Rozdział 29

Oczami Chealsy

Być może leżałam, stałam, siedziałam albo wisiałam. Może unosiłam się też na powierzchni wody. Nie wiem, co się ze mną działo. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętam jest głośny huk załamującego się pod moim ciężarem lodu. Później ogarnął mnie starach a lodowata woda spowodowała, że mięśnie odmówiły mi jakiejkolwiek współpracy. Czułam, że tonę, ale nic nie mogłam zrobić. Chwilę potem poczułam lekkie szarpnięcie, a następnie leżałam już na ziemi. Ogarnęło mnie coś z rodzaju znużenia i nie mając siły walczyć z tym, przymknęłam oczy. Ale zamiast czarnego tunelu i małego białego światełka, ja zobaczyłam leżące moje ciało, nad którym unosi się postać mojej mamy. Wyciągnęłam rękę próbując jej dotknąć i w momencie zetknięcia się naszych dłoni wszystko zniknęło. Nastąpiła ciemność a ja poczułam ogromny ból. Czułam go dosłownie wszędzie jak gdyby płynął żyłami do każdego fragmentu mojego ciała. Ból nie ustawał ani na moment, ale z czasem zaczęłam czuć przyjemne ciepło z zewnątrz. Jak gdybym nie znajdowała się już na chłodnej ziemi, ale…w domu? Czułam, jak ktoś zdziera ze mnie mokre ubrania, przykrywa kocem, przytula mnie do siebie, gładzi czoło a następnie całuje mnie. Wszystko to czułam, ale nie byłam w stanie nawet poruszyć kończynami. W pewnym momencie ból nabrał na sile i promieniował jednocześnie na całe ciało. Gotowało się we mnie i lada chwila miałam wybuchnąć. I w pewnym sensie tak można nazwać moją pobudkę. Otworzyłam oczy i zobaczyłam mocne, białe światło. To uczucie było jak gdyby niewidomy po 10 latach odzyskał wzrok i mógł widzieć. Nagle przed oczami mignęła mi twarz jakiegoś mężczyzny.

- Umarłam? – Wyszeptałam zdezorientowana.

- Chealsy! – Ktoś jeszcze mocniej przytulił mnie do siebie, chowając twarz w kocu.

Podniosłam lekko głowę i zobaczyłam siedzącego nade mną Spencera.

- Spencer?! – Nie wiedziałam, co się dzieje. – Gdzie ja jestem?

- U mnie w domu. – Odparł przyjaźnie lekko się uśmiechając.

- Co ja tu robię? Co się stało? – Dotknęłam obolałej głowy wydając jęk.
- Powiedz coś! – Zaszedł mnie od drugiej strony i zmusił do spojrzenia mu w oczy.

Chłopak natychmiast schłodził mi czoło swoją zimną dłonią.

- Wpadłaś do jeziora i cię wyciągnąłem. Ale mniejsza z tym, powinnaś się jeszcze przespać jesteś zmęczona. – Uśmiechnął się życzliwie.

- To pamiętam…- Zmrużyłam oczy i pominęłam kwestię spania. – Ale dałabym przysiąc, że umarłam, chociaż na chwilę... – Dokończyłam niepewnie.

- Umrzeć na chwilę? Oj Cheals! – Zaśmiał się lekko.

- Powiesz mi jak mnie znalazłeś? Skąd wiedziałeś gdzie mnie szukać? – Dopytywałam schodząc ostrożnie z jego kolan i usiadłam na krańcu kanapy.

- Szłaś moją ulicą no i zobaczyłem, że idziesz do miejsca, które prawie w ogóle nie jest odwiedzane a na dodatek zdawało mi się, że płakałaś.

- Chciałam się przejść. – Wyjaśniłam kiwając głową.

- Mało to masz miejsc, gdzie możesz pospacerować?

- Chciałam być sama. – Odbiłam pałeczkę i przeniosłam wzrok na palący się ogień w kominku.

- Hmmm nie zauważyłem, żeby nasze miasto było aż tak zatłoczone, że trzeba chodzić do opuszczonego lasu. Już zwykły użyteczny park nie wystarczy?

- Prowadzisz jakieś przesłuchanie czy jak? – Spytałam zgryźliwie.

Chłopakowi posmutniała twarz.

- Em…to znaczy nie zrozum mnie źle. Po prostu jestem trochę w szoku… - Dodałam pośpiesznie.

- Chcesz coś do picia albo jedzenia? – Spytał z innej beczki.

- Nie. – Kichnęłam.

- Ale chusteczki ci się przydadzą.

Chłopak poszedł do kuchni a następnie przyniósł karton chusteczek i cały rząd tabletek.

- Weź to. – Podał mi szklankę wody i proszki a następnie zebrał moje mokre ubrania z ziemi i powiesił na kominku.

