Rozdział 33

Pomimo, że była połowa grudnia było całkiem ciepło. Promienie słoneczne wprawdzie niezdarnie przebijały się przez szarą powłokę chmur na niebie, ale wszyscy wpadli już w świąteczną gorączkę zakupów, która podwyższała temperaturę. Do świąt zostało zaledwie 4 dni i na ulicach zaczęły pojawiać się świąteczne lampiony a w szkole nawet choinka. Chłodny wiatr wiejący od strony Kanady lekko kołysał drzewami strzepując z gałęzi płatki śniegu. W ostatnim czasie spadło 30 cm śniegu, tak, więc wyjścia ze szkoły były koszmarem choćby z powodu ciągłych wojen na śnieżki, przez które wracałam do domu cała przemoczona. Najczęściej było tak, że co się trochę podleczyłam i wróciłam do szkoły, to po powrocie znów gorączka i katar i dwudniowy pobyt w domu przed telewizorem. Leczyłam się domowymi sposobami i żyłam na środkach odpornościowych.

- Chealsy dość tego. – Ojciec uderzył pięścią w stół.

Spojrzałam na niego zszokowana znad miski płatków, w której gmerałam od kilku minut, pozorując jedzenie.

- Masz iść do lekarza. – Rozkazał

- Tato, to zwykłe przeziębienie. – Odchrząknęłam.

- Ale nieleczone przeziębienie może okazać się bardziej poważne niż ci się wydaje. Jutro z samego rana masz iść do przychodni.

- Ale…

- Żadnego, ale. Mam cię zaprowadzić tam za rączkę jak małą dziewczynkę? – Powiedział z ironią.

Wróciłam do jedzenia.

- Tak, więc widzisz jutro rano masz się zbadać. Niech ci lekarz przepisze porządne leki i już.

- To normalne, że wszyscy chorują. – Wyjaśniłam patrząc na niego.

- Właśnie chyba nienormalne. – Spojrzał spode łba. – I nie dyskutuj ze mną.

Super. Argument na wszystko. Wywróciłam oczami, po czym odstawiłam prawie nietkniętą miskę z powodu braku apetytu i poszłam na górę. Przez moje ciągłe nieobecności w szkole całe dnie siedziałam praktycznie nad lekcjami z nadzieją, że uda mi się nadrobić rosnące wciąż zaległości. Pocieszał mnie jedynie fakt, że nie tylko ja byłam ciągle chora. Lizzy również siedziała praktycznie cały czas w domu tyle, że była w lepszej sytuacji ode mnie, bo odwiedzał ją codziennie Dean. Do mnie, co jakiś czas zaglądała Amy, która siedziała do wieczora i starała się wytłumaczyć mi matmę, albo Dave, który znowu robił za korepetytora z hiszpańskiego. Nie narzekałam na brak rozrywki ani znajomych. Brakowało mi raczej Spencer’a, który przesiadywał w szkole z Emily, która dziwnie w ogóle nie tyła. Była cały czas chuda jak patyk i spokojnie mieściła się w obcisły strój cheeledarki. Czasem, szczególnie widząc z rana idących znajomych do szkoły, miałam wrażenie, że znów wszystko wymyka mi się spod kontroli a ja bezczynnie siedzę w domu i nic nie robię. To niesamowite jak czasami silne są uczucia. Czuje wtedy, że to ja sama czasem jestem przez nie kontrolowana. Mogłabym w sumie zadzwonić do Spencer’a z prośbą o wytłumaczenie choćby angielskiego, ale znów nachodziły mnie wyrzuty sumienia, że zbyt bardzo się narzucam. Nie wiem czy powinnam się cieszyć, ale napisał mi na tablicy na FB „Szybkiego powrotu do zdrowia J”, przez co podniósł mnie trochę na duchu.

