Rozdział 30

Kolejne dni minęły szybko mimo, że całe przesiedziałam w domu. Spałam do 11:00, śniadanie jadłam w południe, ścieliłam łóżko tuż przed przyjściem ojca i praktycznie całe dnie leżałam na kanapie na zmianę oglądając telewizję z czytaniem książek. Przez wszystkie dni padał śnieg, co jeszcze bardziej wpływało na mój smutek i przygnębienie. Jedynym plusem tego siedzenia było to, że nie musiałam patrzeć ani na Scott’a ani na Spencer’a. Ale co się odwlecze…to nie uciecze. Ślub zbliżał się wielkimi krokami, że zanim się obejrzałam był już piątek wieczór, czyli dokładnie dzień przed przyjęciem.

- Tato? Wiesz może gdzie wsadziłam tę…no wiesz…eee..taką małą…– Grzebałam w kartonach.

- Nie wiem co to takie ” tę…no wiesz…eee..taka mała…” – Spojrzał na mnie spode łba.

- Czarną torebkę tato. Jak mam ci ją jeszcze bardziej opisać?! – Powiedziałam z sarkazmem.

- Ale.. – Zaczął.

- Jak zwykle pomocny. Dzięki za pomoc. – Zmroziłam go wzrokiem.

- Skąd miałem wiedzieć! – Tłumaczył się.

- To był sarkazm tato. – Zaśmiałam się i szukałam dalej.

- Kurde. Znowu! – Odwrócił się i poszedł do kuchni.

Wreszcie znalazłam upragnioną torebeczkę kopetrówkę pudełeczko wysadzane cyrkonami i cekinami. Pasowała wręcz idealnie do sukienki, którą kupiłam na Florydzie a zapomniałam o tym wspomnieć. Buty miałam stare -  wysokie czarne szpilki. Poszłam na górę i sięgnęłam za telefon, żeby upewnić się czy aby na pewno Amy jutro do mnie przyjedzie i mnie uczesze. Sama nie dam rady się z tym wszystkim wyrobić. Na dodatek Lauren poprosiła mnie żebym przyjechała cztery godziny przed przyjęciem czyli o 13:00, żeby pomóc jej przygotować się psychicznie i pomóc jej się ubrać, bo nikomu jeszcze nie powiedziała o ciąży.

Uprasowałam sukienkę i powiesiłam na wieszaku w szafie, szpilki wypastowałam a do torebki schowałam chusteczki i gumę do żucia, z obawy, że jutro tata z rana zdąży całą zjeść. Następnie w łazience dokładnie ogoliłam nogi i wklepałam w nie balsam. Na twarz nałożyłam maseczkę zgodnie z poleceniem Amy, która jeszcze miała mnie umalować. Obiecałam jej, że nie będę siedzieć do nocy tylko położę się wcześnie dlatego punkt 22:00 leżałam już w łóżku.

Rano obudziły mnie przebijające się przez żaluzje promienie zimowego słońca a następnie pukanie do drzwi.

- Proszę! – Krzyknęłam zaspanym głosem.

Zza drzwi wyjrzała głowa Amy.

- A ty jeszcze w łóżku? Jest 10:00! – Weszła do pokoju w rękach trzymając małe kuferki.

- Już wstaję. – Zsunęłam się z łóżka przecierając oczy.

- Położyłaś się…

- Zgodnie z twoim poleceniem. – Dokończyłam.

- Dobra idź umyj włosy a ja się tutaj rozpakuję.

Udałam się, więc do łazienki zgodnie z prośbą a raczej z rozkazem. Umyłam dokładnie włosy i po 10 minutach wyszłam z powrotem do pokoju. Blat mojego biurka był całkowicie zastawiony produktami i przyrządami godnymi ekskluzywnego salonu kosmetycznego.

- Wow Amy widzę, że bardzo poważnie do tego podeszłaś. – Odchrząknęłam.

