Rozdział 18

- Emily….jest….w ciąży?! – Powtórzył z niedowierzaniem. – Z kim?

- Logiczne, że ze Spencer’em. – Odparłam.

- Hmmm no masz racje. Trochę się zdziwiłem bo raczej Spencer to rozsądny jest.

- Tak to w sumie jest ktoś się bawić nie umie. – Zaśmiałam się. – No ale każdemu mogło się zdarzyć.

- Taaaa. – Odpowiedział wzdychając.

Wiedziałam, że trudno mu to przeszło przez gardło. Nie był dobrym aktorem zgrywając się. Doskonale wiedziałam, że trochę przejął się tą sprawą. Dziwne, bo przecież za sobą zbytnio za sobą z Emily nie przepadali. No ale cóż..już sama nie wiem w co mam wierzyć w tej szkole. Ale zaraz uspokoiła mnie myśl, że przecież jest przyjacielem Spencer’a, więc martwi się o niego i tyle.

Resztę dnia aż do wieczora spędziliśmy rozmawiając o naszych rodzinach, przyczyną mojego przyjazdu tutaj, planach o studiach i szkole. Później poszliśmy do mojego pokoju gdzie pokazałam mu moje zdjęcia z dzieciństwa i dyplomy z podstawówki. Następnie siedząc u mnie na łóżku zrobiliśmy sobie zdjęcie i wstawiliśmy na facebook’a. Od tak, jakaś pamiątka. Mój stosunek do niego zmienił się o 180 stopni. Trudno mi w to uwierzyć ale po praktycznie spędzonym całym dniu razem zaczęłam wierzyć, że coś z tego może być. Męczył mnie tylko fakt, że od początku musiałam go okłamywać. Leżeliśmy tak chwilę a Scott bawił się moimi włosami, co jakiś czas całując mnie w czoło. Nagle do pokoju wparował mój ojciec. Odskoczyliśmy od siebie jak oparzeni.

- Siema młoda. – Uchylił drzwi i zamknął.

Policzyłam do pięciu. Drzwi ponownie się otworzyły.

- I młody..? – Stał w drzwiach.

- Emm no tak tato to jest Scott. – Zsunęłam się z łóżka razem ze Scott’em.

- Miło mi pana poznać. – Uścisnął dłoń ojcu.

- Mnie również. – Przeniósł wzrok na mnie. – Cheals możesz na słówko? – Kiwnął do mnie palcem i wyszedł z pokoju.

- Zaraz wracam. – Szepnęłam do chłopaka puszczając mu oczko.

Wyszłam na korytarz do czekającego ojca.

- Co to miało być?! – Wrzasnął ojciec. – Jednego dnia ten Lecer Pencer a teraz jakiś Kot Scott? Chealsy co z tobą?!

- Uspokój się. Powiedziałam ci, że ze Spencerem się tylko przyjaźniłam.

- Z tym też się tylko przyjaźnisz?

- Ale o co ci chodzi?! Czego ty ode mnie oczekujesz?! – Wydarłam się.

- Ja tylko chcę żebyś była rozsądna. – Pogłaskał mnie po ramieniu.

- Tato wiem co robię. Pozwól mi żyć a nie, ciągle się czepiasz. Nic przecież nie zaszło. Tylko leżeliśmy. Szczerze to czasem ciebie nie rozumiem. Raz mi mówisz, że ufasz mi i dajesz rady a raz robisz mi takie wykłady zaprzeczając siebie samego. Weź się zdecyduj i masz być dla Scott’a miły. – Weszłam do pokoju i trzasnęłam drzwiami.

- Widzę, że się nie spodobałem. – Uśmiechnął się kwaśno.

- Nie o to chodzi. – Zarzuciłam mu ręce szyje. – Po prostu ten typ tak ma. – Pocałowałam go w usta.

- Co nie zmienia faktu, że mnie nie polubił.

- Bo cię nie zna. – Popatrzyłam mu w oczy.

- Będę już leciał, bo jeszcze lekcje trzeba zrobić. – Uśmiechnął się. – A zanim dojadę do domu jeszcze dużo czasu minie. – Zaśmiał się.

Zeszliśmy na dół i odprowadziłam go do drzwi.

- Ale widzimy się jutro? – Spytałam.

- Jak mógłbym ominąć twoje urodziny! - Wziął mnie za rękę. – Jasne, że będę. – Pocałował mnie w policzek.

- To do jutra. – Stanęłam w drzwiach i pomachałam mu zanim ruszył z piskiem opon.

Zamknęłam drzwi i poszłam do kuchni gdzie był tata.

