Rozdział 35

Odwróciłam się gwałtownie w stronę osoby, instynktownie odskakując jak oparzona od Spencer’a.

- Lewis? – Odgarnęłam kosmyk włosów za ucho. – Co ty tu robisz?! – Stanęłam jak sparaliżowana wpatrując się w chłopaka siedzącego na schodach pod moim domem.

Lewis…Przed oczami stanęły mi wszystkie te wspomnienia ze spędzonej nocy z chłopakiem. Wszystko doskonale pamiętałam, bo takich rzeczy się po prostu nigdy nie zapomni. Ale teraz jakoś wszystko mi nie pasowało. Czułam się tak dziwnie i niekomfortowo przytulając się do Spencer’a na jego oczach. Oczywiście wiedział, że kogoś mam, co nie zmienia faktu, że jednym słowem byłam przerażona.

- Może ty mi powiesz, co TY robisz. – Spojrzał z niechęcią na Spencer’a.

- Emmm właśnie wracałam z apteki… - Jąkałam się.

- Z apteki.. – Zamyślił się. – Nie przedstawisz mnie? – Spytał z ironią.

Spojrzałam na chłopaka stojącego obok mnie i czekającego bez wątpienia na wyjaśnienia, wzrokiem pełnym bólu, który niewątpliwie teraz wrócił.

- To Lewis. Znajomy z Florydy. – Wskazałam na chłopaka.

Spencer jak na wychowanego chłopaka przystało, wystawił dłoń, jednak Lewis spojrzał na niego z pogardą i zwrócił się do mnie.

- Miałaś przyjechać na święta.

- Miałam, ale plany widocznie się zmieniły. – Odparłam stanowczo widząc zachowanie i nastawienie chłopaka. – Możesz mi wytłumaczyć, co ty wyprawiasz?!

- Pisałem sms, ale nie odpisywałaś. Dzwoniłem, ale nie odbierałaś. W końcu nadeszły święta, więc zaniepokojony poszedłem do domu twojej matki, która powiedziała mi, że ustaliłyście, że to ona przyjeżdża w tym roku do ciebie. Poprosiłem, więc grzecznie o twój adres mówiąc, że to dla mnie ważne, po czym wsiadłem w pierwszy lepszy samolot i przyleciałem do ciebie, ale widać się spóźniłem. – Splunął.

- Emm.. to nie tak. My nie….– Starałam się wytłumaczyć.

- Widzę – Przerwał mi. - Że znalazłaś już sobie pocieszenie u pedała. – Zaśmiał się.

Nie wytrzymałam napięcia i uderzyłam go z liścia w policzek. Chłopak spojrzał na mnie z nienawiścią i łapiąc się za szczękę, splunął na podłogę.

- Myślisz, że takie zachowanie jest w porządku szmato? – Złapał mnie gwałtownie za ramię.

- Zostaw ją! – Krzyknął Spencer, który odepchnął ode mnie chłopaka.

Ten jednak sprowokowany, zaczął szarpać Spencer’a, w wyniku czego rozpętała się bójka.

- Kto tu kogo nazywa pedałem! – Skoczył Lewis’owi do gardła.

Zaczęli się szarpać i popychać nawzajem wyklinając się w przy tym.

- Przestańcie! – Krzyknęłam, po czym nieudolnie próbowałam rozdzielić bijących się chłopaków. – Wystarczy! – Wrzasnęłam w końcu odganiając sprowokowanego Spencer’a. Lewis zaczął się śmiać, przez co chłopak coraz bardziej pragnął się odegrać. Złapałam go za dłoń ściskając mocno jego chłodne palce. – Spencer idź do domu. Porozmawiamy jutro okej? – Spojrzałam na niego.

- Nieee! Czemu ma sobie iść?! – Wtrącił Lewis zbliżając się ku nam. – Myślę, że chętnie posłucha tego co mam do powiedzenia. Być może dowie się o tobie rzeczy, które nawet nie przechodzą mu na myśl.

- Nie trzeba. – Przerwałam. – Spencer idź do domu!

