Rozdział 31

Stanęłam jak wryta, nie mogąc uwierzyć w to co widzę. Najpierw Alexis, teraz jakaś Kelsy… Zaczyna mnie denerwować jego zachowanie polegające na ciągłym zmienianiu obiektów westchnień, ale zresztą sama lepsza nie byłam. Hipokrytka ze mnie i tyle. Widzę wady i błędy innych a na swoje nie zwracam uwagi. Pomijając jednak fakt do jakiego stopnia jestem skończoną idiotką zeszłam ze schodów, lekko uśmiechając się do dziewczyny, która witała się ze Scott’em.

- Mogą państwo iść na górę, Lauren jest gotowa. – Zwróciłam się do rodziców narzeczonego dziewczyny. Scott bynajmniej zapomniał po, co zszedł na dół.

Skierowała się do kuchni gdzie wyjęłam z szafki szklankę i napełniłam ją do pełna wodą. Poprosiłam Ronnie, która właśnie szła na górę się przebrać o zaniesienie jej do pokoju Lauren. Sama wyszłam na ogród i rozejrzałam się dookoła. Słońce chyliło się ku zachodowi, tworząc na niebie przepiękny obraz. Lampiony idealnie wtapiały się w otoczenie robiąc niesamowity nastrój. Gości z minuty na minutę przybywało coraz więcej i powoli zajmowali miejsca. Kobiety w długich sukniach od najdroższych projektantów kroczyły dumnie w stronę krzeseł trzymając pod rękę swoich mężczyzn w smokingach. W powietrzu unosiła się woń zmieszanych ze sobą perfum, która z zapachem świeżych kwiatów działała wręcz kojąco na zmysły. Wodziłam wzrokiem po twarzach osób szukając, choć jednej znajomej. Przeszukawszy ponad połowę gości, wreszcie znalazłam. Stali obok siebie – Spencer i Emily. Trzymali się za ręce a dziewczyna od czasu do czasu głaskała się po brzuchu. Wyobraziłam sobie ich, stojących za pare miesięcy, przysięgających sobie miłość na wieki. Znów zabolało, ale tym razem mniej. Zdążyłam się już chyba do tego przyzwyczaić. Nie chcąc na to dłużej patrzeć, odwróciłam się na pięcie i skierowałam się do pokoju Lauren. Weszłam ostrożnie informując, że Susane prosi o zajęcie miejsc. Rodzice wyściskawszy przyszłą synową oraz pan młody pocałowawszy narzeczoną  wyszli z pokoju a ja zostałam z trzęsącą się dziewczyną sam na sam.

- Jak tam samopoczucie? – Spytałam otwierając na oścież wielkie drzwi balkonowe.

- Szczerze? Jeden wielki stres.

- Wszystko będzie dobrze. – Pocieszyłam ją, wpinając jej we włosy diamentowy diadem. – Jest tak jak chciałaś. Goście już czekają na ciebie i orkiestra przygrywa klasyczne utwory. 

- Mam nadzieje, że wszystko się uda. – Odpowiedziała drżącym głosem.

- A co miałoby się nie udać?! Jest idealnie. – Poprawiłam jej welon. – Już czas.

Zeszłyśmy ostrożnie na dół i ustawiłyśmy się w drzwiach tarasowych. Podczas gdy Lauren nerwowo stała, postanowiłam delikatnie wyjrzeć na ołtarz, który znajdował się za ścianą. Wszystko wyglądało idealnie. Orkiestra grała na żywo, a wokół panował niesamowity nastrój. Zgromadzeni goście już siedzieli w pięknie przyozdobionym ogrodzie czekając na pannę młodą. W oddali zauważyłam Philip’a stojącego w czarnym smokingu przy księdzu, który miał udzielić im ślubu. Nagle jedna z organizatorek podeszła do nas, by oznajmić, że wszystko jest gotowe i możemy zaczynać. Szybko podbiegłam do Lauren by wprowadzić ostatnie poprawki w jej wyglądzie. Podałam jej bukiet konwalii, po czym ojciec nałożył jej welon na twarz. Zaczęło się. Orkiestra, w której skład wchodziły skrzypce, fortepian, wiolonczela, harfa oraz flet zaczęły grać psalm na wejście panny młodej. Na ten dźwięk wszyscy goście wstali odwracając głowę. Ojciec Lauren wziął córkę pod rękę, po czym zaczął prowadzić do ołtarza. Usłyszałam jedynie szept dziewczyny proszącej ojca, żeby ten nie pozwolił się jej wywrócić. Oczy zgromadzonych zwróciły się ku niej. To był jej wieczór, a ona była jego gwiazdą. Była najszczęśliwszą osobą dzisiaj, mając przy sobie kogoś takiego jak Philip. Po dojściu do pana młodego ojciec zdjął Lauren welon z twarzy, po czym przekazał swoją pociechę przyszłemu zięciowi. Na widok Lauren Philip’owi uśmiech nie schodził z twarzy. Kochał ją, było to widać i to się liczyło. To była właśnie recepta na udany związek. Dalsza część ceremonii przebiegła bez żadnych komplikacji.  Słowa przysięgi wypowiedzieli szeptem, tak, że tylko oni je słyszeli. Chcieli, aby to pozostało między nimi i było tylko dla nich. Rodzice w tym czasie jak niektórzy goście w większości kobiety zaczęły szlochać i donośnie zaciągać nosami. Ja osobiście nie należałam do osób, które płaczą na ślubach. Po wypowiedzeniu słów "Ogłaszam was mężem i żoną" przez księdza rozległ się huk wystrzeliwanych fajerwerk a Lauren z Philip’em czule pocałowali się w usta, podczas gdy cały tłum wstał i zaczął głośno klaskać i gwizdać. Po finałowym pocałunku obrócili się i zostali ogłoszeni przez duchownego "Państwem Bowney". W ułamku sekundy zalała ich fala gości, składających gratulacje. Stanęłam w kolejce i po upływie 15 minut dopchałam się do pary młodej.