- Skoro mają być ludzie z całego świata, to musisz coś reprezentować. – Posadziła mnie na zielonym krzesełku.

Oparłam się wygodniej i zamknęłam oczy z nadzieją, że część czasu uda mi się przespać i rzeczywiście kilka razy udało mi się na chwilę zdrzemnąć. Za każdym razem, gdy się budziłam, Amy nadal się przy mnie krzątała, nie zaniedbując ani jednego centymetra kwadratowego mojej głowy.

Było wczesne popołudnie, kiedy do pokoju wślizgnął się tata.

- Jakieś czarne BMW stoi pod domem. – Powiedział.

- Czyżby Scott? – Pomyślałam.

Obróciłam się gwałtownie w stronę okna wyglądając na podjazd.

- Cheals! – Syknęła dziewczyna. – Chcesz do reszty popsuć moje arcydzieło?

- Przepraszam. – Zrobiłam psie oczy i posłusznie usiadłam na krześle.

- To co mam z nim zrobić? – Dopytywał się uporczywie ojciec.

- Powiedz, że góra 15 minut i schodzę. – Poinstruowałam ojca.

Amy kończyła już make-up nakładając na usta ostatnią warstwę błyszczyka. Skończywszy ze mną i uzyskawszy aprobatę ojca dla swojego dzieła przyniosła suknię i buty. Dziewczyna kazała mi wstać, by móc włożyć mi suknię, nie niszcząc przy tym fryzury i makijażu. Kiedy zapinała mi guziki na plecach, moje kolana trzęsły się do tego stopnia, że kaskady czarnej satyny zatrzymujące tuż przed kolanami, drgały niczym lustro wody na wietrze.

- Weź kilka głębokich wdechów. – Doradziła mi. – I zrób coś żeby serce ci tak nie waliło.

Posłałam jej najbardziej sarkastyczny uśmiech, na jaki było mnie stać.

- Nie musisz z nim rozmawiać. Po prostu usiądź i zapomnij pasy. Nie musisz się nawet na niego patrzeć. – Dodała.

- Spróbuję.

Dziewczyna po raz ostatni psiknęła lakier w moje włosy po czym wyszłam z zadymionego pokoju na dół stąpając ostrożnie po stopniach. Skupiałam się jednak bardziej na ruchach swoich płuc, licząc kolejne oddechy.

- Chealsy! A torebka?! – Wybiegła z pokoju dziewczyna.

- Ah..no tak. – Wróciłam się.

Zeszłam ponownie na dół gdzie czekał na mnie ojciec z wielkim lustrem.

- Dobra weź daruj sobie. – Minęłam go.

- Chealsy! No zobacz jak pięknie wyglądasz.

Westchnęłam i odwróciłam się spoglądając w swoje odbicie w lustrze. Wyglądałam zupełnie jak nie ja. Przypominałam raczej te sławne kobiety przechadzające się po czerwonym dywanie, gdzie ich skóra mieni się niczym milion diamentów w blasku fleszy.

- Wowww. – Wydusiłam.

- Mówiłem. – Puścił oczko. – A teraz leć bo minęło już dobre pół godziny. Życzę miłej zabawy. – Uchylił mi drzwi.

Minęłam próg i niechętnie skierowałam wzrok na czarny samochód stojący na podjeździe. Zatrzymałam się na ułamek sekundy chwiejąc się lekko po czym ruszyłam dumnym krokiem do auta. Wsiadłam od strony pasażera trzaskając drzwiami, zapięłam pasy, założyłam rękę na rękę i zwróciłam wzrok tuż przed siebie. Nawet na niego nie spojrzałam. I nie chciałam nawet tego robić.

- Dzień dobry Chealsy. – Przywitał mnie przyjemny głos.

Odwróciłam lekko głowę zdezorientowana.

- Pan Felix?! – Spytałam zdziwiona.

Mężczyzna zaczął się śmiać.

- Nie spodziewałaś się mnie co?

