowanym wzrokiem.

- Później dokończymy okej? Zaraz przyjdę. – Poklepał mnie po ramieniu i podbiegł do Emily.

- Jasne…. – Powiedziałam zrezygnowana klnąc pod nosem.

Chłopak podbiegł do Emily i mocno ją przytulił  wymienili pare zdań i poszli się przejść. Wpatrywałam się przez jakiś czas na ich dwa cienie idące w stronę księżyca. Odwróciłam wzrok dopiero kiedy zniknęły mi z oczu. Stałam sama wśród obejmujących się par opierając się o barierkę i wyglądałam w dal. Byłam po równi zła na siebie jak i na Emily. Na siebie bo równie dobrze mogłam się nie plątać tylko powiedzieć co miałam powiedzieć. A na Emily bo ta głupia jędza zawsze coś wymyśli, żebym nie zbliżyła się za bardzo do Spencera. Zdziwiło mnie tylko dlaczego była zapłakana. Co dziwniejsze przyszła w takim stanie do szkoły. Fakt faktem nawet nie założyła swojej pięknej blado różowej sukienki tylko przyszła w jeansach i białym luźnym sweterku.

Stałam dobre 15 minut wspominając tamte spędzone razem ze Spencerem miesiące.

- I co już po wszystkim? – Podeszła mnie zza tyłu Amy.

-Ta. – Powiedziałam spoglądając na nią.

- Co jest? Mów.

- Emily przyszła.

- No i co?

- I znalazła Spencera akurat jak chciałam mu powiedzieć.

- Ale zdążyłaś?

- No właśnie nie. Krzyknęła w tym samym momencie.

- No to kiszka. I poszedł do niej od razu?

- A co miał zrobić jak płakała…

- Płakała? – Spytała zdziwiona.

- No. W dodatku spodziewałam się, że będzie miała wejście jak prawdziwa królowa w tej swojej kiecce. A tu nic. Przyszła w zwykłym ubraniu.

- Jak to? Serio?

- No. Właśnie nie wiem co jest grane ale to nie wróży nic dobrego. Może po prostu nie jest mi pisane ze Spencerem i już. Sama mówiłaś, że dwie naznaczone osoby jeszcze nigdy się nie złączyły.

- Oj Cheals może po prostu nigdy obydwie na siebie nie trafiły i już. Nie dramatyzuj. Powiedział coś jeszcze?

- Że pogadamy później i zaraz przyjdzie. – Odparłam spoglądając w dół.

- Dobre i to. Oj nie martw się. Poczekać mam tutaj z tobą? – Spytała obejmując mnie.

- Niee. Idź baw się. Nie chcę żeby wszyscy przeze mnie mieli zepsutą dyskotekę. Poza tym Lizzy została sama.

- Nie wygłupiaj się. Lizzy ma Dean’a. Na pewno chcesz zostać sama?

- Tak idź już. Proszę.

Dziewczyna przytuliła mnie mocno po czym wróciła na salę a ja wpatrywałam się wciąż w strumyk wody, który przepływał tuż przy tarasie.

- Emily poczekaj! Emily! – Usłyszałam głos Spencera.

Odwróciłam się momentalnie i zobaczyłam wbiegającą całą zapłakaną Emily na salę. Chłopak biegł chwilę za nią po czym zatrzymał się i kopnął lekko w ziemię, że zrobił dym po czym usiadł na kamieniu. Patrzyłam na to wszystko ze stoickim spokojem. ‘Może się pokłócili. Oby’ – Pomyślałam. Wiem, że to było niemiłe i chamskie z mojej strony. Bo powinnam była się cieszyć z ich szczęścia. Ale chyba gorzej i bardziej nienormalnie byłoby gdybym rzeczywiście cieszyła się z JEJ szczęścia.  Więc wszystko było mi jedno. Odczekałam parę minut, dając mu czas na ochłonięcie. Chłopak siedział wciąż na kamieniu i patrzył w dal. Ostrożnie zeszłam z tarasu i podeszłam do chłopaka.

