Rozdział 6

- O hej. – Szybko wciągnęłam zapach jego perfum. - Spróbuj, ale chyba się zacięły. – Odparłam zrezygnowana i odsunęłam się od drzwi.

- Faktycznie coś nie tak z nimi. – Chłopak zaczął szarpać drzwi. Bez skutku.

- Świetnie! Po prostu świetnie. – Usiadłam na ławce i spuściłam głowę w dół.

- Hmmm czy ja wiem.. Jakbyś nie zauważyła zostawiłaś tam plecak, więc nie wiem czy tak wspaniale. – Odparł śmiejąc się pod nosem.

- Że co? – Podniosłam głowę i spojrzałam na Spencera. – Jaki plecak? – Podbiegłam do okna i zobaczyłam, że pod jednym stolikiem w opustoszałej stołówce leży moja torba. – Oj na pewno jakiś dyżurujący nauczyciel zaraz przyjdzie.

- No przecież po piątej lekcji wszystkie klasy jadą na wycieczkę do jakiegoś muzeum sztuki, więc nauczyciele też już poszli do domu. Szkoła jest pusta. Nikt ci nic nie mówił? – Przeniósł wzrok na mnie.

- No jak widzisz nikt. No świetnie, czyli mam rozumieć, że plecak odzyskam dopiero jutro? – Powiedziałam zrezygnowana.

- Niekoniecznie… - Spojrzał na uchylone okno a potem na mnie.

- O nie! Nigdy. Zapomnij – Zaczęłam się odsuwać i zapierać rękoma.

- Nie to nie. To twoja torba. – Zrobił kwaśną minę.

- Skoro powiedziałeś, że wszyscy jadą.. dlaczego ty nie? – Zapytałam zdziwiona.

- Jakbyś nie zauważyła to stoję tu z tobą zatrzaśnięty na balkonie. – Zaśmiał się.

- Poczekaj…. Jak wchodziłam tutaj to byłam pewna, że nikogo nie było.. – Odparłam przymrużając oczy. Podeszłam do barierki i spojrzałam w dół. Było dobre z 10 metrów nad ziemią.

- Pewnie mnie nie zauważyłaś. – Odparł lekko zmieszany i przeniósł wzrok w inną stronę.

- Nie mogłam cię nie zauważyć! – Wykrzyknęłam zirytowana. – Ten balkon ma 4 metry 4!

- Zdarza się. – Odparł chłodno. – A ty, co bawisz się w detektywa? – Dodał zgryźliwie.

- Przestań! Po prostu to niemożliwe. A ty, co z choinki się urwałeś? – Powiedziałam równie chłodno. Nie spodziewałam się, że będę w stanie być równie chamska dla chłopaka, w którym byłam zakochana.

- Być może. Dla mnie nic nie jest niemożliwe. – Odparł. – Będziemy tutaj tak stać czy może masz ochotę gdzieś się przejść? – Dodał.

- A jak myślisz? – Spojrzałam na niego krzywo. – Pytanie tylko jak stąd wyjdziemy?

- To proste, zeskoczymy. – Uśmiechnął się do mnie i wyciągnął w moim kierunku rękę.

Spojrzałam mu w oczy i odpłynęłam. W słońcu były one tak błękitne jak morska woda.

- To jak? – Zachęcił.

- Co jak? – Wyrwał mnie z zamyślenia.

- Na trzy skaczemy. – Ponownie wyciągnął rękę.

Spojrzałam na niego i jego drugą rękę. Spod bluzki wystawało trochę bandaża. Zaczęłam na nowo myśleć, co on tam ukrywa i jakim sposobem znalazł się tu na balkonie. Wzięłam go jednak za rękę i oniemiałam. Początkowo przeszedł mnie lekki wstrząs a przed oczami ukazała mi się kobieta trzymająca niemowlę. Miało ono na nadgarstku bliznę w kształcie łzy identyczną jak ja i Amy. Nagle pojawiła się ta dziewczynka, która ukazała mi się wtedy na lekcji. Tym razem była ubrana w piękną białą sukienkę z kołnierzykiem w warkoczykach i siedziała na huśtawce.