Obserwowałam go z niezwykłą ciekawością, dlaczego po tym wszystkim tak się zachowuje. Równie dobrze mógł mnie z powrotem zanieść do mojego domu i zadzwonić po ojca.

- Dlaczego to robisz? – Spytałam, kiedy usiadł na kanapie naprzeciwko mnie.

- Ale co ja robię?

- No to wszystko. Dlaczego jesteś taki miły?

- To źle?

- Nie o to chodzi. – Westchnęłam. – Tylko raczej przez ostatnie tygodnie dawałeś mi do zrozumienia, że za mną nie przepadasz…

- No fakt. – Odwrócił wzrok w bok. – W ostatnim czasie trochę dziwnie się zachowywałem, bo myślałem, że tak będzie lepiej.

- Będzie lepiej? Dla kogo niby? – Odparłam zdziwiona.

- Dla mnie. – Wbił wzrok w podłogę. – Tak wiem, to egoistyczne zachowanie z mojej strony. Ale uwierz po prostu i tak nie moglibyśmy być razem. Nigdy. – Spojrzał mi w oczy.

Zaszkliły mi się oczy i poczułam lekki ucisk w żołądku jednak zacisnęłam zęby i ciągnęłam rozmowę dalej.

- To oczywiste skoro Emily jest w ciąży. – Odchrząknęłam.

- Tu nie chodzi o nią. To raczej chodzi o to, jacy jesteśmy.

Zaczęłam podejrzewać, do czego pije, ale postanowiłam go jeszcze pozwodzić.

- Jacy jesteśmy? Coś z nami nie tak?

- Hmmm w pewnym sensie tak to można nazwać, ale na razie nie mogę ci powiedzieć. – Oznajmił.

- Nie możesz mi powiedzieć, że jesteśmy naznaczeni? – Powiedziałam z sarkazmem.

- Co?! Aaale jak to? – Spytał zdziwiony.

- No po prostu wiem. Po części sama się domyśliłam a resztę dopowiedziała Amy. Wiem i już. – Wzruszyłam ramionami.

- Długo już wiesz?

- Pare tygodni. – Upiłam łyk herbaty, którą w między czasie zrobił Spencer. – I dlatego nie możemy być razem? Mam rozumieć, że do końca życia będę sama?

- Nie nie o to chodzi. Możesz być z normalnym śmiertelnikiem lub naznaczonym. Różnica polega na tym, że z tym drugim nie możesz mieć potomka. To znaczy no teoretycznie możesz tyle, że nigdy się jeszcze to nie zdarzyło a legendy mówią, że kiedy urodzi się dziecko naznaczonych to spadnie nieszczęście na wszystkich z rodu.

- Sądzisz, że nie możemy być razem tylko, dlatego, bo nie moglibyśmy mieć dziecka?

- Może teraz to wydaje się dla ciebie błahostką, ale za kilka lat odezwałby się w tobie instynkt a wtedy… sama widzisz. – Westchnął.

- Ta…Ale to i tak nieistotne w tej chwili, bo będziesz miał dziecko z Emily, więc spokojnie już się z tym po części pogodziłam.

- No fakt.

- Powiedziałeś mamie?

- Jeszcze nie… - Zmartwił się.

- A jej rodzice wiedzą?

- Podejrzewają.

- Niedługo zacznie widać brzuszek, więc wypadałoby im powiedzieć.

- Wiem, ale bynajmniej ja chcę z tym poczekać.

- Na co? – Zaśmiałam się. – Lepiej by wyglądało jak sami byście się przyznali a nie oni sami domyślili. – Nabrałam herbaty do ust.

- Chcę poczekać do zaręczyn. – Oznajmił.

Oplułam Spencer’a herbatą, która pod ciśnieniem wyleciała mi z ust. – Jakich zaręczyn?! – Wrzasnęłam rozgorączkowana.

- Uspokój się. – Odparł, wycierając się.

- Chcesz się jej oświadczyć?! Ale dlaczego? Po co? – Zadawałam głupie pytania.

- Kocham ją i wiem, że to ta jedyna. – Przełknął głośno ślinę.

Spojrzałam na jego niespokojny wyraz twarzy oraz to, że unika mojego wzroku.

- Poza tym chcę zdążyć przed narodzinami małego, bo nie chcę, żeby było bękartem. – Dodał.

- No to szczęścia życzę. – Spojrzałam odruchowo na rękę, żeby sprawdzić godzinę. – O matko jak już późno muszę się zbierać. – Pośpiesznie odkryłam koc i odstawiłam kubek na stolik. Wstałam z kanapy i poszłam w stronę kominka biorąc suche ubrania.

- Cheals…ty nie masz zegarka.. – Podrapał się w głowę.

- Jakiego zegarka? – Spytałam zbita z tropu.

Wskazał na nadgarstek, na który wcześniej spoglądałam.

Wywróciłam oczami i machnęłam ręką.

