Rozdział 28

Oczami Spencer’a

Przez nieobecność pana Bensona i pani Johnson byliśmy zwolnieni z ostatnich dwóch godzin w szkole, więc wróciłem wcześnie do domu, który stał jak zawsze pusty. Po drodze zrobiłem małe zakupy, bo mama wróci pewnie wieczorem zmęczona. Przegryzłem sobie co nieco, odpaliłem kompa, obejrzałem telewizję po czym zacząłem majsterkować przy głównych drzwiach wejściowych. Mama już dawno skarżyła się na problemy z zawiasami, więc korzystając z wolnej chwili zająłem się robotą. Pomimo moich licznych sugestii, że powinniśmy je wymienić na nowsze, ona upierała się przy swoim. Skręcając drzwi  co jakiś czas spoglądałem na idących ulicą ludzi, gdy nagle moją uwagę przykuła postać idąca w charakterystycznej dla mnie bluzie. Przemierzała ulicę zwartym krokiem, trzymając ręce w kieszeni, będąc skuloną chowała się w cieniu kaptura zarzuconego na głowę. Co jakiś czas dotykała twarzy, jak gdyby ocierała ją ze spływających łez. Kierunek, w jakim szła prowadził jedynie do starej części lasu, rzadko odwiedzanej przez ludzi, przez co tym bardziej się zdziwiłem. Zza skrawka materiału wyłonił się wreszcie fragment twarzy, który utwierdził mnie w przekonaniu, że to nikt inny jak Chealsy. Jej twarz… była jakby czerwona i spuchnięta. Gwałtownie odwróciła głowę rozglądając się wokół czy nikt jej nie obserwuje. Skoczyłem w krzaki chowając się i dalej ją obserwowałem. W pewnym momencie weszła do lasu, a ja doznałem jakby takiego olśnienia, lepiej, jakby ktoś wbrew mojej woli wydał nakaz, który miałem spełnić. Nie tracąc ani chwili dłużej zamknąłem dom i poszedłem za nią.

- Co tej dziewczynie znowu do głowy strzeliło? – Zastanawiałem się.

Byłem pewien, że coś się stało, widząc jej nerwowe zachowanie. Ze szczęścia się raczej nie rozpacza ani nie chodzi do opuszczonego lasu szczególnie w taki mróz jak dzisiaj. Szedłem za nią zachowując odpowiednią odległość starając się nie stracić jej z oczu. Śledziłem ją wraz z cisnącymi mi się ciągle do głowy wspomnieniami. Tyle w końcu razem przeszliśmy będąc jedynie przyjaciółmi. Ale czy na pewno? Do końca życia będę miał chyba do siebie żal, za to, że ja nie powiedziałem, co do niej czuje. Z jednej strony to takie dziwne, bo znamy się zaledwie 2 miesiące, to jednak przez pierwsze dni po tej naszej całej kłótni brakowało mi jej obecności do tego stopnia, że zwątpiłem czy jeszcze kiedykolwiek znajdę równie oddaną przyjaciółkę. Pomimo, że jestem z Emily, z którą będę miał dziecko, to do Chealsy mam bardzo dziwny stosunek…nie umiem tego określić. Chcę dla niej jak najlepiej, ale z drugiej strony nie chcę mieszać się w jej życie. Brałem pod uwagę chyba wszystkie teorie dotyczące wliczając nawet, że oboje jesteśmy naznaczeni, o czym pewnie ona nie wie. Teoretycznie Emily zmieniła się dla mnie na lepsze, ale wciąż mam uczucie takiego niedostatku. Jak gdyby czegoś cały czas mi brakowało a ona tego nie mogłaby mi dać. Popełniłem błąd odrzucając Chealsy. Wiem. Ale nie cofnę przeszłości…

Z przemyśleń wyrwał mnie głośny huk łamanego lodu i krzyk Chealsy.

- FUCK! – Burknąłem pod nosem.

Przez moje głębokie wywody zupełnie straciłem z oczu Chealsy i zamiast jej chronić, to spacerowałem sobie po lesie, nie zważając na niebezpieczeństwo, w jakim teraz mogła się znajdować. Zacząłem biec mijając kolejne drzewa, które jakby zdawały się ze mnie śmiać.

- Pomocy!! – Krzyczała drżącym głosem dziewczyna.

Pobiegłem w stronę głosu słysząc coraz wyraźniej płacz i krzyk. Biegałem, szukałem, ale wszystko zdawało być przeciwko mnie. Wreszcie dotarłem nad jezioro, na którym bezwładnie unosiła się dziewczyna.