- Ja…ja przepraszam, bo ja myślałam, że to pański syn i… naprawdę mi głupio. – Jąkałam się starając wytłumaczyć moje zachowanie.

- Nic nie szkodzi. Lauren nie mogła nigdzie go znaleźć, więc poprosiła mnie. – Wzruszył ramionami. – Chyba nie jest tak źle co?

- Naprawdę przepraszam. – Spaliłam buraka i odwróciłam głowę.

Przez całą drogę ojciec chłopaka opowiadał mi jaki to jest dumny z córki i z jej planów. Cieszył się, że dzisiaj będzie już po wszystkim, bo ma dość tego całego zamieszania. Żalił mi się, że będzie mu brakować córki, która będzie na obcym kontynencie przez co mi stawały w gardle słowa powstrzymując się przed wygadaniem tajemnicy. Kiedy dojechaliśmy, wysiadłam z samochodu i pośpiesznie pobiegłam do domu witając na ganku gosposię i od razu skierowałam się do pokoju panny młodej. Zapukałam i ostrożnie weszłam do środka.

- Wreszcie jesteś! – Rzuciła mi się na szyje dziewczyna. – Już tu odchodziłam od zmysłów, że coś się stało.

- Nie… - Zaśmiałam się lekko. – Wszystko w porządku. Widzę, że jesteś już uczesana i umalowana, więc zostaje nam tylko ubranie ciebie i gotowe. – Założyłam ręce na biodra. – Ale najpierw marsz na godzinną drzemkę dla urody! – Popchnęłam ją w stronę łóżka.

- Ale Cheals…

- Ja wszystkiego dopilnuję. – Pocałowałam ją w czoło i wyszłam z pokoju.

Zeszłam korytarzem na dół i zobaczyłam kolejne schody prowadzące na taras. Po raz kolejny musiałam się z nimi zmierzyć będąc w mega wysokich szpilkach. Gdy tylko skończyły się zdradzieckie stopnie, zaczęłam się rozglądać po udekorowanym ogrodzie. Na ułamek sekundy zbiła mnie z pantałyku obfitość białych i pudrowo różowych kwiatów i długich pęków białych wstążek zwieszających się w girlandach. Powiodłam wzrokiem wzdłuż rzędów opatulonych satyną krzeseł, po czym przeniosłam wzrok na ołtarz, na którym łuk ślubny był ozdobiony żywymi storczykami i frezjami. Wszędzie pachniało kwiatami i zapachowymi świecami, które poustawiane były w lampionach wzdłuż krzeseł. Cały ogród wyglądał jak z bajki. Obok ustawiono ogromny biały namiot, w którym znajdowały się stoły zastawione jedzeniem i kryształową zastawą. Całe to przyjęcie urządzone było z wielkim rozmachem, nie patrząc na koszty. Wszyscy wynajęci pracownicy dopracowywali ostatnie szczegóły nawet członkowie rodziny. Wszystkim zależało, żeby wszystko było dopięte na ostatni guzik. Poszłam przywitać się z mamą Scott’a, która od razu zagoniła mnie do roboty przy zapalaniu świeczek. Niby takie przyjemne i lekkie ale jak się rozejrzałam było ich ponad tysiąc. Po godzinie poszłam z powrotem do Lauren, która drzemała jak aniołek, więc po cichu weszłam do garderoby, gdzie wisiała gotowa suknia. Okrążyłam ją dookoła bacznie się jej przyglądając i wyobrażając w niej siebie za kilka lat. Nie mogąc się dłużej powstrzymać zdjęłam kreacje z wieszaka i przyłożyłam do siebie. Spojrzałam w lustro i nie mogąc się opanować pociekła mi łza.

- Chealsy…. – Spytała nagle Lauren.

- Ja… tylko… - Spaliłam po raz kolejny buraka.

Odwiesiłam pośpiesznie suknie na miejsce i stanęłam tyłem do dziewczyny.