- Wszystko okej? – Spytałam niepewnie stając obok niego.

- Nie.

- Coś się stało?

Nie usłyszałam jednak odpowiedzi tylko Spencer złapał się za głowę i spuścił ją w dół.

- Ej co jest?! – Przykucnęłam obok niego. – Widzę, że coś nie gra.

- Emily jest w ciąży. – Powiedział.

- Co kurwa? – Powiedziałam szeptem.

Momentalnie zaszkliły mi się oczy i zamurowało mnie. Te słowa nadzwyczajnie mnie dobiły. Zrobiło mi się słabo, więc usiadłam na trawie. To oznaczało, że Spencer’a i Emily do końca życia będzie coś łączyło. A mianowicie dziecko. Ich wspólne dziecko. To był gwóźdź do trumny. Nie wiedziałam jak mam zaaragować. Przed oczami stanęły mi wszystkie chwile spędzone z nim sam na sam – spacer wieczorem, spotkanie na balkonie, wizyta w knajpce, rozmowa pod sklepem z narzędziami, spacer po lesie, rozmowa w stołówce, kłótnia w pokoju aż wreszcie na koniec małe dziecko.

- Aaaale jak to? – Wykrztusiłam.

- Normalnie.

- No ale nie mieliście….  – Powiedziałam lekko skrępowana.

- Mieliśmy no ale widocznie… - Przerwał.

- Rozumiem. Sory że się pytam. Nie chcę być wścibska ale trudno mi w to uwierzyć.

- To pomyśl jak mi jest trudno. Nie wiem jak mam się zachować.

Byłam załamana. Spojrzałam w górę i zatrzepotałam rzęsami, aby zapobiec spływaniu łez. Czułam, że za moment popłynę. No ale trudno przeszłości nie cofnę. Nie zmienię tego co było. To się po prostu stało i już. Podniosłam się z ziemi, poprawiłam sukienkę i poklepałam Spencera po ramieniu.

- Będzie dobrze. Poradzicie sobie.

- Ta. Jasne. Mówisz to jakbyś była tego stuprocentowo pewna. – Spojrzał na mnie. -Miałaś coś dokończyć tak a propos. – Powiedział.

- To już nie ważne.. – Powiedziałam łamiącym się głosem spoglądając mu w oczy.

- Na pewno?

- Tak. Sorry ale muszę iść. – Gdy tylko odwróciłam się od niego momentalnie po policzkach pociekły mi łzy. Szłam uparcie w stronę sali z głową uniesioną do góry. Wiedziałam, że to nie był przypadek. Emily dobrze wiedziała co robi. To był właśnie jej plan na zatrzymanie Spencer’a przy sobie do końca. To był ten sposób. Jeszcze bardziej ją za to znienawidziłam. Miałam ochotę przy wszystkich jej wygarnąć ale z drugiej strony chyba jeszcze bardziej bym się pogrążyła. Przeszłam przez salę jak burza po czym podeszłam do tańczącej z Dean’em Lizzy.

- Idę do domu.

- Co się stało?! Chealsy! – Położyła mi ręce na ramionach i zajrzała głęboko w oczy.

- Daj mi kluczyki.

- Powiedz co się stało!

- Powiedziałam daj mi te cholerne kluczyki! – Wrzasnęłam tak, że ludzie tańczący dookoła spojrzeli się na mnie.

- Nie Chealsy! Dopóki nie powiesz mi o co chodzi!

- W takim razie wracam na piechotę. – Odwróciłam się i wyszłam z sali.

Dziewczyna wybiegła za mną i podeszła do samochodu.

- Nigdzie nie pojedziesz w takim stanie! Jeszcze sobie coś zrobisz. Odwiozę cię. – Odpowiedziała wsiadając do środka.

Usiadłam na miejscu pasażera i zapięłam pasy.

- Powiedz co się stało! Rozmawiałaś z nim? Co on ci powiedział?

