Rozdział 32

Zdążyliśmy akurat na uroczyste krojenie tortu o 0:00 przez parę młodą. Jedna z kelnerek weszła na salę, pchając wózek, na którym stało trzypiętrowe ciasto w kolorze pudrowego różu przybrane lukrowymi kwiatami i perłami. Stało na ogromnej kryształowej paterze ze sztucznymi ogniami dookoła. Tort wyglądał przepysznie a smakował, pewnie jeszcze lepiej. Zresztą, takiego arcydzieła to aż szkoda kroić. I pomimo, że każdy już był pełen jedzenia, to jednak słodkości nigdy dość. Kelnerzy krzątający się pomiędzy gośćmi rozdali rosyjskiego szampana, po czym wszyscy zebrani wznieśli toast za Lauren i Philip’a. Wracając na swoje miejsce z talerzykiem, Spencer pociągnął mnie za sukienkę i uśmiechając się wskazał wolne miejsce obok siebie. Tort tak jak myślałam, miał nieziemski smak. Biała czekolada z nutką pomarańczy i żubrówki oraz miękkie puszyste ciasto smakowały obłędnie. Po zjedzeniu zawartości talerzyka Spencer wyrwał mnie na parkiet, gdzie praktycznie spędziliśmy większość wesela. Tryskała we mnie niepohamowana radość, którą chciałam się ze wszystkimi dzielić. Dzisiejszej nocy chłopak był bez wątpienia mój a ja chciałam się bawić, nie patrząc na konsekwencje. Nagle jedna z organizatorek poprosiła wszystkie niezamężne kobiety o wejście na parkiet a panów grzecznie z niego wypędziła, prosząc o cierpliwość. Zabawa polegała na złapaniu bukietu panny młodej. Dziewczyny włącznie ze mną zebrały się w grupkę pod sceną, z nadzieją, że to ona właśnie złapie bukiet. Panna młoda ustawiła się na scenie, by jej rzut był bardziej efektowny po czym podniosła bukiet kwiatów do góry. Odwracając się tyłem zapytała przez mikrofon czy wszystkie jesteśmy przygotowane. Po zgodnym odkrzyknięciu "Tak!" bukiet został rzucony w górę. Każda z nas wystawiła ręce do góry. Było nas z naprawdę dużo. Każda chciała być tą szczęściarą. Okazała się nią Kelsy, która na widok kwiatów w dłoni zaczęła krzyczeć i szukać wzrokiem Scott’a, który obserwował całą zabawę zza filara. Pomachała mu bukietem, a Lauren krzyknęła przez mikrofon, oznajmiając, że szykuje się kolejne wesele w rodzinie, po czym puściła oczko lekko zażenowanemu bratu. Po zabawie ponownie zaczęły się tańce oraz zabawa. Udając naburmuszoną podbiegłam do siedzącego przy stoliku Spencer’a, który widząc moją nadętą minę lekko się uśmiechnął.

- Byłem pewien, że ty złapiesz. – Chwycił moją dłoń.

Usiadłam na krześle obok.

- Eee tam. Nigdzie mi się nie śpieszy. – Ścisnęłam jego dłoń sącząc drinka.

- Co byś zrobiła gdybym się tobie oświadczył? – Wyszczerzył śnieżnobiałe zęby.

- Zgodziłabym się. – Walnęłam go w ramię.

- „Przecież ci się nigdzie nie śpieszy”. – Sparodiował mnie, po czym upił łyk drinka.

- Stan narzeczeństwa może czasem trwać nawet i 10 lat. – Uśmiechnęłam się.

- Fakt. Zgasiłaś mnie. – Zmrużył oczy. - Wiesz, co myślę, że dobrze, że Emily pojechała.

- Też tak sądzę. Wreszcie jest tak jak było i jak powinno być zawsze. – Zaśmialiśmy się jednocześnie, po czym ponownie poszliśmy na parkiet. Około 3.30 nie czułam już nóg. Zdjęłam, więc niewygodne buty i tańcowałam na bosaka. Spostrzegłam kątem oka, że towarzystwo powoli zaczęło się rozchodzić a Lauren biegała po sali żegnając wychodzących gości. Najwytrwalsi zostali jednak do samego końca. Zabawa trwała do samego rana. Na dworze powoli zaczęło się robić jasno. Nie chcąc przegapić wschodu słońca chwyciłam Spencer’a, za rękę i wyszliśmy z namiotu, po czym skierowaliśmy się w stronę pomostu. Całą drogę szliśmy za rękę a co jakiś kładłam chłopakowi głowę na ramieniu. (W szpilkach było to możliwe). Na pomoście Spencer objął mnie w tali i oparł brodę na moim ramieniu. Wspólnie podziwialiśmy wschód grudniowego słońca. Dla mnie, czas mógłby się zatrzymać. Nie chciałam przerywać tej chwili, wręcz przeciwnie mogłabym tu spędzić resztę życia. Z osobą, którą się kocha można wszystko. Obróciłam się powoli i spojrzałam chłopakowi w oczy, po czym pocałowałam go a właściwie musnęłam jego usta. Chłopak uśmiechnął się i odwzajemnił pocałunek równie delikatnie. Tak oto spędziłam wesele, którego na pewno nigdy w życiu nie zapomnę.