- Czego się dowiem? – Dopytywał niebieskooki.

- A widzisz? – Uśmiechnął się sarkastycznie blondyn. – Jednak chłopczyk chce posłuchać. – Poklepał Spencer’a po ramieniu, który jednak od razu strzepnął jego dłoń.

- Po co to robisz?! – Wrzasnęłam.

Czułam, że oczy robią mi się szkliste a za moment pociekną mi łzy.

- Po to, żebyś już więcej nie bawiła się nikim i nie grała nikomu na uczuciach. – Powiedział.

- Nie możemy o tym we dwójkę pogadać? – Zaproponowałam.

- No a co z twoim towarzyszem?! – Udał zdziwionego. – Zacząłem mówić, to wypadałoby skończyć.

- Chealsy powiesz mi do cholery, o co chodzi?! – Spytał w końcu zdezorientowany Spencer.

Byłam definitywnie rozdarta. Wpatrując się w jego oczy doskonale wiedziałam, że powinnam mu powiedzieć, ale z drugiej strony bałam się jego reakcji.

- Sama mu powiem. – Zwróciłam się do Lewis’a.

- Dobrze, więc proszę bardzo. – Uśmiechnął się.

- Jak wyjedziesz z powrotem na Florydę. – Dokończyłam. – Wejdź do domu. – Otworzyłam drzwi. – A ty Spencer idź do domu.

Lewis sięgnął niedbale za torbę leżącą na schodach i wszedł do domu zatrzymując się w drzwiach.

- Jutro porozmawiamy. Papa. – Odwróciłam się na pięcie.

Chłopak jednak chwycił mnie za rękę, po czym pocałował mnie w usta, kątem oka patrząc na stojącego za nami Lewis’a. Ponownie odwróciłam się i weszłam do domu trzaskając drzwiami.

- Powiesz mi do cholery, po co żeś tu przyjechał?! – Wydarłam się.

- Nie bądź niemiła. – Oznajmił.

- Nie mów mi, co mam robić. W ogóle, na co ty liczyłeś przyjeżdżając tutaj?!

- Wiesz…. teraz to już nawet sam nie wiem. – Odparł ciszej. – Tęskniłem, a nawet bardzo tęskniłem. Brakowało mi tam ciebie, a dnie i noce w szczególności strasznie mi się dłużyły. Czekałem z myślą, że niedługo przyjedziesz, ale nie oddzwaniałaś to..

- Nie mam telefonu. – Przerwałam mu.

- Nie przesadzaj. Chociaż teraz mogłabyś przestać kłamać. – Machnął ręką.

- Mówię poważnie. Wyrzuciłam go daleko w las. Z tego, co wiem to chyba roztrzaskał się o jakąś skałę.

- Niby, po co? – Uniósł brew.

- Bo zerwałam z chłopakiem. – Mruknęłam, oparłszy się o ścianę.

- Hahaha i niby on cię tak zdenerwował, że musiałaś od razu rzucać telefonem? – Zaśmiał się.

- Nie ON tylko SMS. SMS tak właściwie od ciebie, którego przeczytał mój chłopak. Były już chłopak. – Założyłam rękę na rękę.

- Hahahaha dobre. – Zaśmiał się.

- Skończyłeś? – Spojrzałam na niego spode łba. – Serio lubiłam cię i też czasem mi ciebie brakowało, ale zrozum. – Podeszłam do niego. – To raczej było zauroczenie i nie brałam tego na poważnie. Widzieliśmy się raz czy dwa i już. Przykro mi, jeśli myślałeś, że coś z tego będzie, ale ja mam tu, do kogo wracać.

- Do twojego chłopaka? – Przerwał mi.

- Nie mam chłopaka.

- A ten pedzio, to, kto był?

- To mój tak jakby przyjaciel. – Przełknęłam ślinę.

- Tak jakby?

- To skomplikowane. – Machnęłam ręką.

- Nie mogłaś od razu tak mówić?! – Westchnął.