W ułamku sekundy znalazła się tuż przede mną i zaczęła się gorzko śmiać. Wszystko to działo się dosłownie w okresie 10 sekund. Puściłam rękę Spencera i odsunęłam się od niego. Po chwili zamknęłam oczy i ponownie je otworzyłam. Wszystko wróciło do normalności. Byłam oszołomiona. Serce biło mi szybciej a oddech przyspieszył.

- Wszystko w porządku? – Spytał zaniepokojony.

- Nie wiem… To było bardzo dziwne. – Zaczęłam oglądać swoją dłoń.

- Dziewczyno podałaś mi tylko rękę a potem stanęłaś jak wryta i patrzyłaś się w okno przez dobre 10 sekund. – Podniósł głos.

- Hmmmm pewnie spojrzałam w dół i dlatego. Mam lęk wysokości i zrobiło mi się niedobrze. – Odparłam. ‘Co do cholery się ze mną dzieje?! Dlaczego jest takim tchórzem, że nie mogę powiedzieć mu prawdy?!’

- Aha fajnie. – Tylko jak mnie dotknęłaś to poczułem lekkie porażenie prądem.

- Czyżby? A ty, co na chemie nie chodzisz? Nie wiesz, że ciała mogą się elektryzować? – Byłam z siebie dumna, że tak łatwo przyszła mi tak dobra wymówka.

- Racja. To może tym razem zamkniesz oczy? – Chłopak uśmiechnął się i ponownie wyciągnął rękę.

Ostrożnie podeszłam do niego i wyciągnęłam rękę. Zamknęłam oczy i powoli dotknęłam dłoni Spencera. Nic się jednak nie stało. Uff. Weszliśmy na murowaną barierkę i na trzy skoczyliśmy. O dziwo całkiem dobrze nam to wyszło. Podniosłam się z ziemi o otrzepałam z trawy spodnie.

- To, co może idziemy coś zjeść? – Zaproponował Spencer otrzepując bluzę.

- Hmm, czemu nie. – Odparłam. – Polecasz jakąś knajpkę? – Dodałam i spojrzałam na chłopaka lekko się uśmiechając.

- Podobno otworzyli jakiś nowy bar niedaleko. – Powiedział, wsuwając ręce do kieszeni.

- Mi pasuje. Jest tylko małe, ale…. – Portfel mam w plecaku na stołówce.

- Nic nie szkodzi. Oddasz kasę przy okazji. To jak? – Zapytał.

- Idziemy. Mam nadzieję, że knajpka przypadnie mi do gustu.

Szliśmy główną drogą mijając boisko, plac zabaw, przedszkole i aptekę. Zaczęła padać lekka mżawka, więc założyliśmy kaptury. Rozmawialiśmy przede wszystkim o naszych rodzinach. Okazało się, że Spencer miał starszego o 5 lat brata, który został zamordowany. Zrobiło mi się go żal, gdyż mając zaledwie 17 lat przeżył śmierć dwóch ukochanych osób – ojca i brata.

Jego mama całe dnie spędza w bibliotece a potem jeździ do babci do szpitala i wraca późno do domu. To za dużo jak na jednego człowieka. W końcu doszliśmy na miejsce. Spencer otworzył mi drzwi i zamówił stolik w rogu. Usiedliśmy, po czym podeszła do nas kelnerka i podała nam menu. Spojrzałam na okładkę i mnie zamurowało. Na pierwszej stronie widniał duży napis ‘Przysmaki Drew”.

- Cholera. – Powiedziałam po cichu. Odruchowo odwróciłam głowę w stronę baru i spojrzałam wychodzącego z zaplecza mojego ojca.

- Co jest? – Spytał Spencer zdezorientowany.

- To knajpka mojego ojca. Nie wiedziałam, że akurat masz ją na myśli. Zamówisz dla mnie kawę na wynos a ja poczekam przed wejściem? – Skuliłam się i powiedziałam szeptem.

- Jasne nie ma sprawy. – Uśmiechnął się szeroko i poszedł po zamówienie.

Założyłam z powrotem bluzę i wyszłam po cicho na zewnątrz. Wyjrzałam dyskretnie przez okno. Była to świetna okazja do przyjrzenia się chłopakowi. Miał na sobie szare rurki z opuszczonym krokiem długą białą koszulkę z nadrukiem i czarną bluzę kangurkę na wierzch. Spod czapki smerfa wystawały kosmyki brązowych włosów. Szczerze to trochę mi ten styl do niego nie pasował. Nie widziałam go nigdy z deską tylko książką. No chyba, że na niej jeździ. Zauważyłam, że zbliża się do wyjścia, więc odwróciłam się i zaczęłam zataczać stopą kręgi na piasku.