- Nic. Kompletnie nic.

- Jak to nic? Nie powiedziałaś mu?!

- Nie.

- Czemu?

- Bo to i tak nie miało sensu. – Powiedziałam patrząc się przed siebie.

- Ale dlaczego? – Spytała.

Zaszkliły mi się oczy.

- Bo Emily jest w ciąży. – Wybuchłam płaczem.

- Co?! – Dziewczynie również zaszkliły się oczy. – Chealsy nie płacz! On nie jest tego wart! – Objęła mnie mocno przyciskając mi głowę do jej piersi.

- Nie rozumiesz, że ona sobie to wszystko zaplanowała! Wszystko! Ta głupia ciąża to wszystko podstęp. – Histeryzowałam. – Teraz to dziecko będzie ich łączyć już na zawsze! Do końca życia. Ona wie, że Spencer jej nie zostawi nigdy! – Płakałam.

- Shhh… Uspokój się. On nie jest tego wart naprawdę. Powinnaś o nim zapomnieć. Tak będzie dla ciebie lepiej.

- Jest jeszcze gorzej! Co jeszcze może się przydarzyć?! Tyle pracy, wydana kasa na nic! Nawet nie zauważył! – Szlochałam.

- Pójdę mu powiedzieć jakim jest cholernie tępym palantem, że tak po prostu odpuścił. – Nacisnęła klamkę od drzwi.

- Lizzy. – Złapałam ją za rękę. – To nic nie da. To po prostu jest definitywny koniec tego fikcyjnego czegoś.

- Dasz satysfakcje po raz kolejny Emily?

- A mam jakiś wybór?

- Owszem. Wrócisz na salę jak gdyby nigdy nic. Weźmiesz pierwszego lepszego chłopaka i przetańczysz z nim całą noc. Pokaż mu po raz kolejny co stracił. – Powiedziała.

- Lizzy to nie jest dobry moment. Spójrz jak ja wyglądam. Poza tym nie chcę się z nim bawić w ciuciubabkę. Zobacz ile razy mówiłaś, że powinnam o nim zapomnieć, a zaraz zmieniałam zdanie i leciałam do niego gotowa go przeprosić. Tak się nie da. Ja nie zapomnę. Tego mogę być pewna. Tym bardziej o ciąży. Za kilka miesięcy będę musiała codziennie znosić widok szczęśliwej rodzinki. Wcale bym się nie zdziwiła gdyby Spencer w takim wypadku poprosił ją o rękę.

- Chealsy a skąd wiesz? Skąd wiesz, że on będzie chciał wychowywać to dziecko? Może wcale tego nie chce. Na razie nie wybiegaj tak daleko w przyszłość. Nie wiadomo co będzie i co między nimi zajdzie. Po prostu odpuść to sobie teraz i daj sobie czas. Tym bardziej, że niedługo twoje urodziny. Nie przejmuj się nimi i nie zwracaj uwagi na te zamieszanie, które na pewno wywoła specjalnie wokół siebie Emily.  – Chodź! – Wysiadła z samochodu i otworzyła drzwi od strony pasażera.

- Nie mogę. Nie teraz.

- Możesz! Właśnie teraz!  – Wyciągnęła mnie za rękę. – Zaszalej. Odreaguj. Zapomnij.

‘Tak. Właśnie muszę zapomnieć. Zacząć żyć moim życiem. To koniec bycia grzeczną Chealsy. Koniec koniec, koniec. Już ja pokażę tej wrednej suce kto tu rządzi.’ – Poprawiłam oczy, wyprostowałam się,  wciągnęłam brzuch i poszłam dumnie w stronę sali.

- Brawo Cheals! Zapomnij. – Wzięła mnie pod rękę i weszłyśmy na salę.