- Starałam się, ale nie dałeś mi dojść do głosu. – Wywróciłam oczami.

- No to trochę głupio wyszło… - Podrapał się po głowie. – Nic tu po mnie.. będę się zbierał.

- Niby dokąd?

- No z powrotem na Florydę.

- No to możesz przenocować. Gdzie będziesz się tułać po nocach po hotelach.

- Mogę? Serio?

- Przenocować. Nic więcej. – Powtórzyłam.

- A twój ojciec? – Spytał.

- Wróci rano, albo przed południem, bo w knajpie wesele jest. – Wzruszyłam ramionami. - Ale potem wyjeżdżasz i nie robisz mi takich scen jak dzisiaj. – Poszłam do kuchni.

- Czemu powiedziałaś, że to skomplikowane, kiedy spytałem o tego pedzia? Ukrywa się czy jak? – Oparł się o szafkę.

- Nie! Lewis przestań on nie jest pedałem. Przesadzasz już i widzę, że chyba wolisz hotelowe łóżko. – Skarciłam go.

- No sorry ale tak wyglądał według mnie. – Wzruszył ramionami. – Dobra nieważne. To gdzie twoja matka?
- Jutro dopiero przyjeżdża. – Odgrzałam zupę.

- Cieszysz się co?

- Bardziej niż mój ojciec. – Westchnęłam.

- Ciekawe.. – Usiadł przy stole.

- Smacznego. – Podałam Lewis’owi talerz.

Następnie wyjęłam z szafy starą kołdrę obleczoną w jakaś wyblakłą czerwoną poszewkę oraz poduszkę i rzuciłam pościel na kanapę w salonie. Chłopak zjadłszy kolacje, odpalił laptopa i przeglądał linie lotnicze szukając wolnego biletu.

- Znalazłem bilet na jutrzejsze popołudnie dopiero. – Krzyknął z salonu.

- Nie ma sprawy. – Kończyłam zmywać. – Tu masz łazienkę i czyste ręczniki. – Dobranoc.

Zapadł zmrok, więc udałam się na górę, zostawiając chłopaka samego w salonie. Wzięłam gorący prysznic, który ukoił moje wszystkie zmysły i totalnie mnie odprężył. Zawinięta w ręcznik powędrowałam z powrotem do pokoju i usiadłam na łóżku przeglądając telefon. No tak 6 nieodebranych połączeń od Spencer’a. Odpisałam szybko, mówiąc, że wszystko jest pod kontrolą i żeby się nie martwił. Następnie zrzuciłam z siebie ręcznik i przebrana w piżamy wskoczyłam do łóżka. Kręciłam się, tarzałam i wierciłam w łóżku do późnej nocy nie mogąc zasnąć. Kilka razy zawitałam do łazienki, jednak tuż nad ranem moje usta były tak spierzchnięte przez pragnienie, jakie mi wyjątkowo dokuczało, że postanowiłam zejść na dół po wodę. Uchyliłam delikatnie drzwi od pokoju i na palcach zeszłam po schodach na dół. Szłam po ciemku, dotykając dłonią ściany, nie chcąc narobić niepotrzebnego hałasu wpadając na, któryś z mebli i obudzić Lewis’a. Nagle jednak coś mnie zmyliło. Nie słychać było charakterystycznego pomrukiwania czy choćby oddechu. Podeszłam szybko do kanapy i macając siedzenia, spostrzegłam, że chłopaka wcale tu nie ma...

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

JUTRO KONIEC ROKU! Hahahahaa muszę przyznać, że czerwiec straasznie szybko mi zleciał. Niedawno pamiętam jak był 8 czerwca i początek Euro a ja wpadłam do domu równo z początkiem meczu z gorącymi kebabami :D Wyjazd równo za tydzień, więc powoli zaczyna się szał na zakupy. Postaram się przez ten tydzień napisać jak najwięcej i w sumie do 7 lipca dodam 3 rozdziały a po powrocie będę kontynuować.

Mam nadzieję, że rozdział się podoba i kolejny będzie w niedziele.