- Już jestem. Kawa wedle zamówienia. – Uśmiechnął się kwaśno.

- Serio przepraszam za tamto. Głupio wyszło, ale… to nie ty będziesz wysłuchiwał potem przez cały tydzień, że byłam z chłopakiem w knajpce. – Powiedziałam z sarkazmem.

– Zresztą zdążyłeś poznać mojego ojca. – Dodałam biorąc łyk kawy.

- Hahaha rozumiem cię. Z Emily moją dziewczyną jak zapewnie wiesz, to jest jak jest. – Odparł.

- Nie bardzo rozumiem. – Spojrzałam na jego twarz. Dostrzegłam, że maluje się na niej smutek i ból.

Zaczęliśmy iść w stronę lasu. Słońce wyjrzało zza chmur i padło na twarz Spencera.

Westchnął głośno i zaczął:

- Emily to córeczka burmistrza naszego miasta. Wszystko ma najlepsze poza tym jest przewodniczącą cheerliderek i dostaje wszystko, czego sobie zapragnie. Jak chcę z nią gdzieś wyjść to musi być to miejsce żeby wszyscy nas widzieli.

- W takim razie, po co z nią jesteś? – Zapytałam.

- Znamy się od dziecka. Nasze mamy kiedyś się przyjaźniły. – Spojrzał w dal.

- Kiedyś? Teraz już nie?

- Odkąd jej tata zdobył awans wszystko się zmieniło. Jej matka znalazła sobie przyjaciółki z wyższych sfer a my poszliśmy w odstawkę. Jeśli chodzi o samą Emily to była kiedyś normalną dziewczyną. Jestem z nią, bo mam nadzieję, że się zmieni na lepsze. – Powiedział i spuścił głowę w dół.

- I co? Długo karze ci już tak czekać? Przepraszam, jeśli jestem wścibska. Po prostu staram się ciebie zrozumieć. – Spojrzałam mu w oczy.

- 4 lata. Nie wiem ile to jeszcze potrwa. – Westchnął. – Szczerze mówiąc to jesteś jedyną osobą, której tak naprawdę mogę się wygadać.

- No a koledzy?

- Koledzy.. – Prychnął. – Każdy boi się cokolwiek złego na nią powiedzieć. Zrobią dla niej wszystko. Będąc z nimi zupełnie inaczej się zachowuje. Nie mogę być szczery tak jak teraz jestem. Nie mogę się im sprzeciwić. – Kopnął nogą stos małych kamieni.

- Posłuchaj. – Stanęłam naprzeciwko niego i patrzyłam uparcie się w jego twarz mając nadzieje, że podniesie głowę i spojrzę mu w oczy. – Doceniam to, co dla niej robisz, ale zadaj sobie pytanie czy jest ci z tym dobrze i czy jesteś szczęśliwy. Jesteśmy jeszcze młodzi. Popełniamy błędy, na których przede wszystkim się uczymy. Często kłamiemy, oszukujemy i krytykujemy a potem tego żałujemy. Staramy się wszystkich wokoło uszczęśliwić zapominając o własnym szczęściu. Możemy tak stracić właśnie cały najpiękniejszy okres w naszym życiu i potem żałować tego do końca życia, albo postawić na swoim i robić co się chce, mówić, co się chce. Po prostu być wolnym i być dumnym ze swoich wyborów. To właśnie teraz twój charakter się kształtuje i co? Naprawdę chcesz stać się za 10 lat chłopakiem, który nie ma uczuć i nie ma sobie równych a wszyscy boją się z nim pogadać? Co powie twoja matka? O tym jak potoczy się twoje życie tylko sam możesz zdecydować. Ty piszesz swój własny scenariusz, z którego na koniec ma wyjść dobre przedstawienie. I żeby kończąc dni na tym świecie nie żałować, że czegoś się nie zrobiło. Ja cię doskonale rozumiem. Sama zanim tu przyjechałam mieszkałam w mieście. Wszyscy znali się od pokoleń. I któregoś dnia przyjechał nowy chłopak nikt go nie znał. Nazywał się Chris. Wydawało mi się, że jest spełnieniem moich wszystkich marzeń. Zabiegałam o niego, aż w końcu się udało. Zostałam jego dziewczyną. Ale pojawiły się inne na horyzoncie. Dlatego, że moja matka była uważana za chorą psychicznie i tak miałam trudno. I właśnie one to wykorzystały i zdradziły mu mój sekret. Z dnia na dzień Chris zerwał ze mną kontakt i do tego czasu nie zamieniliśmy ze sobą słowa. Łudziłam się przez 2 lata, że może zapomni, ale w końcu zrozumiałam, że tacy ludzie się nie zmienią, bo wiedzą coś, czego nie chcesz żeby wiedzieli. A niestety nie możesz wymazać im tego z pamięci. A do przeszłości nie wrócisz. – W oku zakręciła mi się łza. Byłam z siebie dumna. Naprawdę mi to wyszło!. Spencer podniósł głowę i wytarł opuszkami palców spływającą po policzku łzę..

