Rozdział 22

Weszłam po schodach do mojego pokoju zupełnie nie przejmując się spięciem ze Scott’em. Pozłości się i przestanie. Sięgnęłam za walizkę leżącą pod szafą i zaczęłam wpakowywać do niej najpotrzebniejsze rzeczy. Myślałam, że będzie to o wiele łatwiejsze jednak w praktyce była to droga przez mękę. Nie wiedziałam jaka będzie pogoda, więc trzeba było się przygotować na każdą możliwość. Upychanie ubrań i kosmetyczek zajęło mi ponad 2 godziny. Potem poszłam do łazienki gdzie wzięłam zimny, orzeźwiający prysznic. Założyłam zwykły dres do samolotu a włosy upięłam w niesforny koczek. Spakowaną torbę zniosłam na dół i postawiłam w salonie. Do plecaka podręcznego spakowałam dużą butelkę wody, telefon, książkę, iPoda, gumę do żucia, bilety, paszport i poduszkę. Po ogarnięciu wszystkiego ojciec zawiózł mnie na lotnisko w Polson, oddalone jakąś godzinę drogi stąd. W hali odlotów wręczył mi banknot 100$ i mocno mnie przytulił. Idąc korytarzem do samolotu marzyłam tylko o pójściu spać. Był środek nocy a mnie czekały 4 godziny lotu samolotem. Zajęłam miejsce na tyle samolotu przy oknie. Modliłam się, żeby obok mnie nikt nie usiadł. Tak, mogłabym się rozłożyć na dwóch siedzeniach. Podłożyłam poduszkę pod głowę i odwróciłam głowę w stronę okna. Wzięłam telefon do ręki i włączyłam go. Faktycznie Scott dzwonił chyba z 14 razy i nagrywał się na pocztę. Wyciszyłam telefon i skuliwszy się, zamknęłam oczy. Nie wiem właściwie dlaczego chciało mi się spać. Przespałam cały dzień. Może to efekt wyczerpania albo jakieś choroby. Włożyłam słuchawki do uszu i zamknęłam oczy. Zaczęłam usypiać gdy nagle rozbudził mnie głos stewardessy mówiącej przez mikrofon. Zapięłam pasy w pośpiechu, wyprzedzając instrukcję i zakryłam poduszką uszy. Przespałam start samolotu i obudziłam się po dwóch godzinach lotu, dokładnie w połowie drogi. Ziewnęłam i przeciągnęłam się lekko.

- Życzy sobie pani ciepły posiłek? – Spytała uprzejmie stewardessa.

- Nie dziękuję. – Wymusiłam uśmiech. – Prosiłabym tylko o koc.

- Oczywiście zaraz przyniosę.

Wstałam z fotela i poszłam do łazienki. Hmmm no tak pomieszczenie metr na metr. Trzęsie jak cholera i weź tu normalnie funkcjonuj. Po 5 minutach wróciłam na miejsce gdzie leżał koc i dodatkowa poduszka. Usiadłam wygodnie, nakryłam się kocem i wyglądałam przez okno. Wyjęłam z plecaka książkę i zaczęłam przewijać powoli kolejne strony. Nagle natknęłam się na zdjęcie, gdzie siedziałam ze Spencer’em przytulona pod naszym drzewem. Przejechałam ostrożnie palcami po fotografii.

- Gdyby nie ona….byłoby zupełnie inaczej. – Powiedziałam do siebie.

- Lepiej? – Odezwała się kobieta stojąca nade mną.

Odwróciłam się i zauważyłam starszą panią z laską i siwymi włosami siadającą w fotelu obok. Nie znałam jej ale miło było z kimś porozmawiać.

- Na pewno lepiej, prościej. A teraz z każdym dniem coraz gorzej. – Przeniosłam wzrok na zdjęcie.

- Złotko…- Westchnęła. – Czasem jest tak, że pewnego dnia wszystko mamy pod górkę, wszystkie problemy spadają na nas jak grom z jasnego nieba. I wtedy dla nas to pewnego rodzaju wyzwanie, gdzie musimy wziąć się w garść i pokonać przeszkody. Nie ważne, jakie by one nie były. – Pocieszyła mnie.

- Teraz to i tak już bez znaczenia. – Wzruszyłam ramionami.

- Jesteś jeszcze bardzo młoda a przed tobą całe życie. To, że teraz nic nie idzie po twojej myśli, nie oznacza, że będzie tak do końca. Miłość lubi płatać figle. Czasem przychodzi do nas niespodziewanie i łatwo, a czasem potrzeba czasu, żeby wszystko wyszło na prostą. I taką właśnie miłość doceniamy.

- Niestety proszę pani nic nie da się już zrobić. – Powiedziałam ze łzami w oczach.