- Cheals! Wytrzymaj! Zaraz cię wyciągnę! – Okrążyłem staw dookoła szukając jakiegoś długiego patyka. Nie mogąc znaleźć ratunku nie chciałem tracić czasu, bo Chealsy zdawała się być coraz słabsza, wyrwałem konar młodej brzozy i podbiegłem do dziewczyny.

- Złap się pnia! – Krzyknąłem schodząc jak najbliżej.

Cheals złapała oburącz konar, a ja z całych sił pociągnąłem ją w moją stronę.

- Nic ci nie jest? – Wyciągnąłem dziewczynę z wody patrząc na jej bladą twarz.

Była cała sina, w szczególności wargi, które z każdą sekundą stawały się coraz bardziej purpurowe. Cała trzęsła się z zimna, przy czym jej oddech stawał się coraz bardziej płytki.

- Chealsy!! – Przytuliłem do siebie dziewczynę, która przymknęła oczy.

Poklepałem ją po policzku, jednak ta nie dawała żadnych oznak życia. Tętno było coraz słabsze i praktycznie niewyczuwalne. Zsunąłem ją z kolan i położyłem na ziemi rozrywając jej bluzę. Naciskałem na klatkę piersiową a następnie wdychałem do jej płuc swoje powietrze.

- Nie…Nie!! Nie!! Cheals! Nie umieraj! – Wpadłem w panikę. Nie mogłem uwierzyć, że klęczę przed coraz zimniejszym ciałem osoby, której bez wątpienia kochałem. – Odezwij się słyszysz?!!! Chealsy no już! – Spojrzałem na jej twarz nie przestając robić masażu serca. – Czemu to robisz! – Łzy zaczęły ściekać mi po policzkach.

- Ona odeszła. – Odezwał się nagle męski głos.

Podniosłem głowę i zobaczyłem stojącą nade mną postać ojca.

- Nieprawda! Ona żyje! – Dalej robiłem masaż.

- Spencer… - Uklęknął obok mnie ojciec. – Czasem w życiu tak jest, że pewna osoba musi umrzeć, żeby dać początek życia innej osobie.

- Odchodząc powiedziałeś mi, że chcesz, żebym był szczęśliwy! – Krzyczałem. – Pozwolisz na jej śmierć?!

- Synu.. – Westchnął. – Oczywiście, że pragnę dla ciebie szczęścia. Ale nie mogę nic zrobić. Tak widocznie miało być. – Poklepał mnie po ramieniu.

- Nie ma innego wyjścia?! Nic się nie da zrobić?!  - Spojrzałem na nieruchome ciało dziewczyny.

- Przykro mi, to zwykła śmiertelniczka. – Odparł.

- Ona nie jest zwykła. Jest naznaczona. A właściwie była. – Spuściłem głowę.

- Naznaczona? – Zdziwił się ojciec.

- Tak. Miała zasiąść w trójce.

- Hmmm - Zamyślił się ojciec.

- Da się coś zrobić?

- Jest jeden sposób Spencer i to jedyna szansa. – Powiedział zamyślony.

- Jest? – Pojawiła się we mnie mała nutka nadziei.

- Ale to bardzo niebezpieczne. Możesz zapłacić za to życiem. – Spojrzał na mnie.

Przełknąłem głośno ślinę. – Mów.

- Ta dziewczyna zarówno jak ty masz mnie, ma swojego opiekuna. Teraz, kiedy jest martwa on się ulotnił ale dusza nadal pozostała. Możesz przywrócić ją do życia tylko w jeden sposób. – Zatrzymał się.

- Zrobię wszystko, bez względu na konsekwencje.

- Zamknij oczy i myśl jak najmocniej o tym, że chcesz wchłonąć do ciała dziewczyny. Twoim zadaniem jest złączyć ponownie duszę z opiekunem i wcielić je w ciało dziewczyny. Podczas twojej nieobecności, twoje ciało również będzie martwe. Jeśli ci się nie uda, ty utkniesz pomiędzy swoim a jej ciałem na wieczność. – Skończył.