Co do Lauren, która bała się powiedzieć rodzicom o ciąży przed ślubem, to wreszcie wyjawiła sekret parę dni temu. Philip był lekko zszokowany i na początku nawet nie wiedział czy ma się cieszyć czy płakać, to z minięciem paru dni przekonał się do nowego doświadczenia i skakał wokół Lauren, spełniając każdą jej zachciankę. Rodzice dziewczyny szczególnie mama, nie mogła już doczekać się narodzin wnuka. Po dowiedzeniu się zaczęła płakać z radości i dziękować Bogu że nie zostanie sama na starość i będzie miała kogo rozpieszczać. Rodzice chłopaka zaś nie byli tak łaskawi i bulwersowali się, że na dziecko jeszcze za wcześnie a ich syn nie będzie mógł spełniać swoich ambicji zawodowych. Na szczęście obie strony doszły do porozumienia i babcie obiecały pomóc przy dziecku. Dziadkowie zaś postanowili, że najlepiej byłoby młodym zbudować jakiś oddzielny dom i praktycznie od zaraz snuli plany na temat budowy. Cieszyłam się ze szczęścia Lauren chociaż życie jednej nie jest usnute ciągłymi problemami. Ja zaś na każdym zakręcie borykałam się z nowymi kłopotami. Pierwszym okazała się rozmowa z ojcem na temat przyjazdu matki. Najpierw wykrzyczał mi w twarz, że bawię się w dorosłą i, że sama podjęłam już decyzję a on uważa, że to stanowczo za szybko. Dodatkowo powiedział, że nie ma ochoty udawać, że darzy sympatią swoją byłą żonę i, że miał nadzieję, że chociaż raz spędzi on święta tak jak on chce. Na te słowa ja znowu wybuchłam mówiąc mu, że jest egoistą i nie liczy się z moim zdaniem, bo to moja matka i jeśli tak bardzo chce to może spędzić te święta sam a ja zaś będę się świetnie bawić na Florydzie. Ojciec po usłyszeniu tych słów jakby lekko złagodniał. Chyba przestraszyła go wizja samotnie spędzonych świąt. Tak, więc umówiliśmy się, że mama przyjeżdża tu tylko w gości i z okazji świąt ma być dla niej miły, bynajmniej starać się. Po 4 dniach wyjedzie i zobaczą się dopiero na Wielkanoc. Zapewniłam go, że Maggie naprawdę zmieniła się na lepsze i nie przypomina starej siebie. Ojciec po długich namowach przystał na tę propozycję po czym wyszedł na dwór. Chyba musiał ochłonąć i pogodzić się z myślą, że po raz kolejny spędzi Boże Narodzenie z żoną. Ja w głębi ducha cieszyłam się ale z drugiej strony martwiłam, bo z pewnością zawiodę osobę, której obiecałam przyjazd na Florydę. Osobą tą był nie kto inny jak Lewis, który czekał na moje odwiedziny. No cóż może to i lepiej, że jednak się nie spotkamy. Ominie mnie przynajmniej tłumaczenie, dlaczego nie raczyłam odpisywać na sms.

Tak właśnie spędzałam dni, kiedy byłam sama w domu a na dodatek chora. Potrafiłam przesiedzieć całe dnie na kanapie, rozmyślać i analizować każde wydarzenie z ostatnich tygodni. Kończąc jednak te moje wywody sięgnęłam za telefon i zadzwoniłam do przychodni. Termin był wolny akurat na jutro rano na 10.00. Stwierdziłam, że skoro będę w mieście to od razu zrobię świąteczne zakupy. Odłożywszy telefon poszłam do kuchni skąd wyjęłam notes i długopis po czym usiadłszy na szafce spisałam listę zakupów, które jutro muszę kupić. Najważniejszym elementem był oczywiście indyk z pieczonymi ziemniakami. Na deser postanowiłam razem z mamą upiec ciasto owocowe, które miałyśmy w zwyczaju robić co roku. Co do choinki, która powinna stać już od Święta Dziękczynienia, to wyjątkowo w tym roku zostawiłam to na sam koniec. Ustaliłam z tatą, że on kupuje w tym roku prawdziwą choinkę, nie żadne sztuczne choinko podobne drzewko, a ja zajmę się kupnem bombek i dekoracji. Zostawiłam mu jedynie frajdę z wieszania świecidełek dookoła domu. Z tego co zauważyłam, to w tym mieście akurat wszyscy dużą wagę przywiązują do dekorowania domów. Powiedziałabym wręcz, że w pewnym sensie ze sobą rywalizują. Skończywszy pisać listę oderwałam kartkę z notesu i poszłam na górę. Położyłam ją na biurku razem z wcześniej przygotowanymi niezbędnymi dokumentami do jutrzejszego lekarza. Następnie udałam się do łazienki, gdzie wzięłam prysznic a potem przebrana w piżamy położyłam się do łóżka. Nastawiłam zegarek na 7:00 rano, bo droga do miasta zajmie mi niecałą godzinę a jeszcze trzeba się rano wyszykować. Nagle coś zaczęło mi wibrować pod poduszką. Podniosłam się gwałtownie i wyjęłam telefon, na którego wyświetlaczu widniało imię Amy.