- Nigdy nie mów nigdy. Nie ma już nadziei kiedy osoba odejdzie. Opowiem ci pewną historię. – Kobieta zwróciła się ku mnie. – 45 lat temu będąc na studiach poznałam chłopaka. Miał na imię Carol. Byłam w nim po uszy zakochana. Byliśmy przez jakiś czas ze sobą i wszystko wskazywało na to, że niedługo pobierzemy się. Wtedy przyszedł do mnie list z akademii we Francji, mówiący, że dostałam się na wymarzoną uczelnie. Uciekłam bez pożegnania, zostawiając go na pastwę losu. Zrezygnowałam z największej miłości mojego życia. Po przyjeździe okazało się, że jestem w ciąży. Nie mogłam wrócić do domu, bo cała wieś by mnie wyśmiała. Dopiero po 10 latach wraz z córką wróciłam do kraju. Myślałam, że będzie na mnie czekał tak jak kiedyś mi obiecał. Pewnego dnia natknęłam się na niego w parku, spacerującego z żoną i gromadką dzieci. Miałam do siebie żal, że to ja mogłam być na miejscu tamtej kobiety. Płakałam długie miesiące i byłam na skraju wyczerpania. W końcu postanowiłam przedstawić mu naszą córeczkę. Niestety tego samego dnia wpadł pod powóz konny i zmarł. Wtedy dopiero dotarło do mnie, że go na zawsze straciłam. Długie lata nie mogłam dojść do siebie. Ale pewnego dnia zrozumiałam, że przez płacz i rozpacz nic nie zdziałam, tylko pogorszę sytuację. Zostało mi tylko po nim nasze wspólne dziecko, które na jego cześć nazwałam Caroline. A potem na mojej drodze pojawił się mój obecny mąż, z którym mam kolejne troje dzieci. Ale codziennie wieczorem kładąc się spać wspominam tamte lata spędzone z nim. Nadal mi go brakuje, ale wiem, że jest tam gdzieś w górze i pilnuje mnie i naszej córeczki.  – Skończyła kobieta ze łzami w oczach.

Po policzkach pociekły mi łzy. Na pewno nie chciałam dla siebie takiej przyszłości. Na samą myśl, że Spencer’owi miałoby się coś stać, ściskało mnie w żołądku.

- W moim przypadku on ma dziewczynę a ja namieszałam mu tylko niepotrzebnie w głowie próbując ratować ich związek. – Odparłam.

- Na pewno nie. Gdybyś nie namieszała to byś go nie poznała.

- Nie o to chodzi. To bardziej skomplikowane, niż się wydaje. – Westchnęłam.

Rozmawiałyśmy praktycznie do samego lądowania na Florydzie. Okazało się, że to właśnie tutaj mieszka jej córka Caroline wraz z mężem i dziećmi, a ona jedzie do nich w odwiedziny. Opowiadała mi o swoich wnuczkach, z których czerpie radość i chęć do życia. Przyznała się, że gdy dowiedziała się o ciąży na studiach była załamana i chciała usunąć dziecko ale nie była w stanie tego zrobić. Teraz dziękuje Bogu, że jej córka prowadzi normalne, szczęśliwe życie. Z obecnym mężem jest już 35 lat razem. Historia jak z filmu, ale to właśnie była prawdziwa miłość. Ja natomiast opowiedziałam jej o historii z Spencer’em, Emly i Scott’em. W końcu nadeszło lądowanie i kobieta wróciła na swoje miejsce. Zapięłam pasy, dłonie wbiłam w fotel i przygotowałam się na zejście na ziemię. Po 15 minutach otworzyli drzwi i wszyscy zaczęli się zbierać ku wyjściu. Wzięłam torbę i poduszkę i wyszłam z samolotu w kierunku odprawy. Na hali spotkałam tą starszą panią czekającą w kolejce.

- Dziękuję za rozmowę. – Uśmiechnęłam się.

- Oj kochana. Mam nadzieję, że pomogłam ci w jakimś stopniu. Życzę ci jak najmniej zmartwień i zawodów miłosnych w życiu. – Uścisnęła mnie.

- Dziękuję. Proszę pozdrowić ode mnie córkę. – Ostatni raz spojrzałam na kobietę i poszłam po walizkę. Weszłam do dużego pomieszczenia i zaczęłam się rozglądać w poszukiwaniu mamy.

- Cheals! – Usłyszałam kobietę niezdarnie przepychającą się przez tłum.

Wreszcie spostrzegłam mamę i podbiegłam do niej, po czym rzuciłam się jej na szyję.

- Chealsy jak ja się za tobą stęskniłam! – Przytuliła mnie mocno i odgarnęła włosy z czoła.

- Mamo! – Do oczu zaczęły napływać mi łzy.

W końcu odkleiłyśmy się od siebie i poszłyśmy w stronę wyjścia. Wychodząc na dwór buchnęła we mnie gala gorącego powietrza. Zmrużyłam oczy i spojrzałam w bezchmurne niebo.

- Jak ci minął lot? – Spytała mama wsadzając walizkę do samochodu.