Czas było się zbierać, więc pożegnawszy się z Lauren i z Phlip’em wyszłam na ganek.

- Mogę cię odwieść, jeśli chcesz. – Zaproponował Spencer.

- Jasne. – Uśmiechnęłam się, po czym wsiadłam do samochodu.

Podróż trwała dobre pół godziny i zanim się obejrzałam równo o 5.00 zajechaliśmy pod dom.

- Dzięki za dotrzymanie towarzystwa i w ogóle za wszystko. – Wydusiłam.

- Spoko. – Uśmiechnął się. – Do poniedziałku w szkole. – Nachylił się i pocałował mnie w policzek.

- No pa.

Wysiadłam z samochodu i weszłam po cichu do domu. Na wejściu zdjęłam buty i ostrożnie na palcach weszłam do pokoju. Zdjęłam sukienkę i cisnęłam ją do szafy. Zmyłam tonę makijażu wykorzystawszy 10 wacików, które z białych zrobiły się czarne. Spuściłam głowę w dół i przeczesałam palcami sklejone od lakieru włosy. W końcu padnięta rzuciłam się na łóżko i od razu zasnęłam.

Obudziłam się po 12:00. Powoli poniosłam głowę i od razu poczułam pewnego typu magnes, który z powrotem przyciąga mnie do łóżka. Przetarłam oczy, po czym rozejrzałam się po pokoju. Dookoła walały się moje ubrania oraz stos zużytych wacików. Cicho jęknęłam na myśl o dzisiejszym sprzątaniu pokoju. Zsunęłam się jednak ospale z łóżka i powędrowałam do łazienki, z nadzieją, że może zimny prysznic trochę mnie rozbudzi. Tak jak przypuszczałam lodowata woda przywróciła mnie do życia i z łazienki wyszłam jak nowo narodzona. Założyłam stary dres i zeszłam na dół.

- Witaj śpiochu. – Odezwał się ojciec.

- Cichooooo! Głowa mi pęka. – Uciszyłam ojca. – A ty nie w barze? – Szepnęłam.

- Nie. – Wyszczerzył zęby. – Muszę ci się pochwalić, że zawiązałem spółkę z Donną.

- Donną? – Zmrużyłam oczy.

- Matką Amy. – Wywrócił oczami.

- Aaaaaa. Trzeba było tak od razu. – Usiadłam na szafce w kuchni.

- I w związku z tym prowadzimy ten bar teraz razem no i dzisiaj ona ma poranną zmianę.

- No to fajnie. – Po raz kolejny ziewnęłam.

- To ja ci opowiadam o swoich ambicjach a ty ziewasz?! – Odparł naburmuszony.

- Wybacz, chyba za długo spałam. – Złapałam się za głowę.

- Kawy?

- Chętnie. A ty coś z tą Donną na poważnie? – Spytałam.

- Donna to moja wspólniczka. Owszem pomogłem jej, kiedy potrzebowała wparcia, ale to moja dobra znajoma tu w okolicy. – Wyjaśnił.

- Powinieneś znaleźć sobie kolegów. Oni od razu postawiliby cię na nogi. Nic tak nie działa jak męskie towarzystwo. – Wyszczerzyłam się.

Ojciec spojrzał na mnie spode łba i zmienił temat.

- I jak było na weselu? – Spytał parząc kawę.

- Hmmm. – Dumałam, od czego by zacząć.

- Ten, Lencer cię odwiózł, co? – Uniósł brewkę.

- Co?! – Oburzyłam się. – Po pierwsze to on ma na imię Spencer a po drugie skąd to wiesz?!

- Mam swoje sposoby. – Wyszczerzył się.

- Znowu siedziałeś w oknie tak?!  - Wybuchnęłam.

- Nie wiem, o czym mówisz. – Odwrócił się ojciec z miną typową dla niego, gdy udaje, że nic nie wie.

- Tak odwiózł mnie no i co?

- Oj Chealsy Chealsy już wolałem tego Kota. – Westchnął.

- On ma na imię Scott a nie Kot. – Poprawiłam go.

- Nie widzę różnicy. – Uśmiechnął się podając mi kawę.