- Halo? – Odebrałam chrypiącym głosem.

- Hej tu Amy. Nie obudziłam cię? – Spytała niepewnie.

- Nieee. Dopiero się położyłam. Coś się stało?

- Właściwie to nic. Tak tylko pomyślałam, że w weekend święta no a ja jeszcze nie mam prezentów. I tak już mało ludzi chodzi do szkoły. A, że Lizzy jest chora to może masz ochotę jutro ze mną jechać? – Dziewczyna była wyraźnie podekscytowana.

- Wiesz… - Odparłam lekko zakłopotana. – Miałam jutro jechać do lekarza, bo mam wizytę na 10:00 i potem właśnie miałam pojechać po prezenty i wszystkie rzeczy ale jeśli chcesz to możemy pojechać razem. – Zaproponowałam.

- Brzmi nieźle. – Odparła.

- To będę o 9.00 pod twoim domem.

- Okej papa. – Dziewczyna rozłączyła się.

Od ostatniego szlabanu ograniczyłam rozmowy przez telefon, żeby nie kusić losu. Rozmowa zajęła zaledwie 5 minut a bez problemu wszystko omówiłyśmy. Odłożyłam z powrotem telefon i położyłam się spać.

O świcie obudził mnie dźwięk budzika, którego bezmyślnie wyłączyłam. Obudziłam się równo po godzinie i nie ociągając się pobiegłam do łazienki. Umalowałam się w ekspresowym tempie, uczesałam a następnie ubrałam. Do torby wrzuciłam leżące dokumenty i pare kosmetyków. Łóżko nakryłam narzutą a rolety odsłoniłam do połowy. Zbiegłam szybko na dół i spojrzałam na zegarek, którego wskazówki zbliżały się do godziny 9:00. Z lodówki wyjęłam jogurt i jabłko, które jadłam w pośpiechu zakładając kurtkę. Wybiegłam z domu i wsiadłam do lodowatego samochodu. Modliłam się, żeby silnik nie spłatał mi figla i od razu zapalił. Wszystko poszło na szczęście po mojej myśli i w ciągu 10 minut byłam pod domem Amy. Zatrzymawszy się pod domem zatrąbiłam i za chwilę zza drzwi wyłoniła się Amy.

- Hej. – Powiedziała zamykając drzwi.

- No sieema. – Ruszyłam powoli.

- Jak się czujesz? Lepiej coś? – Spytała.

- Teoretycznie dobrze, ale ojciec uparł się, że koniecznie musi mnie osłuchać lekarz. – Wywróciłam oczami.

- Oj martwi się o ciebie.

- Dobra dobra. Co za dużo to nie zdrowo. – Westchnęłam. – A jak tam w szkole? – Zmieniłam temat.

- Nuuuuudy. Każdy ma już bzika na punkcie świąt i szczerze mówiąc niektórzy to czasami mnie przerażają, bo nie można już na żaden inny temat z nimi porozmawiać. – Powiedziała z wyrzutem.

Zaśmiałam się.

- No a jak tam nasza para?

- Emily i Spencer? Hm… - Zamyśliła się. – Emily od paru dni nie widzę w szkole. Pewnie też chora, choćby przez ostatnie wylądowanie w śniegu. – Parsknęła.

- Jak to?