- Zadowolony?! Poszedł sobie. O to ci chodziło?! – Wrzasnęłam. – Już więcej tu nie przyjdzie. Gwarantuje ci. – Nalałam sobie soku i poszłam w kierunku schodów.

- Chealsy! Dobrze wiesz, że to nie o to chodzi! – Poszedł za mną.

- Nie? To może powiesz mi o co ci chodzi. – Przeniosłam na niego wzrok.

- Martwię się o ciebie.

- Niepotrzebnie. – Wzruszyłam ramionami. – Zresztą już to przerabialiśmy i dałeś mi do zrozumienia, że nie mam na co liczyć.

- Chealsy….Zawsze powtarzałaś, że unikasz bogatych szczęśliwych udawanych rodzinek i dzieci, które wszystko mają.

- To było kiedyś.

- A co teraz zmieniłaś zdanie? Przecież wy nawet do siebie nie pasujecie. To nie jest szczere.

- Skąd ty możesz to wiedzieć? Spec jakiś z ciebie jest? To, że tobie nie udało się z mamą nie oznacza, że mi nie może się udać z jakimkolwiek chłopakiem. – Wiedziałam, że porównanie do małżeństwa rodziców zaboli go, więc zaraz pożałowałam tego co powiedziałam.

- Nie przeginaj! Dobrze wiesz, że to nie moja wina, że już nie jesteśmy razem.

- Wiem. Co nie zmienia faktu, że straciłam zaufanie do ludzi i jakoś wpłynęło to na moją psychikę.

- Chealsy… - Gestem chciał mnie przytulić.

- Nie tato. Wiesz co? Szczerze to cię nie rozumiem. Tak jak wcześniej powiedziałam raz mi doradzasz naprawdę od serca, a jak już coś ci nie pasuje to mówisz zupełnie co innego.

- Wcale nie. – Wyparł się.

- Wcale tak. Sorry ale idę odrabiać lekcje. – Poszłam do pokoju.

Usiadłam przy biurku wyjmując byle jaką książkę z torby. Otworzyłam na przypadkowej stronie i zaczęłam śledzić tekst. Po upływie godziny poszłam do łazienki gdzie ogarnęłam się a następnie spakowałam torbę. Położyłam się do łóżka z mokrą głową i zaczęłam mieć wyrzuty, że zbyt ostro potraktowałam tatę. Owszem wkurzyłam się, że ciągle mnie kontroluje ale z drugiej strony on to jednak zawsze potrafi wyczuć gdy coś jest szczere czy oparte na kłamstwie. Sięgnęłam po telefon i wykręciłam numer do mamy.

- Halo? – Odezwała się.

- Hej mamo.

- Oh Chealsy! Co tak długo się nie odzywałaś?

- Przepraszam ale zbytnio nie miałam czasu. Tyle nauki i w ogóle. – Skłamałam.

- Jasne jasne. Już ja wiem jak ty się uczysz. – Zaśmiała się. – Co tam u ciebie?

- Wszystko po staremu. Wczoraj była dyskoteka u nas w szkole a jutro idę z przyjaciółmi na imprezę do klubu.

- Tylko nie szalej. A właśnie kilka dni temu wysłałam ci prezent, więc niedługo powinien dojść.

- Nie musiałaś….

- Musiałam. W końcu to twoje  17 urodziny.

- Tak 17..wiem.

- Tęsknię za tobą skarbie. – Rozczuliła się.

- Ja za tobą też mamo. Może mogłabym przyjechać na weekend do ciebie?

- Naprawdę chcesz? – Była mile zaskoczona. – Oczywiście, wpadnij w weekend będę na ciebie czekać.

- Okej to widzimy się w sobotę. – Ziewnęłam.

- Kładź się spać. Jutro zadzwonię z życzeniami.

- Okej. Papa.

Rozłączyłam się i odłożyłam telefon na szafkę. Zgasiłam lampkę i ułożyłam się do snu. Spojrzałam po raz ostatni na zegarek, który wskazywał 23:19. Nagle zobaczyłam pluszaka dziewczynki ze snu siedzącego na moim biurku naprzeciwko mnie. Z tego co pamiętałam to kładąc się do łóżka nie było go tam. Podciągnęłam się na łokciach do góry i zapaliłam lampkę. Spojrzałam ponownie na biurko jednak maskotka zniknęła.

- Przewidziało mi się pewnie. – Pomyślałam.

Zgasiłam światło i nakryłam się kołdrą.

- Nie bój się. To tylko ja. – Ktoś szepnął mi do ucha.

Mój oddech przyspieszył a serce zaczęło szybciej bić. Uniosłam się lekko i rozejrzałam dookoła. Nikogo nie było.

- Pamiętasz mnie? – Powiedziała postać.