Spojrzałem na twarz Chealsy i z drżącym głosem wyszeptałem: „Kocham cię” Zamknąłem oczy jak nakazał ojciec i skupiłem myśli. Nie minęło pięć minut, jak poczułem siłę wciągającą mnie w ciało dziewczyny. Teraz byłem nią. Czułem wszystko to co ona czuła, widziałem jej myśli, wspomnienia…widziałem siebie. Nasze pierwsze spotkanie w nocy, pierwszy dzień w szkole, jej sny o mnie i rozmowna mój temat. Kiedy pojawiła się w moim życiu, wywróciła je kompletnie do góry nogami. To, co nie miało sensu i wydawało się nierealne dzięki niej było możliwe. Dzięki niej poczułem, że mogę zrobić wszystko, jeśli tylko chcę. Czułem to co ona czuje do mnie. Ona mnie szczerze kochała całym swoim sercem. Każdym jego fragmentem bez wyjątku. Codziennie o mnie myślała i coraz bardziej cierpiała z każdym nadchodzącym dniem. Czułem jej nienawiść do Emily i Scott’a oraz do Natalie. Zobaczyłem jej obolałe serce wymazane na wskroś wszystkimi cierpieniami, jakie przede wszystkim ja jej zadałem. Ile zawodu sprawiłem zrywając przyjaźń. Sama wiadomość o ciąży Emily pochłonęła niemal całe serce. Ta dziewczyna musiała żyć a ja byłem jej jedynym wybawicielem. Musiałem jej to wynagrodzić, chociaż w najmniejszym calu. Sięgnąłem za dziewczynkę spoczywającą tuż nad nią i całą swoją siłą złączyłem ją z duszą, którą trzymałem w garści. Rozległ się huk a mnie jakby poraził prąd.. Z powrotem znalazłem się w swoim ciele zaczerpując świeżego powietrza. Otworzyłem oczy i zobaczyłem uradowanego ojca.

- Udało się! – Krzyknąłem! – Udało.

- Owszem synu. Jestem z ciebie dumny.

Spojrzałem na wciąż nie ruszającą się Chealsy.  

- Ale ona w dalszym ciągu nie daje oznak życia. – Posmutniałem.

- Spokojnie. Jej serce znów zaczęło pompować krew. – Postać ojca zaczęła się rozmywać. – Zabierz ją do siebie do domu, ogrzej i daj jeść. Bądź przy niej.

- Będę. – Podniosłem głowę w górę, dziękując tacie za wszystko, po czym wziąłem Chealsy na ręce i przemierzyłem las.

Wyszedłszy z gęstwiny szybkim krokiem skierowałem się w kierunku domu. Z kopa otworzyłem drzwi  zamykając je następnie również nogą. Położyłem Cheals na kanapie a sam poszedłem na górę i wyjąłem z szafy jakąś koszulę. Zbiegłem na dół i usiadłem na kanapie sadzając sobie dziewczynę na kolana. Powoli zacząłem ściągać z niej przemoczone ubrania i założyłem jej przy dużą koszulę, która sięgała do kolan. Następnie rzuciłem ubrania w kąt i przykryłem nas kocem dokładnie okrywając zziębniętą Cheals. Przycisnąłem ją mocno do piersi a drugą ręką odgarniałem jej włosy z czoła i gładziłem jej nieskazitelnie bladą twarz. Jej serce biło i to najbardziej się dla mnie liczyło. Oddech powrócił wraz z pojawieniem się na jej policzkach różowych rumieńców. Wargi powróciły do zdrowego odcienia kusząc mnie jeszcze bardziej do musknięcia ich. Nie mogąc się już dłużej powstrzymać nachyliłem się i złożyłem gorący pocałunek na jej ustach. Poczułem jak oddech jej przyspieszył, a serce zaczęło łomotać tak mocno jakby lada moment miało z stamtąd wyskoczyć. Obiecałem, sobie, że nie przyznam się jej do tego, co zrobiłem. Nie musi wiedzieć o tym, że uratowałem jej życie. Nie chcę późniejszego wypominania i przyjaźni na zasadzie „będę miła, bo dzięki tobie żyję” i wymuszonych uśmiechów czy zachowań w takim stylu. Zachowam to dla siebie, tak samo jak wszystko to, co odczytałem z jej myśli. To chyba najlepszy sposób na dowiedzenie się o miłości drugiej osoby. Teraz czekałem już tylko z nadzieją, że lada moment się obudzi. 

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

Od dawna prosliliście mnie, żeby było więcej magii - no to proszę. TA DAM!

Chcieliście więcej Spencera - Macie caaaaluutki rodział.

Jestem za dobra hahaha ;D Mam nadzieje, że się wam podoba i z góry przepraszam, że krótki ale myślę, że dużo się w nim dzieje a zakończenie trzyma w napięciu :D
Miłego czytania a kolejny rozdział już w sobotę wieczorem <3