- Wychodziła ze szkoły i paru chłopaków ją natarło. Ta zaczęła się drzeć, że jest w ciąży i w ogóle…. – Pokręciła głową. – Najśmieszniejszym faktem jest to, że Spencer przyglądał się wszystkiemu i nic nie zrobił, przez co Emily jeszcze bardziej była sfrustrowana.

- No to ładnie. Współczuje chłopakowi. Pewnie miał potem niezły wykładzik. – Dodałam.

- Jak tam przygotowania w domu? – Spytała.

Westchnęłam i spojrzałam na nią spode łba.

- Czyli widzę, że nienajlepiej. – Przygryzła wargę.

- Postawiłam na swoim i jednak mama do nas przyjedzie w święta. Co nie zmienia faktu, że w tym roku wszystko jest na mojej głowie. Dzisiaj dopiero będę kupować jedzenie, prezenty i dekoracje. Nie wiem jak się z tym wszystkim wyrobię ale no trzeba…

- U mnie to moja mama się tym zajmuje. Ja z Tommym tylko cukierki wieszamy na choinkę i zostawiamy mleko z ciastkami dla św. Mikołaja. – Zaśmiała się.

- Ej św. Mikołaj istnieje. – Powiedziałam z sarkazmem.

- I Rudolf też. – Dodała po czym zaśmiałyśmy się chórem.

Po upływie niecałej godziny dojechałyśmy na parking. Wyszłyśmy z samochodu i skierowałyśmy się do przychodni. Weszłyśmy przez główne drzwi, po czym podeszłam do kontuaru gdzie siedziały recepcjonistki.

- Dzień dobry. Jestem zapisana na godzinę 10:00 do internisty. – Zwróciłam się do kobiety.

- Dla kogo dobry to dobry. – Mruknęła podnosząc głowę znad sterty papierów. – Nazwisko? – Westchnęła.

- Mein. Chealsy Mein.

- Jakiś dokument? – Spojrzała na mnie z niechęcią.

Kobieta o imieniu Berta, nie była chyba zadowolona ze swojej pracy i na pewno nie robiła zbyt dobrej atmosfery w przychodni. Siedziała zgarbiona przy biurku zajadając donata w różowej polewie i wiórkami kokosowymi. Po dostarczeniu ubezpieczenia i paru innych rzeczy kobieta łaskawie wskazała mi gabinet 113 znajdujący się na końcu korytarza. Wspólnie z Amy poszłyśmy, więc pod wyznaczone miejsce i usiadłyśmy w poczekalni. Z głośników leciały kolędy a w rogu korytarza stała malutka sztuczna choinka ubrana całkowicie na biało. Z nudów sięgnęłam po ulotki stojące na stoliku obok. Po tytułach niektórych naprawdę dało się stwierdzić, że wszystkich ogarnął szał świąt. „Święty Mikołaj dostawcą dzieci”, „Niechciana ciąża niczym nietrafiony prezent”, „Dodatkowe kilogramy w święta? Pierwsze oznaki ciąży”. Zaczęłam się zastanawiać, czy aby dobry gabinet wskazała mi kobieta, bo być może siedzimy na oddziale położniczym. Okazało się jednak, że gabinet obok to gabinet ginekologiczny i obecność ulotek jest uzasadniona. Odłożyłam broszurki i czekałam na swoją kolej. Nagle z gabinetu obok usłyszałam donośny głos dziewczyny.

- Jak to dziecko zniknęło?! – Krzyknęła.

Spojrzałam na zdezorientowaną Amy, która była równie zszokowana co ja.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

Hah jakbyście zauważyli zmieniłam wygląd bloga, bo pomyślałam, że skoro lato to musi być pogodniejszy a po drugie tamten już mi się znudził.

Jestem zadowolona z rodziału i jest dosyć długi. Zaczynam powoli pewne sprawy wyjaśniać, tak żeby zdążyć przynajmniej z połową do mojego wyjazdu. Następny rozdział dodam jak będzie aż 70 komentarzy a licznik odwiedzin dobije do 40 000! Uhuhuhu Wymagania mam :)

Miłego czytania :)