Nagle przed oczami ukazała mi się mała dziewczynka siedząca na moim łóżku. Od razu przypomniała mi się opowieść Amy. No cóż ostatnia moja noc przed urodzinami. Nie mogła być normalna.

- Czego ode mnie chcesz? – Powiedziałam wpatrując się w nią.
Dziewczynka spojrzała na mnie dużymi oczami po czym uśmiechnęła się.

- Niczego.

- To po co tu przyszłaś?

- Nie pierwszy raz tutaj jestem.

- Jak to?

- Co noc od 13 lat jestem przy tobie. Odkąd skończyłaś 4 lata. Jednak dopiero dzisiaj nadszedł czas abyś mogła mnie poznać.

- Nie rozumiem. – Siedziałam zdezorientowana.

- Odkąd masz tę bliznę chronię cię i czuwam nad tobą. Jestem tak jakby twoim aniołem stróżem w innym wydaniu. Wstępujesz właśnie w ten okres życia, na który cię przygotowywałam.

- Co? Jak mnie przygotowywałaś.

- Od 2 miesięcy odkąd wiadomo, że to ty zasiądziesz w „Trójce Jedności” starałam się być z tobą jeszcze bliżej.

- Czyli to pukanie do drzwi to też byłaś ty? Właściwie kim ty jesteś?

- Jestem wymysłem twojej wyobraźni. Istnieję tylko w twoich myślach. Dopiero za kolejne 17 lat ponownie mnie ujrzysz. Nie oznacza to jednak, że zniknę. Ja będę zawsze z tobą i odejdę dopiero kiedy ty odejdziesz. Zawszę ci we wszystkim pomogę.  Wcale nie chodzi o spełnienie życzeń. Nie. Ja mogę ewentualnie tak tobą pokierować, żebyś dokonała właściwego wyboru.

- To dlaczego na początku starałaś się mnie przestraszyć? Doprowadzić do szału.

- Nie chciałam. To było konieczne. Twój umysł był negatywnie naładowany wszelkiego rodzaju złymi opiniami na temat praktyk twojej matki, które szczególnie blisko związane są z tym co przeżywasz ty.

- Mam rozumieć, że mama też z kimś rozmawia, tak jak ta z tobą?

Dziewczynka pokiwała głową.

- To by wyjaśniało dlaczego ciągle coś szeptała pod nosem. No ale Amy? Nic nie wspomniała o tym.

- Ona dokładnie zaznaczyła, że na razie powie ci część a reszty sama się dowiesz w odpowiednim czasie.

- Fakt. Dlaczego ukazujesz się w postaci małej dziewczynki?

- Nie dostrzegasz żadnego podobieństwa?

Zmrużyłam oczy.

- Wiem tylko, że pluszak, z którym często się ukazywałaś należał do mojej matki.

- Tak. Masz rację. To mój pluszak. – Uśmiechnęła się.

- Twój? Czyli, że….. – Zrobiłam wielkie oczy.

- Jestem pod postacią twojej mamy z dzieciństwa. Jak była małą dziewczynką.

- Aaaale dlaczego? – Wykrztusiłam.

- Bo to ona podtrzymywała tradycje i dzięki niej jesteś teraz tutaj.

- Ahhaa.. – Pokiwałam głową. – Jest jeszcze coś, co powinnam wiedzieć?

- Dużo rzeczy, ale to dopiero za 17 lat, kiedy znowu będziemy mogły porozmawiać.

Postać dziecka zaczęła się rozmywać i przybliżać w moją stronę.

- Hej! Dokąd idziesz? – Krzyknęłam.

- Dobranoc. – Szepnęła już niewidzialna postać. – Ja nigdzie nie idę. Będę ukrycie czekać 17 lat w tobie.

W tym momencie biała smuga wchłonęła się w moje ciało, które przeżyło lekki wstrząs.

Siedziałam wyprostowana na łóżku dobre 15 minut. Było już po północy.

Położyłam się, więc wygodnie na łóżku i zamknęłam oczy. Od tej pory wewnątrz mnie siedziała moja mama, która była moim talizmanem. Cieszyłam się na myśl, że za tydzień będę mogła rzucić się jej w ramiona i szczerze porozmawiać o tym, co wydarzyło się przez te długie 2 miesiące w moim zwariowanym życiu. Po upływie 10 minut zasnęłam pogrążona w głębokim śnie.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

Macie wcześniej nowy rozdzialik :) Trochę krótkawy wiem, ale spokojna głowa następnę są dłuższe :) 

Kolejny dodam w poniedziałek wieczorem <33333

+ dziękuje wszystkim za komentarze i jak zwyklę żebrzę bo dla was to 5 sekund a dla mnie 3 a czasem 4 godziny pisania <3