- Widzę, że ostatnio coś słabo obserwujesz. – Poklepałam go po ramieniu.

- Jak to?

- Nie jestem z nim już od tygodnia „twoje okno” cię zawiodło. – Wykrzywiłam usta w podkówkę. - Dzięki za kawę. - Wzięłam kubek i nie czekając na odpowiedź ojca wróciłam do pokoju.

Usiadłam po turecku na łóżku i odpaliłam laptopa. Przejrzałam facebook’a, twitter’a i myspace. Poczytałam pare artykułów na portalach plotkarskich, popisałam z Amy i Lizzy opowiadając o weselu, łącznie ze wszystkimi sytuacjami… Sądząc po zdjęciach na facebook,’u jakie zamieściła Lauren wszystkie jednogłośnie stwierdziłyśmy, że był to ślub stulecia na obszarze naszego stanu. Każdy detal odegrał ważną rolę a muzyka świetnie dopełniła cały klimat przyjęcia. Po dwóch godzinach siedzenia bezczynnie na Internecie zadzwoniłam do Lauren z podziękowaniami. Rozmawiałyśmy dobrą godzinę wymieniając refleksje na temat ślubu. Po moim wyjściu Lauren została w towarzystwie najbliższych przyjaciółek oraz gośćmi z Norwegii, którzy nocowali u niej w domu. Fakt ich willa pomieściłaby spokojnie z 50 osób, a i tak zagranicznych gości było zaledwie 20. Potem dziewczyna jeszcze raz mi podziękowała za pomoc a na koniec wyjawiła mi swój plan dotyczący ciąży. Stwierdziła, że najlepszym pomysłem okaże się zrzucenie winy na noc poślubną, podczas której wiele rzeczy potrafi się zdarzyć. Ostatecznie pożegnałyśmy się po półtorej godziny pogawędki, bo do mojego pokoju wszedł tata.

- Puka się, wiesz? – Powiedziałam lekko podirytowana odkładając telefon.

- A wiesz, że to kosztuje? – Wziął aparat do ręki.

- Pukanie? – Zdziwiłam się.

- Nie. – Mruknął. – Dzwonienie.

Wywróciłam oczami i puściłam uwagę mimo uszy.

- Odpowiesz mi?

- No, ale co ja mam ci powiedzieć? – Spojrzałam na niego z politowaniem. – Tak wiem głupia nie jestem.

- Głupia może nie, ale na pewno nierozsądna. – Schował telefon do kieszeni.

- Szlaban na tydzień. – Oznajmił wychodząc z pokoju.

Wraz z zamknięciem drzwi mruknęłam pod nosem „Fuck off”, kierując środkowy palec w stronę drzwi. Nie było sensu protestować ani się kłócić, bo stary zgred dorzuciłby jeszcze z tydzień szlabanu.

Usiadłam przy biurku i wzięłam się za nadrabianie lekcji z całego tygodnia. Trochę się tego nazbierało, ale pocieszał mnie fakt, że zbliżały się święta bożego narodzenia, czyli czas przede wszystkim spędzony z rodziną. Z tej okazji chciałam zaprosić do siebie mamę, której chciałam oszczędzić samotnych świąt. Wprawdzie zostały jeszcze 2 tygodnie, ale trzeba uprzedzić ją wcześniej. Wypadałoby też zapytać o pozwolenie ojca, ale ten na bank się nie zgodzi, dlatego powiem mu po fakcie. Nie będzie miał nic do gadania. Z powodu odebrania mi telefonu nie miałam jak się skontaktować z mamą, postanowiłam, więc wysłać jej maila z zaproszeniem. W duchu modliłam się, aby odczytała go jak najszybciej. Wysławszy wiadomość poszłam spakować plecak a następnie wzięłam prysznic. Po upływie godziny pachnąca położyłam się z powrotem do łóżka i otworzyłam skrzynkę. Mama odpisała zaledwie 5 minut temu mówiąc, że bardzo jest jej miło i z wielką ochotą do nas przyjedzie, jeśli tata nie będzie miał nic przeciwko. W takim razie czekała mnie jutro poważna rozmowa z ojcem, na pewno nie łatwa. Zamknęłam laptopa, po czym nakryłam się kołdrą po same uszy i zapadłam w głęboki sen.
*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

Jako, że miałam anginę i nie chodziłam do szkoły, udało mi się trochę więcej popisać. Tak, więc dodaję wcześniej rozdzialik :) Mam nadzieje, że ostatnie zdjęcia ze ślubu wam się podobały.

Co do zakończenia pisania, to postanowiłam, że do wyjazdu zakończe opowiadanie jakby pierwszy tom, a po miesiącu będzie kontynuacja :)

Miłego czytania