- Nie płacz. – Powiedział cicho.

Nie wytrzymałam i poddałam się emocjom. Wtuliłam się mocno w Spencera, który równie mocno mnie objął i zaczął głaskać po plecach. Te wszystkie historie, o których chciałam zapomnieć znów pojawiły mi się przed oczami. Bolało jak rozdrapywanie świeżo zagojonych ran.

- Masz zupełną racje. To, co jest pomiędzy mną a Emily nie jest normalne. To jest wręcz toksyczne. Czuję, że ona mnie niszczy, wewnętrznie zabija. Na razie nie mogę jednak nic na to poradzić. – Oparł brodę na mojej głowie. Mogłabym pozostać tak przez resztę mojego życia jednak zaczęło być trochę dziwnie. Odsunęłam się lekko od niego i spojrzałam mu w oczy.

- Przepraszam nie powinnam. – Odparłam lekko zawstydzona.

- Nie mów tak. To nie grzech. – Uśmiechnął się lekko i przeniósł wzrok na mnie.

- Wiem. Ale mogłeś sobie pomyśleć… - Zaczęłam

- Ale nie pomyślałem. – Dokończył.- I już skończmy ten temat. Okej?

- Jasne. – Odparłam. – W takim razie, co chciałbyś wiedzieć? – Spytałam.

- Hmmm.. wspomniałaś o swojej matce… Jesteś do niej podobna? – Zaczął bawić się źdźbłem trawy.

- Fizycznie to nie. Jestem całym tatusiem jakbyś nie zauważył. – Szturchnęłam go w ramię. Tylko oczy mam po matce. A z charakteru to też raczej jesteśmy różne. No chyba, że uważasz, że jestem schizofreniczką. – Parsknęłam.

- No nie wiem wiem… - Zaśmiał się lekko i popchnął mnie, że wpadłam w kupę liści.

- Ej no! Co ty sobie robisz!  Nie pozwalaj sobie!. – Kiwnęłam palcem i zaczęłam się śmiać. Wystawiłam lekko nogę i podcięłam go mocno tak, ze sam zaliczył glebe. Przyczłapał się do mnie i usiedliśmy wygodnie w stosie liści opierając się o drzewo.

-  Teraz sam widzisz jak to wszystko powinno wyglądać z Emily. – Westchnęłam.

- Wiem i dlatego nawet nie masz pojęcia jak się teraz tutaj z tobą czuję. – Spojrzał mi w oczy.

Moje serce zaczęło bić mocniej a oddech przyspieszył. Nie chciałam myśleć co się zaraz wydarzy. Wystarczy, że byłam z nim, a dzień od razu stawał się lepszy. ‘Ale chwila on ma dziewczynę’ Spojrzałam jeszcze raz w jego błękitne oczy i odwróciłam wzrok.

- Coś nie tak? – Spytał z lekkim rozczarowaniem w głosie.

- Nie nic. Przepraszam to moja wina. Nie powinnam była. – Podkuliłam nogi i wypiłam do końca kawę.

- Ale co się stało? Przecież wszystko jest okej.