- Ślicznie wyglądałaś. I widzisz wszystko się udało. – Ucałowałam ją.

- To dzięki tobie. – Przytuliła mnie mocno.

Następnie podeszłam do Philip’a, którego ostrzegłam, że jeśli nie będzie się zajmował dobrze Lauren to będzie miał ze mną do czynienia. Ten uśmiechnął się i obiecał troszczyć się o żonę najlepiej jak potrafi. Uściskałam go po czym odeszłam na bok wraz z innymi osobami.

Goście kolejno zmierzali do namiotu, gdzie miała trwać impreza do białego rana. W tym czasie pobiegłam z Lauren do pokoju pomóc jej w zmianie sukienki na luźniejszą. Po powrocie każdy siedział już na swoim miejscu. Na wejście świeżo poślubionej pary młodej rozległy się gromkie brawa. Zajęłam miejsce obok dziewczyny uśmiechając się szeroko. Namiot w środku wyglądał jeszcze lepiej niż na zewnątrz. Każdy stolik przystrojony był z dokładną precyzją. Nastrój w środku panował jak z bajki. Po podaniu posiłku wszyscy zaczęli ze sobą rozmawiać, podczas gdy orkiestra przygrywała. Nagle państwo młodzi wyszli na środek i zaczęli swój pierwszy taniec, podczas gdy dookoła zebrali się goście by podziwiać pokaz. Światła dookoła zgasły, a reflektor zaświecił jedynie na parkiet, by wszyscy skupili swój wzrok na pannie młodej oraz panie młodym. Piosenkarz w tle zaczął śpiewać „You Are So Beautiful" Joe'a Cocker'aprzenosząc tym samym wszystkich w skrajną melancholię.

Pierwszy taniec wyszedł przepięknie. Nie był to byle, jaki, przytulaniec, lecz taniec pełen obrotów oraz innych tanecznych sztuczek. Wszyscy dookoła rozmarzyli się oglądając zakochaną parę na parkiecie. Pod koniec para dostała od wszystkich głośne brawa. Następnie Philip zaprosił na scenę rodziców, aby i oni zatańczyli wspólnie. Zauważyłam, jak Lauren szepcze coś na ucho Scott’owi, który dość niedyskretnie na mnie spojrzał. Spuściłam szybko wzrok i wraz z pozostałymi gośćmi kołysałam się w rytm piosenki. Po skończonym tańcu tym razem to Lauren zabrała głos.