Pomyślałam, że najlepszym celem okaże się dobry kumpel Spencera – Scott, który zresztą dzisiaj lgnął do mnie, więc nie powinno być w tym nic trudnego. Rozejrzałam się po sali szukając go i wreszcie TAK! Rozmawiał ze Spencerem przy drzwiach tarasowych. Podeszłam do nich zwinnym krokiem i wplotłam palce w dłoń Scott’a. Po czym przytuliłam go od tyłu i wciągnęłam nosem zapach jego perfum.

- O Chealsy – Odwrócił się zdziwiony.

W tej chwili złapałam jego twarz rękoma i namiętnie pocałowałam w usta. – Zatańczysz? – Spojrzałam ukradkiem na Spencera. Wlepiał swoje wielkie gały we mnie z otwartą buzią. Puściłam mu oczko po czym wzięłam Scott’a za rękę i poprowadziłam na środek parkietu.

- Powiesz mi co to było? – Spytał zaskoczony obejmując mnie.

- Hmm no tak. Pocałunek o ile się nie mylę. – Odparłam splatając mu ręce na szyi.

- W każdym razie – odlot. – Uśmiechnął się.

Tańczyliśmy objęci tak blisko siebie, że nasze twarze niemal ciągle stykały się ze sobą. Zdałam sobie sprawę, że w sumie oboje są do siebie podobni. Włosy.. tyle, że Scott ma jaśniejsze, oczy tak samo błękitne no i styl też taki sam. Tylko pod względem charakteru zupełnie inni.

- Szczerze to nie spodziewałem się tego po tobie. Myślałem, że mnie nie lubisz. – Odparł.

- Widzisz kochanie. Ludzie się zmieniają. Nawet nie wiesz jak szybko. – Pocałowałam go w usta i nie mogąc się powstrzymać spojrzałam ukradkiem na Spencera, który zmroził mnie wzrokiem a następnie wyszedł z sali.

‘I dobrze mu tak. Zrobił bachora niech się martwi. Mógł nie szaleć i teraz nie płacić za to’. – Pomyślałam.

- Nie wiedziałem, że tak dobrze całujesz.

- Oj dużo rzeczy jeszcze o mnie nie wiesz.. – Uśmiechnęłam się.

- Co tak sama siedzisz? – Podeszły do mnie Lizzy i Amy.

- Weźcie… Jestem padnięta. – Wystawiłam język.

- Hahaha Scott cię tak wymęczył?

- A kto inny. – Uśmiechnęłam się.

- I jak było?

- Szczerze to zaczynam go lubić. – Parsknęłam śmiechem.

- Żartujesz!

- Mówię poważnie. Jest zupełnie inny. Może to będzie miało dobry wpływ na mnie. Taka zmiana otoczenia. – Wzruszyłam ramionami;

- Dobry albo zły wpływ Chealsy. – Przechyliła głowę Amy.

- Właśnie. To, że dobrze się bawisz i robisz na złość Spencer’owi, nie oznacza, że równie dobrze bawi się Scott. – Poparła ją Lizzy.

- Co wy gadacie?! Scott mnie uwielbia. – Uśmiechnęłam się.

- Chodzi mi o to, że musisz też pamiętać i zadbać o uczucia Scott’a. Pomyśl jakie będzie miał na twój temat zdanie jak się dowie, że to wszystko ściema.

- Skąd wiesz, że ściema? Może naprawdę się zakochałam.

- A zakochałaś?

- Nie. – Spuściłam wzrok. – To bez znaczenia. On się nie dowie. A potem zobaczy się co robić dalej.

- Oj Chealsy Chealsy. Nie spodziewałam się tego po tobie.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*Ufff wreszcie jest! mam nadzieje ze sie wam podoba bo trochę nad nim posiedziałam przez co tak długo nie dodawałam. W każdym razie jak zwykle dziękuje wszystkim tym którzy czytają i komentują! xdWOW PONAD 11 000 WEJŚĆ! TROLOLOLO TARZAM SIĘ ZE SZCZĘŚCIA :DW OSTATNIM CZASIE NIE BYŁO ŻADNYCH PYTAŃ DO MNIE :)Kolejną notkę dodam w poniedziałem wieczorem :)