- Nie masz się czego wstydzić, to normalne. – Przytuliła mnie. – Zobaczysz, kiedyś sama będziesz w takiej kroczyć. Będziesz miała własny ślub, przyjęcie, gości, całą tą atmosferę. Ale wiesz co? To chyba nie jest najważniejsze. Od dziecka mama mi powtarzała, że małżeństwo w pewnym sensie przypomina solidny, złoty zegarek dziedziczony od pokoleń. Patrzy się na niego i się go po prostu ma, ale można mieć też zwyczajny, kupiony za 20 dolarów zegarek kwarcowy, zrobiony z gumy i plastiku, który nie wymaga ani czyszczenia, ani przechowywania w specjalny sposób, a przecież chodzi rewelacyjnie. Taką złotą piękność trzeba codziennie nakręcać, regulować, raz po raz zanosić do zegarmistrza, żeby przeczyścił mechanizm…Taki piękny zegarek to rzadkość, ale przecież gumowy i tak chodzi lepiej, nie wymagając przy tym żadnego zachodu. Różnica polega na tym, że zegarek za 20 dolarów pewnego dnia po prostu przestaje chodzić i można to wówczas tylko wyrzucić i kupić nowy. Zawrzeć małżeństwo z rozsądku znaczy w większości wypadków zebrać wszystek swój rozum dla popełnienia najbardziej szalonego czynu, jakiego dokonać może człowiek. Małżeństwo to dzielenie we dwoje problemów, których by się nie miało gdyby się było samemu. Tak, więc widzisz żadna frajda tylko droga przez mękę. –Zaśmiała się.
- Taa. – Westchnęłam.

- Dobra pomóż mi się ubierać bo została tylko godzina. – Wzięła suknię i siłą wypchnęła mnie do pokoju.

Zdjęła ubrania zostając jedynie w koronkowej białej bieliźnie. Stanęła na podeście po czym ostrożnie założyłam jej suknie.

- Nie uciska cię nigdzie? – Spytałam dopinając perłowy guzik na plecach.

- Na razie nie. – Pogłaskała się po brzuchu. – Zobaczymy jak będzie po obiedzie.

- Lauren, rodzice Philip’a przyjechali i chcą cię zobaczyć. – Wpadł z impetem do pokoju Scott ubrany w czarny smoking.

Gwałtownie odwróciłam twarz i skuliłam się poprawiając opadającą na ziemie suknie.

- Mogą przyjść jak najbardziej. – Pokiwała głową. – Cheals przyniesiesz mi wodę z dołu? Proszę.

- Już idę. – Uśmiechnęłam się i wyszłam z pokoju mijając Scott’a, który przepuścił mnie drzwiach.

Wyszłam na korytarz i udałam się schodami na dół. Miałam przed oczami tą sytuację sprzed kilku dni, kiedy to wybiegłam z płaczem z domu. Lekko mnie na tę myśl wzdrygnęło. Scott schodził za mną ostrożnie mrucząc coś pod nosem.

- Kelsy! – Krzyknął nagle.

- Odwróciłam gwałtownie głowę reagując na imię prawie identycznie wymawiane jak moje.

Scott jednak przyspieszył kroku i płynnym krokiem zeskoczył ze schodów wprost w ręce dziewczyny. 

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

No i proszę rozdział 30! Tym razem dłuższy i spędziłam nad nim pare wieczorów.

Dzięki za trzymanie kciuków za WOS :) Przesiedziałam w szkole 2 godziny czekając na poprawę, weszłam na dziesięć minut po czym muszę jeszcze jutro przyjść -,- 10 godzin w szkole nie ma co -,-

Następny rozdzialik już w sobotę wieczorem jak zawsze :)

Ostatnio myślałam nad rozwinięciem wątku któregoś z jej przyjaciół ale nie mam pomysłu, może WY jakieś macie?? :)

Miłego czytania :)