- Chciałabym podziękować wszystkim, którzy zjawili się dzisiaj na naszym ślubie. Począwszy od rodziców aż po samych gości z Norwegii, którzy aby być częścią dzisiejszego wydarzenia przejechali prawie połowę świata. Dzięki wspierającym nas rodzicom możemy teraz być tutaj obecni. To oni przez całe nasze życie wpajają nam jak ważną i szczególnie wyjątkową wartością jest rodzina. Życie bez niej nie ma żadnego sensu. Jest czarno białe i ponure. A ja od tej pory będę kroczyć mając przy sobie ukochaną osobę, z którą zamierzam przeżyć całe moje życie. Chcę na starość właśnie z nim oglądać zdjęcia z dzisiejszej uroczystości i wspominać z uśmiechem na twarzy te niezapomniane chwile. Dodatkowo chciałabym podziękować też dwóm osobom, którzy również swoim zaangażowaniem przyczynili się, że możemy dzisiaj w taki sposób świętować. Pierwszą osoba jest mój brat, który chociaż jest już prawie dorosły – dla mnie pozostanie małym braciszkiem, z którym spędziłam całe moje dzieciństwo i nie wyobrażam sobie życia bez niego.- Przytuliła Scott’a.- Zaś drugą osobą jest moja przyjaciółka. – Uśmiechnęła się do mnie. – To ona przez prawie miesiąc, przygotowywała mnie przede wszystkim psychicznie na ten dzień. To ona pocieszała kiedy miałam gorsze dni. Brała czynny udział w przygotowaniach do ślubu. Razem wybrałyśmy większość rzeczy na dzisiejszą uroczystość. I choć bywały stresujące momenty to jednak udało nam się. Ale przede wszystkim wygrałyśmy przyjaźń, bo spędzałyśmy praktycznie całe dnie ze sobą rozmawiając o wszystkim. Dlatego cieszę się, że jesteś ze mną dzisiaj. – Podeszła do mnie i chwyciła za rękę prowadząc na parkiet wprost do czekającego Scott’a. Orkiestra w tle nuciła utwór Bryan'a Adams'a - "Everything I Do" przez co doprowadzili mnie do łez. Do tej piosenki również swój pierwszy taniec tańczyli na swoim ślubie moi rodzice.

- Mogę prosić? - Wystawił swoją rękę w moją stronę.

Kiwnęłam głową i podałam mu swoją dłoń. Przyciągnął mnie do siebie widząc lekki grymas na twarzy. Po chwili tańczyliśmy wśród innych par, które zebrały się na parkiecie. Unikałam wzroku chłopaka rozglądając się po sali.

- Uwierz, robię to tylko dla Lauren. – Wydusił.

- Wiesz co? Byś już sobie darował. Nawet zachować się nie umiesz. – Opuściłam ręce i stanęłam naprzeciwko niego. – No to już. Proszę odtańczyłeś swoje możesz iść. – Odparłam zdenerwowana.

Kątem oka zauważyłam, że kilka par dyskretnie się nam przysłuchuje. Chłopak stał cały czas nieruchomo i patrzył mi w oczy. Nie widząc jakiejkolwiek reakcji zwróciłam się do niego.

- W takim razie ja pójdę. – Odwróciłam się na pięcie i podeszłam do stolika.

Chwyciłam za torebkę i wyszłam z namiotu. Ruszyłam żwirową dróżką w stronę pomostu, znajdującego się za wysokimi krzakami, nie zważając na niską temperaturę jaka panowała. Początek grudnia – wczesna zimna ostro dawała już w kość. Stanęłam na brzegu i oparłam się o barierkę. Nagle usłyszałam kroki zbliżającej się do mnie osoby. Obruszyłam się i zobaczyłam stojącego Spencer’a.

- Emily będzie cię szukać. – Powiedziałam z pogardą odwracając głowę z powrotem w stronę jeziora.

- Emily nie ma. Pojechała do domu, bo źle się poczuła. – Puścił moją uwagę mimo uszy.

- To czemu nie pojechałeś z nią? – Zadrwiłam.

- Scott to mój kumpel, więc wypadało żebym został.

- Aha. – Odparłam drżącym głosem.

Widząc moje dreszcze chłopak zdjął z siebie marynarkę i zarzucił mi ją na ramiona.

- Dzięki. – Wymamrotałam.

- Czemu uciekłaś od Scott’a?

- Zdenerwował mnie. – Wzruszyłam ramionami.

- Ostatnio dużo rzeczy cię denerwuje. Na przykład to, jak ostatnio zachowałaś się wobec mnie. – Stanął obok mnie.

- Widocznie miałam powód.

- Zdradzisz mi go?

Spojrzałam na niego spode łba.

- Emily.

- Ona istnieje już od bardzo dawna i jakoś nigdy nie działała na ciebie w taki sposób. – Zaśmiał się.

- Dla ciebie to jest śmieszne, ale mi nie jest do śmiechu jak się dowiaduję, że osoba, którą… - Zatrzymałam się.

- Osoba, którą…? – Powtórzył obracając głowę w moją stronę.

Spojrzałam w jego błękitne oczy i znów zatonęłam, jak byłam w zwyczaju robić to kilkanaście tygodni temu.

- Że osoba, którą kocham żeni się z inną dziewczyną. – Przeniosłam wzrok na jezioro.

- Po tym wszystkim i tak kochasz? – Spytał zdziwiony.

- Tak. Dlatego wcale aż tak bardzo nie żałowałam jak zerwałam ze Scott’em. W porównaniu do mojego zachowania po tym jak dowiedziałam się, że Emily jest w ciąży to było nic. Owszem, jego też kochałam ale jednak nie tak bardzo jak ciebie. – Wymamrotałam te ostanie słowa.