- No bo ty masz dziewczynę.. to z nią powinieneś tak gadać i w ogóle a ja ci się tylko naprzykrzam. – Patrzyłam się uparcie tępo w kubek.

- Ej no dziewczyna nie smutaj! Nie mogę mieć innych przyjaciół? Sama powiedziałaś, że mam robić to na co mam ochotę tak? – Westchnął.

- Mhmm.. – Wymamrotałam pod nosem.

- Tak? Nie słyszałem odpowiedzi. – Szturchnął mnie łokciem w bok.

- TAAK. – Krzyknęłam i zaczęliśmy się śmiać.

Posiedzieliśmy jeszcze z pół godziny rozmawiając o planach na przyszłość, ulubionych zespołach i ogólnie o życiu. Robiło się już późno i musiałam się zbierać.

- Będę powoli szła… - Wstałam i otrzepałam się z liści.

- Już tak późno? – Spojrzał na zegarek. – Miałem jeszcze pójść do biblioteki ale nie zdąże już. Trudno – Uśmiechnął się. – Odprowadzić cię kawałek?

- Jasne.

Szliśmy leśną ścieżką kontynuując rozmowę. Odprowadził mnie aż pod sam dom.

- Miało być kawałek a wyszło aż pod dom. – Zaśmiałam się.

- Czego nie robi się dla przyjaciół. – Odparł.

- Będziesz jutro w szkole? – Zapytałam poprawiając sobie włosy.

- Jakbyś sama nie wiedziała. – Parsknął.

- Tylko tym razem się nie chowaj co? – Przekrzywiłam głowę i zmrużyłam oczy.

- Ja się chowam? – Spytał z niedowierzaniem. – To ty uciekasz mi całe dnie. -  Zmrużył oczy.

- Ja swoje i tak wiem. Nie przekonasz mnie w żaden sposób. – Wystawiłam język.

- Mi pokazujesz język? Mi? – Zrzucił plecak z ramienia i cisnął nim w ziemię.

- A widzisz tu kogoś innego? – Odparłam wystawiając cały czas język.

- Ty wredna małpo – Kucnął i wziął mnie na ręce tak, że głowę miałam w dole i wisiałam przez jego ramię.

- Postaw mnie na dół matole!!!! – Zaczęłam go kopać nogami.

- Dopóki nie przeprosisz nie postawię. – Zaśmiał się.

- No to sobie trochę poczekasz. – Powiedziałam odgarniając włosy z czoła.

- Chciałem ci przypomnieć, że to ty zwisasz głową na dół i wrzeszczysz na całą ulicę, że po kolei w oknach pojawiają się przerażani sąsiedzi. – Oznajmił z sarkazmem.

- Co?! – Starałam się mu wyrwać z uścisku ale na nic.

- To jak będzie? – Spytał i uśmiechnął się szyderczo.

- Dobra niech ci będzie. Przepraaaaszam. – Powiedziałam zrezygnowana.

- Takich przeprosin to ja nie chce. Mam zacząć kręcić cię w kółko? – Westchnął.

- NIEEEE! Porzygam się prędzej. Okej okej już. Przepraszam. – Poklepałam go po plecach i lekko przytuliłam.

- No może być ale jutro czekam na lepszą rekompensatę. – Postawił mnie na ziemię i puścił oczko.

- Co masz na myśli? – Spytałam podejrzliwie.

- To już twój problem. – Uśmiechnął się. – Będę już szedł do zobaczenia jutro w szkole. – Nachylił się i pocałował mnie w policzek po czym mocno przytulił.

- Jeszcze raz dziękuje – Szepnął do ucha.

- Nie ma za co. – Odparłam i wypuściłam go z ramion.

Spencer szybkim krokiem poszedł w stronę domu. Miałam dziwne wrażenie, że ktoś nas obserwuje od pewnego czasu. Odwróciłam się jednak na pięcie i weszłam do domu.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

Dziękuje wszystkim co komentują, bo to własnie wasze opinie sprawiają, że mam natchnienie do pisania ;d i stało się 300 wejść dziennie, 25 osbserwatorów i ponad 20 komentarzy. Pobijamy rekord?

+ zgodnie z prośbą w dalszych rozdziałach rozwinęłam wątek o Amy. Mam nadzieję, że was pozytywnie zaskoczę :)