- Cheals co się stało? Przecież dobrze robię. – Wstał i stanął naprzeciwko mnie.

Spojrzałam na jego twarz po, czym odwróciłam się do niego tyłem zakładając ubrania.

- Hm…- Przekrzywiłam głowę. – Szczęścia życzę w takim razie jeszcze raz. – Uśmiechnęłam się szyderczo i kontynuowałam ubieranie się.

- Powiesz o co mi chodzi?! – Domagał się wyjaśnień.

- Wiesz zaczyna mnie irytować ta twoja huśtawka nastroju. Chyba zamiast Emily to ty w ciąży jesteś.

- Nie bądź niemiła.

- Żartujesz sobie? Nie bądź śmieszny. Zdążyłam się przyzwyczaić już, że każda nasza rozmowa kończy się kłótnią.

- Nie musi tak być. – Oznajmił.

- Nie musi. Gdybyś pomyślał o innych. – Wygarnęłam mu.

- Przecież ja cały czas myślę o innych! Chcę dla Emily jak najlepiej!

- Spencer zrozum wreszcie, że świat nie kręci się tylko wokół niej. Pomyśl też o innych. Spójrz na osoby, które cię kochają a ty je odrzucasz i nawet czasem nie zauważasz. – Powiedziałam łagodniej.

- Masz na myśli siebie?

Przełknęłam głośno ślinę i zatrzepotałam rzęsami. – Sam odpowiedz sobie na to pytanie. –  Ubrawszy się odniosłam kubek do kuchni, po czym poszłam do przedsionka czując przez cały czas na sobie wzrok Spenecer’a. Zatrzymałam się w drzwiach wejściowych lekko je uchylając.

- Dzięki za wszystko. Do zobaczenia na ślubie. Mam nadzieję, że dostanę zaproszenie. - Wymusiłam uśmiech i wyszłam z domu trzaskając drzwiami. Na dworze padał śnieg a na jezdni kałuże przeistoczyły się w małe lodowiska. Prawdziwy tor przeszkód. Szłam ostrożnie ze wzrokiem wbitym w asfalt. Po 5 minutach doszłam do domu, w którym czekał ojciec.

- Cheals!  - Wybiegł z salonu ojciec. - Wyglądasz jak…. – Brakowało mu słów.

- Jak zmokła kura? – Dokończyłam.

- Nie do końca…Gdzie byłaś? Z tego co pamiętam masz szlaban. – Skarcił mnie ojciec.

- Poszłam do lasu. Przejść się. Tak mam szlaban i co z tego. Do końca tygodnia teraz to już nawet do szkoły nie pójdę, bo czuję, że coś mnie łamie. – Wzruszyłam ramionami po czym zdjęłam kurtkę.

- Jesteś w męskiej koszuli?! – Ojcowi zaczęła nerwowo skakać lewa brew.

- Em, co..? – Spojrzałam w dół. – Aaa tak..

- Powiesz mi co to ma znaczyć?

- W szkole koleżanka otwierała puszkę z colą no i mnie oblała. Kolega miał w szafce koszule to mi pożyczył.

- Dobra idź na górę. – Machnął ręką.

Poszłam wpierw do kuchni gdzie zrobiłam sobie gorącą czekoladę a w mikrofalówce podgrzałam sobie bajgla. Zaniósłszy jedzenie na górę zamknęłam się w pokoju i opuściłam wszystkie rolety. Poszłam do łazienki, w której siedziałam dobre 2 godziny relaksując się pod prysznicem. Przebrawszy się w piżamy wskoczyłam do łóżka i położyłam na kolanach laptopa a obok postawiłam talerzyk i kubek. Przejrzałam facebooka a potem popisałam trochę z Amy i Lizzy. Ale nie wspomniałam im o tym całym incydencie w lesie. Musiały się zadowolić faktem, że jestem chora i nie idę jutro do szkoły. Po raz kolejny musiałam zmienić status związku, teraz jednak nie kipiałam z radości. Gdy wybiła 1:00 dopiwszy czekoladę ułożyłam się wygodnie w łóżku i zasnęłam głębokim snem. 

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

AAAAAAAAAAAAAA! Jestem meeeega happy, bo pod ostatnim rozdziałem było aż 66 komentarzy! I według niektórych z was był to najlepszy rozdział. <3 

Przepraszam, że tak późno ale pisanie końcówki podczas oglądania meczu NIEMCY vs PORTUGALIA ciężko się skupić XD

Żeby was pomęczyć znów trochę namieszałam między Chealsy a Spencer'em. Szczerze to sama już bym chciała żeby coś się między nimi działo, to do głowy przychodzi mi tyle pomysłów i cały czas to wszystko przesuwa się o kolejne rozdziały.

Następny będzie w środę wieczorem (mam nadzieję) bo wtedy też zaliczam WOS Z DWÓCH LAT!! Więc trzymajcie kciuki!! <333