- Nie jesteście już razem?

- Nie. Rozstaliśmy się kilka dni temu ale widać, że jemu bardzo nie zależało, bo zdążył już zaliczyć swoją koleżankę a teraz na ślubie być już z inną. – Wzruszyłam ramionami.

- Serio to zrobił?

- Ba! – Prychnęłam. – Ja ich nakryłam w łóżku na gorącym uczynku. – Pokręciłam głową niedowierzając.

Teraz z tej perspektywy całe to zdarzenie wydawało mi się śmieszne, wręcz żenujące.

- Ale może dobrze, że tak się stało. Może to początek czegoś nowego.

- Czego? – Dopytywał.

- Nie wiem jeszcze. Nikt nie powiedział, że życie jest proste. Czasem, żeby osiągnąć swój cel, trzeba pokonać wiele przeszkód. Jedną z nich być może okazał się Scott.

- A ty masz już cel, do którego dążysz? – Odwrócił głowę w moją stronę.

- Miałam. – Spojrzałam na niego. – Teraz będę musiała wyznaczyć sobie nowy.

Nawet nie zauważyłam, że w tym momencie praktycznie szeptaliśmy.

- A co się stało z twoim celem? – Uśmiechnął się.

- Tak jak powiedziałam wcześniej – żeni się. – Oderwałam się od barierki zdejmując z siebie marynarkę.

- Gdyby ona nie była w ciąży na pewno to wszystko potoczyłoby się inaczej. – Starał się wytłumaczyć.

- Wiem. – Oddałam marynarkę. – Ale dziecko nie zniknie i już nigdy nie będzie jak dawniej. – Stawiałam ostrożnie kroki idąc do tyłu.

- Pocałuj mnie. – Szepnął chłopak.

- Co? – Zatrzymałam się.

Chłopak szybkim ruchem chwycił mnie za rękę i przysunął do siebie. Wziął moją twarz w dłonie i złożył gorący pocałunek na ustach. Gdybym powstrzymała go, zapewne żałowałabym tej decyzji najbardziej w życiu. Krew we mnie zawrzała, serce zaczęło mi walić z całych sił, usta zapłonęły a wargi rozwarły się. Oplotłam dłońmi jego szyję podczas gdy nasze języki toczyły zawziętą walkę. Palcami wpięłam się we włosy Spencer’a, by przyciągnąć go jeszcze bliżej do siebie. Jego cudowny zapach mącił mi w głowie. W końcu oderwaliśmy się od siebie przy czym lekko odchrząknęłam.

- Tak powinien wyglądać nasz pierwszy raz. – Powiedział.

- A nie był pierwszym? – Spytałam lekko zdziwiona.

Nasze usta dzieliło zaledwie parę centymetrów przez co byłam gotowa mdleć z zachwytu.

- Po tym jak czekałem aż się obudzisz u mnie w domu. – Zawahał się lekko. – Pocałowałem cię.

- To pewnie, dlatego zaczęło rozsadzać mnie od środka. – Zaśmiałam się.

- Na pewno. – Wyszczerzył się. – Zbierajmy się bo zaraz tort podadzą. – Wziął mnie za rękę po czym udaliśmy się w stronę namiotu.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

Wreszcie ślub! Hahahaha siedziałam nad tym rozdziałem całą praktycznie sobotę, bo starałam się wszystko dobrze opisać. Oczywiście jak to ja trzeba było skończyć wpis na jakimś momencie.... ale za to druga część wesela w kolejnym rozdziale. Niektórzy domagają się Lewisa, dlatego od razu mówię, że BYĆ MOŻE się pojawi w kolejnych wpisach :)

+ Jutro ukaże się niespodzianka a mianowicie zdjęcia ze ślubu Lauren. Jeśli ktoś chce zobaczyć jej sukienkę to W TYM POŚCIE może sobie ją przypomnieć.

Kolejny rozdział jak zawsze w środę wieczorem bądź... UWAGA WCZEŚNIEJ JAK DOBRZE PÓJDZIE 

+ WOS ZALICZONY NA 6 końcówka roku, więc totalny lajt już w szkole i mam więcej czasu na pisanie. 

KOMUNIKAT! Jak wiecie niedługo wakacje i 7 lipca wyjeżdzam na 2 tygodnie do Londyną z koleżanką na obóz. Będę miała laptopa ale zupełnie nie będę mieć czasu pisać. Potem od razu jade z rodzicami nad morze na kolejne 2 tygodnie. I tak mija calutki miesiąc :( Dlatego piszcie czy chcecie żebym skończyła opowiadaie przed wyjazdem czy dalej je kontynowała..