- Całkiem dobrze. Na początku trochę trzęsło a potem było całkiem przyjemnie. Praktycznie połowę lotu przespałam a resztę rozmawiałam z taką panią. – Wsiadłam do samochodu.

- No to dobrze. Byłam na lotnisku już pół godziny wcześniej. – Zaśmiała się odpalając silnik.

Szczerze to byłam zdziwiona. Moja mama wyglądała całkiem inaczej. Zadbana, dobrze ubrana, umalowana i jakoś tak promieniała. Tak jakby była….szczęśliwa? Cieszyłam się, że pomimo rozstania z tatą, którego bardzo kochała i straceniu mnie, nie poddała się.

- A co tam u Drew’a? – Spytała.

- Emmm..- Zamyśliłam się. – Całkiem dobrze. Otworzył bar na przedmieściach.

- O to widzę, że mu się powodzi. – Pokręciła głową.

- No fakt. Całe dnie tam spędza.

- Ma kogoś? – Spytała zakłopotana.

- Z tego co wiem to raczej nie. Ostatnio spędzał dość dużo czasu z mamą mojej koleżanki, ale to ze względu na jej „chorobę” i pomoc w opiece nad synem. – Oznajmiłam. – A ty znalazłaś kogoś sobie mamo?

- To wszystko kochanie stało się tak szybko: rozwód, przeprowadzka…

- Przeprowadzka? – Przerwałam jej. – Nie mieszkasz już w Wilson? Myślałam, że czekają nas jeszcze 2 godziny jazdy stąd.

- Nie. Przeprowadziłam się na Florydę do rejonu Coral Spirngs. Wcale nie jest tak daleko od Wilson. Znalazłam mały domek tuż nad oceanem z małym ogródkiem. Ale spokojnie wszystkie twoje rzeczy z pokoju przeniosłam tutaj. Spodoba ci się.

Resztę drogi spędziłyśmy słuchając starych piosenek lecących w radiu i co nie co niektóre nuciłyśmy pod nosem. Ja z przyklejonym nosem do szyby obserwowałam rosnące palmy, rozległe plaże, miejscowe sklepiki. Wszędzie było tak zielono i radośnie…tak dziwnie. Kobiety chodzące w bikini lub w skąpych sukienkach oraz mięśniacy lansujący się klatami to nowość dla mnie. Ja ubrana w długi szary dres i grubą bluzę zupełnie nie byłam przygotowana i najzwyczajniej na świecie tutaj nie pasowałam. Pomimo, że Wilson również miało taki klimat, to jednak pozostawało małą mieściną niedaleko Florydy.

W końcu podjechałyśmy pod skromny domek. Wysiadłam z samochodu biorąc torbę i udałam się wraz z mamą w stronę domu.

- Witaj w moich skromnych progach. – Szepnęła mama otwierając drzwi.

- No no… Całkiem tu ładnie. – Cmoknęłam z aprobatą.

Mama wzięła ode mnie walizkę i postawiła ją pod drzwiami pokoju.

- Tu jest twój pokój. – Wskazała na drzwi. – Starałam odzwierciedlić ten ze starego domu. – Uśmiechnęła się nieśmiale.

Otworzyłam ostrożnie drzwi i zobaczyłam mój stary, mały i ciaśniawy pokój z domku w Wilson.

- Dziękuje mamo jest genialny! Zadbałaś o wszystko. Wygląda tak, jak zostawiłam go kilka miesięcy temu.

- Dobra, dobra zostawiam cię teraz samą, bo pewnie chcesz się odświeżyć po podróży. Tam jest łazienka. – Wskazała palcem. – A ja zrobię ci coś do jedzenia. – Wyszła i zamknęła drzwi.

Usiadłam na łóżko i rozejrzałam się po ścianach. Całe pokryte były moimi zdjęciami, moich rodziców, dziadków i przyjaciół. Mama naprawdę postarała się o każdy szczegół. Podoba mi się zmiana jaka w niej zaszła. Zero udziwnień i historii na sam początek. Ja i tak zdecydowałam o powiedzeniu jej, że o wszystkim już wiem. Dodatkowo należą jej się przeprosiny za to, jak ją traktowałam, Uważałam ją za inną, ale w rzeczywistości jesteśmy takie same. Wstałam z łóżka i wyjąwszy z torby czyste ubrania poszłam do łazienki.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

Muszę was przeprosić za to, że teraz rzadziej dodaję nowe posty, ale teraz piszę je na bieżąco. Czasem mam czas a czasem nie. To samo tyczy się weny.

Hmmm no cóż żeby nie było monotonnie musiała być mała kłótnia ze Scott'em :)

Muszę was pochwalić bo odzyskaliście formę co widać po ilości komentarzy

Kolejny rozdział dodam w sobotę po południu.

UWAGA!!!!! JUTRO DODAM KOLEJNĄ NIESPODZIANKĘ :)